Er is maar één ding beter dan een blokpauze in het zonnetje: een blokpauze in het zonnetje met het perfecte broodje. Wat is dat perfecte broodje en waar vind je het? Met mijn notitieblok in de aanslag trok ik langs de broodjeszaken in de Antwerpse studentenbuurt met een eenvoudige vraag: welk vegetarisch broodje raad je me aan? Als zelfverklaarde foodrecensent – ik had een foodblog toen ik acht jaar oud was – legde ik de broodjes op de figuurlijke rooster.

‘Joepie, gentrificatie!’ Die graffiti stond in 2016 enkele weken te prijken op een van de zes nieuwe woontorens aan het Kattendijkdok op het Antwerpse Eilandje. Een van de daders, na de feiten anoniem geïnterviewd door Het Nieuwsblad, hekelde de manier waarop de stad te werk ging bij de opwaardering van de buurt: in tandem met ontwikkelaars en boven de hoofden van de bevolking. Die werd verdrongen uit haar wijk, een proces dat bekend staat als gentrificatie. Dat is geen puur Antwerps fenomeen. Dat zagen wij als studenten Stedenbouw met onze eigen ogen op onze studiereis naar Milaan. Ook in de wijk Via Padova voelen inwoners de hete adem van de herontwikkeling. We spraken met bewoners en vrijwilligers over hun wijk. Kunnen we in Antwerpen iets van hen leren?

Je kent het wel: je loopt door de stad en je denkt plots: Hoe zou het gaan met die ene persoon? Datzelfde had ik bij Slongs Dievanongs toen ik het liedje Lacht nor mij hoorde tijdens een stadswandeling. De Antwerpse zangeres werd in 2015 uit het niets bekend met die hit en bleef daarna nog een tijdje hangen in het Vlaamse BV-landschap. Na Lacht nor mij scoorde ze nog een paar hits met iFoon en de antipestschijf Move tegen pesten, maar daarna verdween ze van mijn radar. Uit een onoverkomelijke nieuwsgierigheid besloot ik met haar af te spreken.

Mijn laatste editoriaal. Elke letter die ik typ is een zorgvuldige afweging. Ik voel de druk om deze laatste kans te grijpen en mezelf te overtreffen. Maar laat me duidelijk zijn: ik ga niet melig worden. Er zijn nog tal van maatschappelijk relevante onderwerpen die ik wil aansnijden.

Heb je altijd al mee aan dwars willen werken, maar weet je nog niet hoe je in ons gezellige team zou passen? Ben je een lay-outer die tijdens het redactieweekend graag Tetris speelt met woorden en afbeeldingen, of eerder een social butterfly die voor elk artikel een passende caption kan schrijven? Misschien voel je je comfortabeler met een potlood of fototoestel in de hand en bezorg je prachtige beelden bij elke editie. Als woorden meer je cup of tea zijn, ben je misschien wel de nieuwste toevoeging aan team (eind)redactie. Door deze korte test in te vullen, kom je te weten welk team jou op het lijf geschreven staat. Veel invulplezier!

Als student in een stad als Antwerpen kan je niet om het openbaar vervoer heen. Vroeg of laat zal je je eens op een tram of bus bevinden, of je het nu wilt of niet. Helaas is niet elk vervoersmiddel even comfortabel.

Wie af en toe vegetarisch eet, weet dat je vandaag de dag de keuze hebt uit meer dan alleen traditionele vleesvervangers zoals tempeh, tofu en seitan. Ook een talrijk aanbod van vegetarische kip, worst en andere vleesvarianten is tegenwoordig te vinden in de winkelrekken. Als je net als ik geen keukenprinses bent, zijn die makkelijk te bereiden vleesvervangers een godsgeschenk, alleen is niet elk stukje nepvlees even lekker. Geen nood, dwars gidst je door de vegetarische wildernis en testte welke vleesvervangers je wel en welke je zeker niet moet eten. 

Gegroet, waarde lezers! Ik val maar meteen met de deur in huis; dit is mijn laatste editoriaal. Als doorgewinterde hoofdredacteur lijkt het me wel gepast om het hier eens over iets serieus te hebben, namelijk hoe de universiteit haar kinderen verslindt. 

Koffiebars zijn niet weg te denken uit het straatbeeld van eender welke Europese stad. Wist je echter dat het eerste koffiehuis op ons continent zich bevond in Sarajevo, de hoofdstad van het huidige Bosnië en Herzegovina? Koffie werd naar het Balkanland gebracht door de Ottomanen. Maar zeg nooit zomaar Turkse koffie tegen zijn Bosnische broertje, want door de eeuwen heen heeft de koffiecultuur aldaar een geheel eigen gezicht gekregen. In Bosnië is koffie dus in de eerste plaats een moment, meer dan een drank. Ik sprak erover met Aline Cateux, doctor in de antropologie aan de UCLouvain. Meer dan twintig jaar lang noemde zij Bosnië haar thuis.

Kunstenaar of topsporter, bejaarde of ondernemer, geen enkele soort ontspringt de dans. Je wordt op een dag wakker met de intense drang om je aan Universiteit Antwerpen in te schrijven. Het gevolg: zo veel vreemde vogels dat het uitzonderlijk wordt om normaal te zijn. Met regelmaat zet dwars een bijzondere student in de kijker.