Mijn laatste editoriaal. Dit jaar is voorbij gevlogen en er zijn zoveel zaken gebeurd waarover ik nog zou kunnen schrijven, zoveel problemen, zowel op de universiteit als in de wereld, waartegen ik met een scherpe pen ten strijde zou kunnen trekken. En toch kies ik er nu voor om te eindigen met een positieve noot en te doen wat ik zo vaak doe: even durven wegdromen.
Dromen: het zit al sinds ik kind was in mijn bloed. Als kleuter verzon ik fantasierijke verhalen op de schommel en ging ik steeds hoger, hopend om te vliegen naar een feeƫnrijk. Op de schoolbanken waren mijn dromen soms interessanter dan de les en lange autoritten waren zalig: uren kon ik vullen met de verhalen in mijn hoofd. Dit vertaalde zich in een liefde voor lezen (een taal- en letterkundestudent in hart en nieren) en schrijven: al sinds de lagere school droom ik ervan om auteur te worden. Ook nu nog zit mijn hoofd vol met flarden van verhalen en poƫtische halfzinnen die misschien ooit hun weg tot op papier zullen vinden.
Enkele weken geleden vond ik dan ook het uiteenvallende schriftje terug waarin ik op tienjarige leeftijd mijn eerste roman schreef: hoe trots ik er toen ook op was, een meesterwerk was het achteraf gezien niet. En toch: elf jaar later zijn enkele van die dromen toch al in vervulling gegaan. Ik ben blijven schrijven, creatief Ʃn journalistiek; elf jaar na dat schriftje kreeg ik de mogelijkheid om in het Stadhuis van Antwerpen de burgemeester te interviewen (dat interview lees je op pagina 4!). Ik heb ook voldoende vertrouwen gekregen in mijn poƫzie om het al enkele keren in voorbije dwarsedities gepubliceerd te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar ik ga blijven schrijven, ik ga blijven dromen.
Ook jij, liefste dwarslezer, hebt een droom; die kan groot of klein zijn, over jezelf of over anderen gaan, ver weg of dichtbij lijken. Het kan dat je droomt van het halen van die herexamens, dat de treinen toch eens stoppen met staken (pagina 10) of van kaartjes voor de K3-reĆ¼nie (pagina 26). Misschien moet die droom nog komen en vind je die op een dag wel tijdens een wandeling door de Antwerpse wijken (pagina 16) of via verborgen parels in gezellige tweedehandsboekenwinkels (pagina 22). Misschien heb je grotere dromen waar je nu nog niet voor durft te gaan, maar die ooit wel eens waarheid kunnen worden. En natuurlijk lost enkel dromen al de ellende in de wereld niet op, dat weet ik ook wel. Met al de pijn en het verdriet lijkt het soms ook moeilijk om te hopen op liefde, en jammer genoeg zal haat ook altijd blijven bestaan. Maar als we niet dromen van een betere wereld, voor onszelf of voor anderen, waar kunnen we dan ooit de krachtĀ vandaan halen om die misschien, op een dag, te bereiken?
- Login om te reageren