Grosso modo heb je twee stromingen binnen de wijze citaten over wraak. Je hebt enerzijds de hippiecitaten die je wijselijk bezweren dat je beter bent dan dat. Echte wraak is verder gaan met je leven, het verleden vergeten als verheven amnesie. Zoiets ongeveer, alsof je een inherent beter mens bent als andermans misdaden je niet eens opvallen. Anderzijds heb je de revanchecheerleaders. Gij zult het zo lang uitrekken als menselijk mogelijk is, opdat het kwestieuze slachtoffer zich onmenselijk behandeld voelt zonder te weten uit welke bron hun lijden komt. Wat is tenslotte anders het nut van wraak?

Het afgelopen jaar werd pop culture gedomineerd door de notie van wraak. Miley Cyrus zingt het verraad van Liam Hemsworth van zich af. Shakira zet publiekelijk de scheve schaatsen van haar ex-partner te kijk. En dat zijn nog maar twee van de bekendste voorbeelden. Hoe komt het dat we tegenwoordig zo’n fan zijn van wraak? Zit er iets diepers achter? We spraken met Lara Hallam, doctor in de communicatiewetenschappen, en Sander De Ridder, professor mediastudies, om tot de bodem te komen.

Wraakverhalen zijn alomtegenwoordig en onvermijdelijk. Vrijwel elk jaar komt er een nieuwe film uit met wraakelementen in zijn plot. Denk maar aan The Northman (2022), het eerste gedeelte van de John Wick-franchise (2014) en het Oscarwinnende Promising Young Woman (2020). Wraak als centraal thema blijft een intrigerende bron van inspiratie en innovatie. Verder is dit jaar de fenomenale Netflixserie Beef uitgekomen die wraak verwerkt in een sociale satire. Het gebruik van wraak in film kende vanuit de riolen van de wilde jaren ’70 een plotse groei. Toen ontstond het filmgenre rape revenge. Wat op zich niet verbaast, want de jaren ’70 waren een periode in cinema waar werkelijk alles kon. Hierin heb je volgens Sarah Projansky (professor aan de universiteit van Utah) twee stromingen. De eerste categorie gebruikt het narratief van vrouwen slechts als een attribuut om het geweld van een man als retributie te verantwoorden. De tweede categorie omhult feministische films waarin vrouwen het recht in eigen handen nemen wanneer verkrachting geen gerechtelijke gevolgen krijgt. Verkrachting wordt in deze films alleszins gebruikt om de intensiteit van geweld te verhogen en zorgt ervoor dat het publiek de protagonist volledig steunt in haar queeste voor wraak, hoe bloederig dat pad ook wordt. Toch waren rape-revengefilms uit de jaren ’70 vaak louter

Vlakbij de stadscampus zit Anna op kot met uitzicht op een mooie, rode vlag van de universiteit. Ze deelt het gebouw met nog ongeveer 25 andere studenten. In het gebouw zijn twee keukens en ze hebben ieder een eigen badkamer. In de keuken hoor je niet elke week de gekste roddels over het seksleven van alle kotgenoten, maar gaat het eerder over de borden of messen die weeral ‘verdwenen’ zijn.

Om juridische redenen is identificeerbare informatie weggehaald.

Op 19 juni 2020 herhaalde ik de laatste hoofdstukken van de cursus kunstgeschiedenis, luisterde ik tijdens de pauze naar de MTV Unplugged-sessie van Nirvana (het grijze giletje dat Kurt Cobain droeg tijdens het legendarische optreden, werd die dag voor een recordbedrag geveild) en keek ik ‘s avonds naar een documentaire over Maria Callas. Het lijkt enigszins eigenaardig dat ik mij deze dag nog voor de geest kan halen, ware het niet dat ik op 19 juni 2020 negentien jaar werd. Met dank aan corona en de examens zat mijn verjaardag uitgebreid vieren er niet in. Niet dat ik daar rouwig om was. Festiviteiten – en zeker diegene waarbij ik in het middelpunt van de belangstelling sta – laat ik liever aan mij voorbijgaan. Wat ik, met terugwerkende kracht, wel betreur, is het besluit van Phoebe Bridgers om haar tweede langspeler Punisher een dag eerder, op 18 juni, uit te brengen. In een wereld die op zijn kop werd gezet door het vermaledijde coronavirus, veegde de Amerikaanse singer-songwriter haar voeten aan de aloude wijsheid ‘vrijdag releasedag’.

De beleidsnota van Vlaams minister van onderwijs Ben Weyts beweert het secundair onderwijs jaarlijks te moderniseren om de kwaliteit van de uitstroom te versterken. Alle opleidingen in het secundair onderwijs moeten in het kader van die uitstroom specifiek genoeg zijn om aan te sluiten op ofwel de noden van de arbeidsmarkt, ofwel op de startkwalificaties van het hoger onderwijs, of op beide. Weyts’ plan luidt als volgt: “De oriënterende functie van de eerste graad secundair onderwijs wordt versterkt. De nieuwe indeling van het studieaanbod van de tweede en derde graad zorgt voor meer transparantie en eenvoud. De onderwijsdoelen worden ambitieuzer.”

De pastor en het bier, er is geen duo dat meer onafscheidelijk is. Als pastorale superheld schrijft Gert Van Langendonck ons met zijn geestelijk vernuft op weg naar de beste smaken in het bierlandschap. Prosit!

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Hun roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doen ze naast mailen? Achter welke nieuwe initiatieven aan de universiteit schuilt stiekem de Studentenraad, op welke manieren beïnvloeden ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Het kotentekort is een prangend probleem in Vlaanderen, maar hoe zit het in Antwerpen?

Er wordt flink vergaderd aan de universiteit. De verslagen van die vergaderingen zijn bestuursdocumenten die gewone burgers zoals studenten en niet-studenten kunnen opvragen. Ik vroeg het verslag op van het bestuurscollege en de raad van bestuur van UAntwerpen, nog in de onwetendheid dat een bochtig traject zou volgen.

Je kent het wel. Het einde van het academiejaar komt eraan en je probeert de naderende examens met man en macht te negeren. Hoorcolleges worden steeds angstaanjagender en er wordt met voorbeeldvragen naar je hoofd gesmeten. Ik besloot mezelf te verlossen van die dagelijkse sleur en ging als student Taal- en letterkunde naar een les Cultuurfilosofie van de eerste bachelor Wijsbegeerte.