MIDDEN TUSSEN DE SPANDOEKEN EN DE TROMMELS

Tijdens de rap van Slongs Dievanongs raak ik aan de praat met Annelies, een 21-jarige studente die bezig is aan haar eerste masterjaar in de politieke wetenschappen. Ze vertelt me dat het de zesde keer is dat ze hier aanwezig is en dat ze zoveel mogelijk probeert te komen. Ze heeft het protest zien uitgroeien tot een echt netwerk: een gemeenschap van mensen die hun solidariteit willen tonen en duidelijk willen zijn over aan welke kant van de geschiedenis ze staan. De betogingen zijn volgens haar een ontmoetingspunt voor mensen die geloven in een vrij Palestina. “Het geeft me moed om te zien dat anderen er ook in geloven en dat je er niet alleen voor staat”, zegt ze. Volgens Annelies zijn de protesten deels symbolisch: een manier om te laten zien wat het sentiment van het volk is, in de hoop veranderingen in het Belgische en internationale beleid te brengen. “Maar als de regering niet wil luisteren naar onze stem,” vervolgt ze, “dan is er naast de protesten ook nog een ander drukmiddel dat je als individu kan inzetten. Bijvoorbeeld een boycot, die als je met genoeg bent even betekenisvol kan zijn en evengoed verandering in gang kan zetten.” Halverwege haar zin wordt Annelies onderbroken door een groepje betogers dat luid roept: “From the river to the sea, Palestine will be free.”

Iemand van de organisatie komt naar ons toe en waarschuwt dat wie wil blijven, dat op eigen risico doet, aangezien de betogers alleen toestemming hebben om van zeven tot acht aanwezig te zijn. Omdat we tussen de menigte door een rij politieagenten zien vormen, beslissen we toch maar te vertrekken.

Al wandelend richting de Groenplaats, op de maat van trommels en sirenes, kom ik Nour tegen. Nour studeert geneeskunde aan Universiteit Antwerpen. Hij vertelt me dat hij betrokken is bij UAntwerp For Palestine en hierdoor vanaf het begin de protesten mee heeft gevolgd. Als ik hem vraag waarom hij hier vanavond is, antwoordt hij kordaat: “Omdat het allemaal ménsen zijn in Palestina. Er gebeurt een groot onrecht, veel mensenlevens gaan verloren, en toch handelt onze overheid niet. Ook in de westerse media is er dubbelzinnigheid: als er mensenlevens op het spel staan, wordt dat vaak heel dramatisch voorgesteld, maar als die mensen van andere roots zijn, wordt het allemaal minder serieus genomen. Aangezien ik zelf moslim ben, vind ik het jammer hoe zowel de overheid als de media hiermee omgaan. Ik ben dan ook super blij om te zien hoeveel volk er telkens afkomt en hoeveel mensen dezelfde mening delen als ik. Er is hier echt een samenhorigheid, die me toont dat ik niet alleen ben. Ik hoop dat de overheid ons ziet, naar ons luistert en serieus begint te nemen wat er gaande is. Dat kunnen ze doen door te erkennen wat dit is, namelijk een genocide en geen conflict, door geen steun meer te bieden aan Israël en door Palestina te ondersteunen in de onafhankelijkheid.”

Eenmaal aangekomen op de Groenplaats zie ik Bas, een twintigjarige student die in zijn derde bachelor zit aan UAntwerpen. Dit is de negende keer dat hij aanwezig is op de protesten. Hiervoor had hij al deelgenomen aan de bezetting van de universiteit. “Omdat ik al zo lang betrokken ben, herken ik steeds meer mensen”, vertelt hij. “Het is ook steeds duidelijker hoe groot het draagvlak is, ook bij mensen die niet rechtstreeks zijn betrokken bij de betogingen, zoals familie en vrienden.” Hij stopt even, denkt na en vervolgt dan: “Toen dit allemaal begon had ik een gevoel van machteloosheid en frustratie. Je ziet allerlei video’s van genocide voorbijkomen, maar alles gebeurt zo ver weg en je kan eigenlijk niets doen. Acties zoals deze zijn niet het antwoord, maar ze geven wel hoop en zijn een signaal van solidariteit. We zijn nu al twee jaar bezig. Ik vind niet dat we nog op een antwoord van de politiek moeten wachten. Daar zijn we al veel te lang naar aan het uitkijken en die gaat nooit een antwoord kunnen bieden. Wel kunnen burgers hun best doen om druk te zetten op hun leefomgeving en dan zal de politiek uiteindelijk wel moeten volgen.”

Ondertussen zijn de meeste betogers vertrokken richting de opera. Daar organiseert SOS Gaza Belgium een j’accuse. De j’accuses, of beschuldigingen, zijn geschreven door een stuk of tien panelleden. Daarnaast is er ook nog een spreker die duiding geeft over de culturele boycot en er wordt op het podium muziek en dans opgedragen. Het meest aangrijpende moment van de avond is de getuigenis van Halah Asfour. Ze vertelt over haar familie die nog in Gaza is en over de mensen die ze daar verloren heeft. Ze schetst ook een hartverscheurend beeld over hoe het moet zijn om op te groeien in Gaza. Ze eindigt met: “Dit is geen oorlog, dit is afslachting. Dit is een volk van de kaart vegen.” Waarop er eerst een stilte valt, gevolgd door een luid applaus. Dit alles gebeurt tussen het indrukwekkende decor van de opera Parsifal, die sinds september speelt in Opera Antwerpen. De opera vertelt het verhaal van Parsifal, een jonge, onwetende jongen die beproefd wordt en uiteindelijk de ridders van de heilige graal redt.

Door alle gruwel die beschreven wordt in kranten en te zien is op sociale media, is het gemakkelijk om de moed te verliezen. Toch zijn de protesten niet somber. Ze geven net hoop en verbinden, iets wat door zowel Annelies als Nour en Bas gevoeld wordt. Wie langs de betoging loopt, merkt het meteen. Mensen zingen, roepen en omarmen elkaar terwijl ze elke maandag zij aan zij achter hun overtuiging blijven staan en zo hopen hun steentje bij te dragen.

In dit artikel worden schuilnamen gebruikt.