Als eigenaar van een cinema-abonnement moet ik bekennen dat ik er minder gebruik van maak dan ik zou willen. Er komt altijd wel iets tussen en voor ik het weet is er weer een maand voorbij. Maar in april besloot ik daar verandering in te brengen en dus trok ik naar de bioscoop voor Sinners — een bovennatuurlijke horrorfilm van regisseur Ryan Coogler, bekend van de Black Panther-franchise — die even absurd klinkt als ze meeslepend is. Wat deze film bijzonder maakt, is niet enkel het verhaal, maar hoe het verhaal in beeld wordt gebracht.
De openingsscène zet meteen de toon: een uitgeputte jongen met een gebroken gitaar stapt een kleine kerk binnen, waar de kerkgangers hem aankijken alsof hij de duivel zelf is. Dit is het begin van een duister en zwoel verhaal over vampieren in het diepe zuiden van de VS in de jaren ‘30 — elementen die me zo intrigeerden dat ik de film móést zien. Het is namelijk niet elke dag dat een eigenzinnige maar visueel verbluffende film zoals Sinners uitgebracht wordt. Het verhaal volgt de criminele tweeling broers Smoke en Stack, beiden gespeeld door Michael B. Jordan, die, teruggekeerd uit Chicago, een jukejoint openen in het kleine Clarksdale, Mississippi: een dansgelegenheid waar de zwarte gemeenschap haar zorgen van zich af kan swingen. Ze betrekken hun neefje Sammie (Miles Caton), een ambitieuze gitarist en zanger, en gebruiken zijn talenten als een muzikale trekpleister voor de openingsavond. Maar al snel blijkt deze avond meer in gang te zetten dan de broers hadden voorzien.
Onder regie van Ryan Coogler is Sinners naar mijn mening een van de originelere films die in de afgelopen jaren het horrorgenre heeft aangedikt. Het verhaal alleen al biedt een frisse insteek binnen het vampierenspectrum van Bram Stokers Dracula en Stephenie Meyers Twilight, met een uitgesproken eigen benadering. In plaats van zich te distantiëren van het stereotype van de bleke vampier, omarmt Sinners dat beeld met flair door deze vampieren Iers te maken. Alleen worden deze figuren hier gedropt in een setting waar ze niet thuishoren: het warme, door gospel en blues doordrenkte zuiden van de Verenigde Staten. Het resultaat is een botsing van folklore, culturen en genres, die verrassend goed werkt.
Wat vooral opvalt, is hoe subtiel het bovennatuurlijke verweven wordt met sociale spanningen. De vampieren zijn hier niet zomaar monsters met tanden, maar ook symbolen van koloniale macht, culturele overheersing en zelfs religieus fanatisme. De film durft die ondertonen op te zoeken zonder belerend te worden. Er wordt geen expositie gedumpt maar alles wordt getoond in suggestieve blikken, humoristische gesprekken en de tragiek van personages die dromen van vrijheid terwijl ze telkens worden tegengehouden door een onzichtbare kracht, of ze nu een vampier zijn of niet.
Visueel is Sinners ronduit schitterend, en dit is deels te danken aan de opnametechniek. De film werd opgenomen op analoge pellicule en niet op een digitale camera; een verschil op basis van precisie en toegankelijkheid. Terwijl digitale camera’s duizenden shots kunnen opnemen met een simpele SD-kaart, is een analoge camera afhankelijk van pellicule: een rolletje film dat beelden creëert door lichtinval en chemicaliën. Hoewel digitale technologie de overhand heeft, kiezen veel regisseurs vandaag bewust voor film vanwege de unieke charme van echtheid, imperfectie en vakmanschap. Analoge film is duur en tijdrovend, maar de meerwaarde is duidelijk in bekende films als Poor Things en Challengers, die allemaal op pellicule zijn gedraaid. Sinners volgt dit voorbeeld en het resultaat is voelbaar in elk frame. Als je de kans hebt om de film in IMAX te zien, zul je merken dat het beeldformaat tijdens de film wisselt. Deze keuze, gemaakt door cinematograaf Autumn Durald Arkapaw, zorgt voor een intensere filmervaring en een nieuwe evolutie binnen filmproductie.
De keuze om de film op analoge pellicule te draaien is meer dan een stijlkeuze, het draagt ook bij aan de sfeer. De korrelige textuur en het warme kleurenspectrum laten de film aanvoelen als een vergeten parel uit de filmgeschiedenis. De framing van de camera laat alles tastbaar lijken: zweet op voorhoofden, bloed over houten vloeren, dansende lichamen vol whisky en extase. Dat analoge beeld, gecombineerd met langzame camerabewegingen en schaduwrijk lichtgebruik, maakt de horror niet schreeuwerig maar sluipend en een dreiging die je niet ziet aankomen, maar wel voelt groeien.
Deze ingetogen dreiging wordt versterkt door de briljante acteerprestaties binnen de cast. Hoofdrolspeler Michael B. Jordan zet opnieuw een ijzersterke performance neer voor twee verschillende personages, waarvan één een sterke chemie heeft met Hailee Steinfeld, die het charismatische maar complexe personage Mary vertolkt, en de andere met Wunmi Mosaku, in de rol van de wijze en vastberaden Annie. Daarnaast heeft Miles Caton als Sammie een ontwapenende charme, die tegelijkertijd een gevoel van naïviteit en ambitie weerspiegelt. Hij slaagt erin om deze naïviteit te combineren met een diepere zingeving in zijn zoektocht naar zijn dromen en de conflicten in de wereld. Elke acteur in deze film heeft een geweldige prestatie geleverd en toegevoegd aan de duistere atmosfeer van deze film.
Sinners is meer dan een horrorfilm: het is een kruising tussen folklore, muziekgeschiedenis en maatschappijkritiek, verpakt in een bloedstollende audiovisuele ervaring. De keuze voor analoge film versterkt niet alleen de sfeer, maar benadrukt ook de toewijding van de makers aan film als een ambacht. Hoewel het verhaal flirt met verleiding, blijft het verrassend consistent en meeslepend. Voor wie zin heeft in een film die zowel spannend als betekenisvol en visueel verrukkelijk is, is Sinners een absolute aanrader.
★★★★,5
- Login om te reageren