Het wordt ingewikkeld, beloofd. Op een mooie dag vatte ik het plan op om de hele PFOS-affaire te doorgronden en samen te vatten. Ik maakte een sierlijke duik in een rivier aan informatie en toen ik na enkele seconden weer boven water kwam, was er geen oever meer te bespeuren. Stuur hulp! Wel, de hulp is daar. Thomas Goorden is burgeractivist en bracht de PFOS-affaire aan het oppervlak. Hij zal je uit de doeken doen waarom de PFOS-affaire zo belangwekkend is.  

Ben je ooit al eens gaan wandelen in een stad, dorp of de natuur zonder ook maar één stukje afval te vinden? Onmogelijk. Overal waar je gaat of staat, ligt er wel iets van vuil op de grond. Jammer genoeg. Volgens een recent onderzoek van OVAM (Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij) is het zwerfvuil in België over de laatste twee jaar met 14% toegenomen. Saskia Spruijt is de projectmanager van De Click en vertelt gepassioneerd hoe zij, binnen en buiten het project, een bijdrage levert aan het zwerfvuilprobleem. Het is één van de organisaties die hun uiterste best doen om het tij te keren. Hun doel is ervoor zorgen dat die 14% daalt in plaats van toeneemt. Maar het is niet zomaar een organisatie die zelf overal vuil gaat oprapen, zij proberen ervoor te zorgen dat wij, het volk, dat ook doen.  

Op 28 september publiceerde dwars online het artikel 3M financierde in 2011 onderzoek naar PFOS. De onderzoeksresultaten mochten alleen worden gepubliceerd met permissie van 3M. Daar wilde ik het fijne van weten. Lieven Bervoets, professor ecotoxicologie die meewerkte aan het onderzoek, stond me open te woord. UAntwerpen vroeg ik om een reactie, al ging dat een stuk stroever. 

“Laten we een kat een kat noemen”, stelt Antwerps Schepen van Onderwijs en Jeugd Jinnih Beels. “Er zijn voor- en tegenstanders van het dopen. Als stadsbestuur willen we tot een consensus komen, een kader waarbinnen elke student zich kan vinden.” Beels is al een jaar druk in de weer om een traject uit te stippelen waarin er afspraken worden gemaakt rondom welkomstrituelen, waarvan het dopen deel uitmaakt. Dat doet ze in samenspraak met de onderwijspartners, zoals UAntwerpen, met Stad Antwerpen, maar ook met studenten zelf. 

Ooit heb ik een paar regels voor mezelf opgesteld, al was het maar omdat al te veel keuzevrijheid druk bezig was met me te verlammen en ik wel wat beters te doen had dan wachten tot ik mezelf uit dát moeras gesleurd had. Een van die regels is dat ik het mezelf opleg om niet meer na tien uur ‘s avonds te reageren op berichten. Dat … heeft wisselend succes in de praktijk.

Kunstenaar of topsporter, bejaarde of ondernemer, geen enkele soort ontspringt de dans. Je wordt op een dag wakker met de intense drang om je aan Universiteit Antwerpen in te schrijven. Het gevolg: zo veel vreemde vogels dat het uitzonderlijk wordt om normaal te zijn. Elke maand zetten wij een bijzondere student in de kijker.  

Heb je tijd voor een geheim, slechts iets tussen jou en mij, hoe beschamend het ook is? Ik weet het namelijk niet meer. Tussen lessen, zware handboeken, een bachelorproef, lezingen en debatten zie ik door de bomen het bos niet meer. Zo veel taken, zo veel takken, te veel vertakkingen om voor mezelf nog ademruimte te vinden. Er lijken wel duizenden argumenten te bestaan voor eender welke mogelijkheid en zo slim ben ik, tussen ons gezegd en gezwegen, gewoon niet. Niet slim genoeg om nog mee te zijn in ieder geval. Ik vind het fijn dat dingen soms wat simpeler zijn. Als er gewoon een eenduidig antwoord is. Het is behoorlijk ver gekomen als ik dat in de kunst moet zoeken, maar ach, de kunst is gelukkig nog bereid om me een hand toe te reiken. Er is meer dan genoeg kleur in de wereld. Soms zijn de mooiste dingen gewoon zwart-wit. 

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie kijken we neer op ‘ootmoed’.  

Op 13 oktober 2021 haalde het treurige bericht dat mijn fiets daags voordien is gestolen de krant niet. Mijn zwarte Batavus stond gestald in de fietsenstalling achter de R-blok op de Stadscampus. Ik heb de dief zelf niet gezien. Niettemin kan ik op basis van wat ik wel weet een opsporingsbericht opstellen.