Dennis Van Der Kuylen
Slay the Spire is een roguelike deckbuilder uit 2019, waarvan de titel letterlijk vertaald kan worden als “vernietig de torenspits”. Het zou overigens niet enkel van slechte smaak, maar ook van slechte taalbeheersing getuigen, mocht ik opmerken dat dit spel in hetzelfde jaar is verschenen als de brand in de Notre-Damekathedraal van Parijs. Voorgenoemde slechte smaak mag gezocht worden in het feit dat het dramatisch instorten van de transepttoren van de kathedraal tot op vandaag op menig netvlies gebrand staat (pun intended). Een slechte beheersing van het Engels zou dan weer blijken uit het feit dat 'slay' altijd gebruikt wordt als er iets te doden valt en dat is bij de meeste torenspitsen in onze wat saaie realiteit vooralsnog niet het geval. Daarvoor zouden eerst ontwikkelingen op het gebied van kunstmatige intelligentie moeten toegepast worden op torenspitsen, zodat deze tot leven kunnen komen om vervolgens tragisch te sterven. Hier moeten we even realistisch zijn: eerder nog schenkt het militair-industrieel complex ons pratende broodroosters of neomalthusiaanse diepvriezers dan zelfbewuste torenspitsen. Maar de torenspits die in Slay the Spire beklommen moet worden is dus een levend wezen met een kloppend hart, die bovendien de lullige gewoonte heeft om met de voeten van enkele helden te spelen door ze keer op keer een automatisch gegenereerde route naar boven te laten banen om aldaar (of onderweg) te sterven. Noem het gerust een metafoor voor het leven van een ambtenaar op de 22e verdieping van een anoniem bureaublok in een betonnen grootstad.
Een spel gebaseerd op een eindeloze translerende beweging had gemakkelijk uitermate vervelend kunnen worden, maar door goed te kijken naar soortgelijke games en na een zeer uitgebreide testperiode zijn de makers erin geslaagd om een perfect gebalanceerd en uitermate verslavend spel af te leveren. Inmiddels hebben talloze updates het spel nog strakker gemaakt en de inhoud verdubbeld met twee extra helden die elk hun eigen kaartenset hebben meegekregen. De vier helden luisteren naar de namen Ironclad, Silent, Defect en Watcher, en lijken ze in niets op de generieke krijgers, boogschutters en andere magiërs die doorgaans dit soort games teisteren.
Volgens de onoverzichtelijke bende psychologen, die niets van gaming snappen, maar wel verondersteld worden erover te lullen, zit het verslavende van een spel in escapisme, sociale interactie met medespelers en de illusie van volledigheid die altijd net buiten bereik van de spelers wordt gehouden. Het vreemde is dat geen van deze zaken fundamenteel onderdeel uitmaakt van Slay the Spire, maar dat dit spel toch uitermate verslavende gameplay aflevert. Visueel stelt het spel weinig voor en het verhaal past op de achterkant van een bierkaartje. Multiplayer is volstrekt afwezig en zowat alle kaarten die een held kan spelen zijn na een eerste bestorming van de torenspits al de revue gepasseerd. Toch zouden mensen zonder verpinken hun kinderen afstaan voor adoptie of een acute uitbraak van een venerische ziekte faken bij hun werkgever om enkele uren langer in de vermaledijde torenspits door te kunnen brengen.
Wat psychologen niet weten en gamers wel, is dat gameplay de brandstof is waarop een goed ontwikkelde gameverslaving draait. In Slay the Spire is het niet in de eerste plaats de bedoeling om het einde van het spel te halen, maar om doorheen de lange klim naar boven een strakke verzameling van kaarten te bundelen die steeds beter in staat is om monsters te verslaan. Het blindweg verzamelen van alle kaarten onderweg is een strategie die gedoemd is om te falen. Niet in de eerste plaats omdat het einde dan onbereikbaar wordt, maar omdat het oervervelend is. Wie daarentegen ongenadig kaarten schrapt, de strategie aanpast aan het toeval, slechts aanpakt wat bruikbaar is, en verleidingen van sterke maar niet passende kaarten weet te weerstaan, die kan naar gelang het spelverloop langzaam sterven net voor de top of uiteindelijk de meest waanzinnige en dodelijke combinaties in gang steken waar geen tegenstander tegenop kan. Slay the Spire is een spel dat teert op de voldoening van een dek te hebben uitgebouwd (meestal na een aantal keren frustrerend falen) dat zo goed als onverslaanbaar is. Het einde van de torenspits halen activeert dan nog amper het beloningscentrum van de hersenen, want dat is tegen dan al lang helemaal overgestimuleerd. Soms overheerst zelfs de weemoed wanneer er afscheid moet genomen worden van een set kaarten dat het gevoelsmatige equivalent is van een soloslim in het kleurenwiezen.
Uit bovenstaande mag afgeleid worden dat ik Slay the Spire van harte aanbeveel aan elke zichzelf respecterende gamer. De verslavende gameplay en de enorme hoeveelheid uren die dit relatief eenvoudige spel kan opslokken, betekenen wel dat een paar secundaire zaken uit het leven op pauze gezet dienen te worden (denk aan persoonlijke hygiëne of communicatie met betekenisvolle anderen) en dat men best geen beroep uitoefent waarbij aandacht het verschil betekent tussen leven en dood, zoals luchtverkeersleiders of essentieel personeel van kerncentrales.
Tot slot weze nog opgemerkt dat Slay the Spire ondertussen zo populair is geworden dat het spel een hele reeks aan navolgers heeft geïnspireerd. Net als Dark Souls een reeks ‘soulslike’ games in het kielzog heeft, zijn er misschien wel redenen om langzaam ook over ‘slaylike’ games te beginnen spreken. Overigens zal ook Slay the Spire 2 dit jaar nog het licht zien. Best even niet het vliegtuig nemen wanneer dit gebeurt, want het is onzeker of de luchtverkeersleiding in die periode wel met de volle aandacht bij het werk zal zijn.
Pro
- Uitermate verslavende gameplay
- Vier unieke helden met zeer uiteenlopende en ongebruikte eigenschappen
- Uiteenlopende strategieën aanpassen aan toeval
Contra
- Eenvoudig verhaal en weinig opmerkelijke graphics
- Trage aanloop van elke run
- Toeval kan ook noodlot worden, net als het leven zelf
- Login om te reageren