Maandag 20 januari keek de hele wereld angstig toe toen de Amerikaanse president Donald Trump werd ingezworen voor zijn tweede ambtstermijn. De regen viel gestaag op het Capitool terwijl hij zijn hand niet op de Bijbel legde. Dit beeld deed denken aan zijn eerdere photo-op in 2020, toen hij na protesten met een bijbel poseerde voor de St. John’s Church.

In een brief aan haar uitgever en vriend Daniël beschrijft vertaalster May hoe een treffend potloodportret het begin vormde van een verstikkende uitwisseling met Aline, een jonge vrouw die zich reeds lijkt te verzoenen met haar nakende dood. Hoe intenser May haar probeert te begrijpen, te redden zelfs, hoe meer zij met lege handen komt te staan. En met lege pagina’s.

“Waarom vindt de student van vandaag het café minder aantrekkelijk?” Deze vraag werd onlangs gesteld door UAntwerpen en HOGENT. Zij werken nu samen aan een onderzoeksproject om de veranderende vrijetijdsbeleving van studenten in kaart te brengen. Wij wachten niet op de resultaten en sturen nu al onze reporter op pad om poolshoogte te nemen bij de studenten.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie vliegen we recht omhoog de lucht in met onze helikopter.

Het moet waarschijnlijk niet meer gezegd worden dat de grondlegger van de moderne fantasy luistert naar de naam J.R.R. Tolkien. Maar omdat er kracht in herhaling zit, ben ik zo vrij om geheel overbodig te vermelden dat ook een figuur als de immer slechtgezinde goblin Styx in Master of Shadows schatplichtig is aan Tolkien. Styx sluipt namelijk rond in een wereld die strak staat van de magie en die, naast de gebruikelijke horde Mensen, die zoals steeds aandoenlijk onwetend zijn over de wereld rondom hen, ook bevolkt wordt door de inmiddels vertrouwde combinatie van slimme Elfen, koppige Dwergen en trage sterke Trollen. Tolkien laat groeten dus, ook al is het grote blik met fantasyclichés al zo vaak opengetrokken dat veel van wat vroeger opmerkelijk was, nu quasi onzichtbaar lijkt te zijn. Waarbij het voor de volledigheid goed is om de vraag te stellen of dit niet hetzelfde is als kinderen verwijten dat ze altijd hetzelfde verhaaltje willen horen voor het slapengaan, om vervolgens Netflix op te zetten of een computerspel te starten dat net diezelfde zalige repeteerfunctie vervult. Kortom: net als altijd bent u van harte welkom, meneer Tolkien en ook in Master of Shadows horen we graag de weldadige echo galmen van uw creatief meesterschap. 

Slay the Spire is een roguelike deckbuilder uit 2019, waarvan de titel letterlijk vertaald kan worden als “vernietig de torenspits”. Het zou overigens niet enkel van slechte smaak, maar ook van slechte taalbeheersing getuigen, mocht ik opmerken dat dit spel in hetzelfde jaar is verschenen als de brand in de Notre-Damekathedraal van Parijs. Voorgenoemde slechte smaak mag gezocht worden in het feit dat het dramatisch instorten van de transepttoren van de kathedraal tot op vandaag op menig netvlies gebrand staat (pun intended). Een slechte beheersing van het Engels zou dan weer blijken uit het feit dat 'slay' altijd gebruikt wordt als er iets te doden valt en dat is bij de meeste torenspitsen in onze wat saaie realiteit vooralsnog niet het geval. Daarvoor zouden eerst ontwikkelingen op het gebied van kunstmatige intelligentie moeten toegepast worden op torenspitsen, zodat deze tot leven kunnen komen om vervolgens tragisch te sterven. Hier moeten we even realistisch zijn: eerder nog schenkt het militair-industrieel complex ons pratende broodroosters of neomalthusiaanse diepvriezers dan zelfbewuste torenspitsen. Maar de torenspits die in Slay the Spire beklommen moet worden is dus een levend wezen met een kloppend hart, die bovendien de lullige gewoonte heeft om met de voeten van enkele helden te spelen door ze keer op keer een automatisch gegenereerde route naar boven te laten banen om aldaar (of onderweg) te sterven. Noem het gerust een metafoor voor het leven van een ambtenaar op de 22e verdieping van een anoniem bureaublok in een betonnen grootstad. 

Doorheen onze stad rijden talloze trams over uiteenlopende trajecten. Als je ze – net zoals dwars – allemaal zou nemen, dan zal je zien dat niet alleen de trajecten, maar ook de mensen op de trams verschillen. Maar wat zijn nu juist die verschillen? Op tram 3 kom je sneller iemand uit Zwijndrecht tegen, op tram 24 eerder iemand uit Borgerhout, en ga zo maar voort. Met zo’n saai en feitelijk antwoord ga ik echter geen views krijgen op mijn clickbaitartikel. Gewapend met niet meer dan de kennis van je favoriete tram en ervaring met duizend-en-een online personality quizzes ga ik je een trip naar het STIP besparen en de vraag van één miljoen beantwoorden: wat ging er mis in je laatste relatie? 

Een afscheidsbrief aan UAntwerpen is misschien wat voorbarig met nog een semester te gaan, maar toch begint het einde van mijn tijd hier dichterbij te komen. Het behalen van een diploma mag dan wel een grote prestatie zijn, het brengt toch wat overdenkingen met zich mee.

Al heb je ze misschien niet zelf moeten doen, je hebt er toch vast al eens van gehoord: de ijkings- en starttoetsen. Ieder jaar organiseert de Vlaamse overheid deze toetsen en ook UAntwerpen vraagt aan studenten om hieraan deel te nemen voordat ze zich inschrijven. Zeker niet voor alle richtingen bestaat er zo’n toets en hierdoor blijft dit studiekeuze-instrument voor velen, zeker de studenten op de Stadscampus, vaag. dwars duikt dieper in deze toetsen en gaat horen bij eerstejaars wat hun ervaringen zijn.

Je kent het wel: je opent je favoriete socialemedia-app om even rustig te scrollen. Nog geen twee filmpjes verder en je komt al een influencer tegen die het hele Kruidvatassortiment op haar gezicht smeert. Van crèmepjes tot maskertjes, alles komt voorbij. Natuurlijk is het niet abnormaal om goed voor je huid te willen zorgen, het is immers het grootste orgaan van je lichaam. Toch denk ik dat we met z’n allen een beetje zijn doorgeslagen. Het is zelfs zo erg dat grote modebladen artikelen schrijven als “de grootste skincare trends voor 2025”. Hoe bedoel je ‘skincare trend’? Wat verandert er precies aan dagcrème?