Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie kijken we hemelwaarts om poolshoogte te nemen.

De wereld is ontploft en robots zijn de baas op de brokstukken. Dat is de premisse van de stoomwereld, die ondertussen haar naam heeft gegeven aan een ronduit eclectische collectie games. Het merendeel van die games draait overigens rond het vinden van water. Aangezien water robots doet roesten en hun tere elektrische schakelborden doet kortsluiten, duurde het even voor ik doorhad dat stoom gewoon een andere aggregatietoestand is van water en bijgevolg noodzakelijk is om de boel - letterlijk - te doen vooruitgaan (studenten Fysica schudden nu meewarig het hoofd). De robots in Steamworld zijn met andere woorden geen hoogtechnologische Terminators, maar wel stoommachines in hun stalen hart en gietijzeren nieren. Natuurlijk luistert het literair genre waarin de technologie is blijven stilstaan bij het verbranden van kolen (en al de rest niet), naar de naam steampunk (studenten Letterkunde schudden nu meewarig het hoofd). In het Steamworld-universum ontbreekt ook de typische stijl van de klassieke steampunk, die gekenmerkt wordt door deprimerende visuele elementen. Voorbeelden hiervan zijn herkenbare variaties van grijs, bruin en zwart die doen denken aan de effecten van zure regen op onze monumenten in de jaren tachtig. Ik kan maar hopen dat hierin de voornaamste oorzaak ligt van mijn initiële cognitieve dissonantie en niet in afnemende geestesvermogens ten gevolge van zijn immer voortschrijdende leeftijd (studenten Geneeskunde schudden meewarig het hoofd). 

“Vanaf nu gaat alles anders zijn”, “ik ga alles bijhouden en plannen”; ik hoor het mezelf vaak zeggen. Maar ook dit semester is mijn "alles veranderde toen de Vuurnatie aanviel"-moment uitgebleven. In vergelijking met vorig semester is er, buiten dat ik iets ouder ben en een nieuwe crush heb, weinig veranderd – misschien bén ik zelf wel de Vuurnatie. En is dat waarom er niets verandert.

UAntwerpen profileert zich als een duurzame instelling die aandacht heeft voor milieu en klimaat. Op papier lijkt de universiteit grote stappen te zetten: er wordt gesproken over CO2-neutrale gebouwen en de universiteit focust zich op duurzaam transport van en naar de campus. Maar hoe groen is onze universiteit nu echt? Blijven deze initiatieven steken bij mooie woorden of hebben de plannen daadwerkelijk impact? Om daar een beter beeld van te krijgen sprak dwars met Oliver Diaz, een van de leden van GreenOffice. Deze studentengroep zet zich actief in voor duurzaamheid binnen de universiteit. Hoe ziet Oliver de toekomst van duurzaamheid op UAntwerpen? En welke obstakels komen hij en zijn team tegen in hun missie?

Klimaatverandering is een urgent probleem dat ons allemaal raakt en als onderwijs- en onderzoeksinstelling speelt UAntwerpen een cruciale rol in het bevorderen van duurzame oplossingen. Recent werd het nieuwe klimaatactieplan van de universiteit gepresenteerd, waarin het Climate Team van UAntwerpen vertelt over haar plannen voor een groenere toekomst. dwars heeft dit plan bekeken naar aanleiding van haar gesprek met GreenOffice.

Bijna een volledige bacheloropleiding geleden deelde dwars een lijst met fossiele bedrijven die wetenschappelijk onderzoek aan UAntwerpen financieren. In 2023 schreven we over de vrees van honderden academici wereldwijd dat de fossiele industrie de onderzoeksagenda gaat bepalen en dat universiteiten zo hun onafhankelijkheid verliezen. Ook toen stelden we de vragen: kunnen deze firma’s bij academisch — vaak klimaatgerelateerd onderzoek — wel betrouwbare partners zijn, en wat is hun agenda bij dit soort onderzoek? En welke impact heeft het wanneer ze de universiteit financieren voor dit soort onderzoeken? Het lijkt alsof ze zich graag schuilhouden achter de academische en betrouwbare status van een universiteit.

Het Britse volkslied God Save the King, of God Save the Queen als er een vrouwelijke monarch regeert, wordt al eeuwenlang beschouwd als een van de meest iconische hymnes ter wereld. Maar wat als dit nationale symbool eigenlijk een Antwerpse oorsprong heeft? Hoewel de herkomst van het lied omgeven is door mysterie, wijst een theorie op een connectie met de Engelse componist John Bull, die een belangrijk deel van zijn leven in Antwerpen doorbracht.

Ter ere van Internationale Vrouwendag keken we naar het Turkse Mustang van Deniz Gamze Ergüven. Het verhaal volgt vijf weeszussen die bij hun grootmoeder en oom op het Turkse platteland wonen. Nadat de zussen met enkele jongens een spel spelen in de zee, besluit hun oom dat hun kuisheid is aangetast en dat ze daarom zo snel mogelijk moeten uitgehuwelijkt worden. Doordat ze om de beurt een echtgenoot aangewezen krijgen, wordt hun zussenband alleen maar versterkt. Ergüven geeft de toeschouwer een intieme blik in hun leven, zowel op momenten van verzet als van machteloosheid.

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Haar roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doet ze naast mailen? Op welke manieren beïnvloedt ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Deze editie brengt voorzitter Laurens Verhaegen verdoken studiekosten aan het licht.

Je kan me voor enkele dingen wekken om drie uur ’s nachts; een prachtige maan, een goede tas thee en een indie-album, zeker als het net is uitgekomen. Before It Might Be Gone van de Groningse indierockband The Vices is hun derde langspeelplaat en met verve de meest ingetogene en rustige. Waar de voorgangers energieke gitaarriffs combineerden met teksten over hun plaats in de wereld, doet Before It Might Be Gone het wat rustiger en met meer zelfreflectie.