Op 19 juni 2020 herhaalde ik de laatste hoofdstukken van de cursus kunstgeschiedenis, luisterde ik tijdens de pauze naar de MTV Unplugged-sessie van Nirvana (het grijze giletje dat Kurt Cobain droeg tijdens het legendarische optreden, werd die dag voor een recordbedrag geveild) en keek ik ‘s avonds naar een documentaire over Maria Callas. Het lijkt enigszins eigenaardig dat ik mij deze dag nog voor de geest kan halen, ware het niet dat ik op 19 juni 2020 negentien jaar werd. Met dank aan corona en de examens zat mijn verjaardag uitgebreid vieren er niet in. Niet dat ik daar rouwig om was. Festiviteiten – en zeker diegene waarbij ik in het middelpunt van de belangstelling sta – laat ik liever aan mij voorbijgaan. Wat ik, met terugwerkende kracht, wel betreur, is het besluit van Phoebe Bridgers om haar tweede langspeler Punisher een dag eerder, op 18 juni, uit te brengen. In een wereld die op zijn kop werd gezet door het vermaledijde coronavirus, veegde de Amerikaanse singer-songwriter haar voeten aan de aloude wijsheid ‘vrijdag releasedag’.

Silvia Lenaerts was sinds 2016 vicerector Valorisatie en Ontwikkeling aan UAntwerpen, een functie waarbinnen ze samenwerkingen opzette tussen universiteit en bedrijven. Vanaf 15 mei 2023 is ze de eerste vrouwelijke rector van Technische Universiteit Eindhoven. Voor ze de trein richting Nederland opstapte, klampte ik haar vast voor een gesprek. Hoe blikt ze terug op haar tijd aan UAntwerpen?

Wraakverhalen zijn alomtegenwoordig en onvermijdelijk. Vrijwel elk jaar komt er een nieuwe film uit met wraakelementen in zijn plot. Denk maar aan The Northman (2022), het eerste gedeelte van de John Wick-franchise (2014) en het Oscarwinnende Promising Young Woman (2020). Wraak als centraal thema blijft een intrigerende bron van inspiratie en innovatie. Verder is dit jaar de fenomenale Netflixserie Beef uitgekomen die wraak verwerkt in een sociale satire. Het gebruik van wraak in film kende vanuit de riolen van de wilde jaren ’70 een plotse groei. Toen ontstond het filmgenre rape revenge. Wat op zich niet verbaast, want de jaren ’70 waren een periode in cinema waar werkelijk alles kon. Hierin heb je volgens Sarah Projansky (professor aan de universiteit van Utah) twee stromingen. De eerste categorie gebruikt het narratief van vrouwen slechts als een attribuut om het geweld van een man als retributie te verantwoorden. De tweede categorie omhult feministische films waarin vrouwen het recht in eigen handen nemen wanneer verkrachting geen gerechtelijke gevolgen krijgt. Verkrachting wordt in deze films alleszins gebruikt om de intensiteit van geweld te verhogen en zorgt ervoor dat het publiek de protagonist volledig steunt in haar queeste voor wraak, hoe bloederig dat pad ook wordt. Toch waren rape-revengefilms uit de jaren ’70 vaak louter

De pastor en het bier, er is geen duo dat meer onafscheidelijk is. Als pastorale superheld schrijft Gert Van Langendonck ons met zijn geestelijk vernuft op weg naar de beste smaken in het bierlandschap. Prosit!

In 2019 stelde het Climate Team voor UAntwerpen een klimaatactieplan op. Het Climate Team is een bottom-up gegroeide groep van mensen verbonden aan UAntwerpen die zich vrijetijdshalve ontfermen over de klimaatkoers van onze universiteit. Vier jaar later is er een geactualiseerde versie. dwars keek dit klimaatactieplan in dat inmiddels door de raad van bestuur van UAntwerpen is goedgekeurd en zet de belangrijkste zaken op een rijtje.

In een zeven pagina’s tellend persbericht bestrijdt UAntwerpen de gedachte dat ze wakker ligt van haar imago. “Dat imago is slecht voor onze reputatie”, stelt de universiteit.