Het proffenprofiel toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken, maar die ze zelf niet durven stellen. Deze editie schijnen we ons licht op de bijzonder bescheiden Guido Vanheeswijck. Hij doceert onder meer metafysica, cultuurfilosofie en godsdienstfilosofie en dat doet hij niet alleen aan onze universiteit, maar ook aan die van Leuven. De filosoof staat bekend als een voortrekker van het actief pluralisme en schurkt steeds dichter aan tegen de titel 'emeritus hoogleraar'. En gediend heeft hij, weinig mensen spreken zonder lof over hem. Waar zijn collega's het hebben over een zachtmoedig man met een scherpe geest, noemen de studenten hem eerder een goeie gast.

Als je je al eens afgevraagd hebt wat die aparte jongen van je middelbaar, je zweverige nicht of godbetert jezelf ooit bezielde om filosofie te gaan studeren – en wat men daar later mee zal doen op de arbeidsmarkt – kunnen Martha Claeys en Lotte Spreeuwenberg je misschien op weg helpen. De twee vrouwen zijn niet alleen doctoraatsstudenten Wijsbegeerte aan onze universiteit, maar tevens het voltallige productieteam van Kluwen, een podcast rond filosofische thema's. Aangezien ik zelf tot een van die filosofiestudenten zonder duidelijk levensdoel behoor, vraag ik hun of ook ik zo aan de bak kan komen. Het blijkt dat er toch een en ander bij komt kijken. Ze vertellen over hoe zij hun onderzoek combineren met het maken van een podcast, hoe je spontaan en toch voorbereid kan zijn op een interview, en de verantwoordelijkheid die academische onderzoekers dragen naar de maatschappij toe.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer was de beurt aan Einde van de politiek? Over populisme, democratie en staatsgeweld, een bundel essays onder redactie van Marcel Poorthuis en Joachim Duyndam.

Door Instagram scrollen, het is dezer dagen een bezigheid op zich. Ben jij een fervent Instagram-feedscroller? Lees dan zeker verder, want onze redacteur zet voor jullie haar favoriete accounts per thema op een willekeurig rijtje. Deze keer in de spotlights? Antwerpen!

Het is niet omdat je veel onnozele weetjes kent, dat je een betweter bent. Dat bewijst een van onze redacteurs elke maand door een waanzinnig interessant, ongelofelijk boeiend of verbluffend spannend feit te delen.

Kunstenaar of topsporter, bejaarde of ondernemer, geen enkele soort ontspringt de dans. Je wordt op een dag wakker met de intense drang om je aan Universiteit Antwerpen in te schrijven. Het gevolg: zoveel vreemde vogels dat het uitzonderlijk wordt om normaal te zijn. Elke maand zetten wij een bijzondere student in de kijker.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten ter hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie het begrip ‘anakoloet’.

Een jaar terug was UAntwerpen nauwelijks met klimaat bezig; de klimaatmarsen leken er stilletjes voorbij te trekken. Tot nu. In het voorbije jaar werd het verminderen van je ecologische voetafdruk sterk van binnenuit gepromoot. Plots waren er tekenen van een duw richting klimaatneutraliteit. In de komida duidden ineens stickers de meer bewuste voedingskeuzes aan en het sorteerduo van PMD en Rest op CDE kreeg er met de papierbak een vriend bij. Dat alles werd in gang gezet door het UAntwerp Climate Action Team, een vrijwilligersteam dat het op zich heeft genomen om de klimaatkar te trekken, aangestuurd door een betaalde coördinator: Mariam Al-Bouawad. Nu het project iets meer dan een jaar onderweg is, laat ze ons weten hoe deze plotse stroomversnelling van de groene zaak tot stand is gekomen en waar het team heen wil.

Het gebeurt niet vaak dat je doelgroep spontaan weggevaagd wordt door een pandemie. Het is dan niet de pest, maar de universiteitsgangen zijn wel uitgestorven. Hamsterende medeburgers binden nog snel een lap voor hun neus terwijl ze de laatste pasta weggrissen en proffen zetten de eerste onwennige stapjes naar online lessen. dwars blijft ook in quarantaine en schuift haar artikels via het web jullie kant op. Het voor ons gereserveerde drukpapier zal in deze tijden vast goed hergebruikt worden.

Het zijn vreemde tijden voor studenten. De einzelgänger die zichzelf bewust isoleerde, wordt nu vergezeld door de sociale vlinders, gevangen net voor de lentekriebels. Eenzaamheid wordt ons voortaan opgelegd. De introvert denkt nu wel twee keer na over zijn afkeer van sociaal contact. Eigenlijk was het toch wel veel leuker om alleen te zijn toen dat nog een persoonlijke keuze was. Zelfs de eenzaat zou er haast gek van worden. Tegenstrijdig terugmijmeren naar tijden die eigenlijk niet zo fijn waren, maar nu toch enigszins aanlokkelijk lijken, of hervallen in de existentiële crisissen van voorheen – de gekte is onze oude vriend. Ruimdenkend, mild misnoegd en nostalgisch, neemt de Dolle Mina jullie mee naar enkele geesten uit het verleden. Was het vroeger wel echt zo veel beter?