April is Autism Awareness Month, een maand in het teken van autisme en het vieren van diversiteit. dwars sprak met Elena Dikomitis, maker van de podcast Autistic Counterstories, en ervaringsdeskundigen Silke Vanhoof en Jana Geets. Over één ding zijn ze het alle drie alvast eens: bij het brede publiek circuleren nog steeds veel vooroordelen en vastgeroeste ideeën. Want nee, Sheldon Cooper en Shaun Murphy zijn niet het toonbeeld van autisme.

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Haar roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doet ze naast mailen? Op welke manieren beïnvloedt ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Deze editie stellen we vragen over multiple-answers-possible-vragen aan coördinator Onderwijs Margo Verstraete.

To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal van wel. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over mijn ervaring met de helse applicatie WhatsApp.

Koffiebars zijn niet weg te denken uit het straatbeeld van eender welke Europese stad. Wist je echter dat het eerste koffiehuis op ons continent zich bevond in Sarajevo, de hoofdstad van het huidige Bosnië en Herzegovina? Koffie werd naar het Balkanland gebracht door de Ottomanen. Maar zeg nooit zomaar Turkse koffie tegen zijn Bosnische broertje, want door de eeuwen heen heeft de koffiecultuur aldaar een geheel eigen gezicht gekregen. In Bosnië is koffie dus in de eerste plaats een moment, meer dan een drank. Ik sprak erover met Aline Cateux, doctor in de antropologie aan de UCLouvain. Meer dan twintig jaar lang noemde zij Bosnië haar thuis.

Gegroet, waarde lezers! Ik val maar meteen met de deur in huis; dit is mijn laatste editoriaal. Als doorgewinterde hoofdredacteur lijkt het me wel gepast om het hier eens over iets serieus te hebben, namelijk hoe de universiteit haar kinderen verslindt. 

Kunstenaar of topsporter, bejaarde of ondernemer, geen enkele soort ontspringt de dans. Je wordt op een dag wakker met de intense drang om je aan Universiteit Antwerpen in te schrijven. Het gevolg: zo veel vreemde vogels dat het uitzonderlijk wordt om normaal te zijn. Met regelmaat zet dwars een bijzondere student in de kijker.