Je kent het wel, met goede moed begin je in februari aan het tweede semester, maar in maart smelt je motivatie alweer als sneeuw voor de zon. Hoe anders had je leven er kunnen uitzien mocht je een ander pad ingeslagen zijn? Om dat te ontdekken gaat dwars regelmatig haar boekje te buiten. In deze editie trek ik, een student Taal- en letterkunde, naar een les ‘stofwisseling en hormonen 1’ uit de tweede bachelor Geneeskunde, gegeven door Christophe De Block.

De maand maart zit er bijna op, de lente is terug volop begonnen, maar daarmee komt er ook een einde aan de Jeugdboekenmaand. Wat is dat juist, de Jeugdboekenmaand? Het is een initiatief van Iedereen Leest dat in heel Vlaanderen en Brussel wordt georganiseerd. Haar doel is om lezen te stimuleren bij kinderen van 3 tot 15 jaar. Het thema dit jaar is ‘Sport en spel’ en ook de stad Antwerpen duikt daar volop mee in met heel wat evenementen en initiatieven van verschillende organisaties. Samen met de mascottes van de Jeugdboekenmaand, namelijk Leeskampioen, Speelvogel, Sportkonijn en Valsspeler, kunnen kinderen deelnemen aan verschillende activiteiten, zoals een eigen gezelschapsspel maken, koersen in de bib of samen lezen in het park. De opening van de Jeugdboekenmaand in Antwerpen vond plaats in bibliotheek Permeke met een tweedaagse kinderboekenfestival KABAAL (ja, jammer genoeg voor onze lay-out in dwars is dit volledig in hoofdletters geschreven). Ik ging bij de opening op zaterdag 2 maart eens een kijkje nemen. 

Tussen mei 1940 en januari 1945 werden er 1,3 miljoen mensen gedeporteerd naar het Concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz. 1,1 miljoen lieten er het leven. Veel van hen stierven als gevolg van de erbarmelijke leefomstandigheden. Vele meer werden op industriële wijzen om het leven gebracht in de gaskamers. De gruwel van de Holocaust is niet te begrijpen, of in adequate bewoordingen te vatten. Wat is dan het nut van er een film over te maken? The Zone of Interest, van cineast Jonathan Glazer, is niet de eerste die het toch probeert. Wat heeft zijn film toe te voegen aan dit gevoelige genre?

Cantus ex, editoriaal in! Toen ik een jaar geleden met het idee begon te spelen om de hoofdredactie van ieders favoriete studentenblad te vervoegen, maakte ik lijstjes van pro’s en contra’s. Als ik toen wist dat ik een theecantus zou moeten voorzitten, had dat ongetwijfeld in grote vette letters bovenaan het, voor de rest zeer korte, contralijstje gestaan. Sinds het vierde middelbaar heb ik geen woord Latijn meer in de mond genomen, schijnwerpers zijn niet aan mij besteed en aan de microfoon wil ik zelfs niet denken. Ik aan een voortafel? Recipe for disaster, dacht ik.

To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal ja. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over mijn ervaring met mensen die na middernacht beweren dat het de volgende dag is.