“Kijk maar, het is echt op”, zei sjeik Al-Nafti met klem. Hij ging zijn gasten voor naar de paleisveranda, en daar, aan de rand van de woestijn, schaarden ze zich rond het gouden kraantje dat als een tedere bloem uit het zand gegroeid was. Het gezelschap bestond uit Heertjes die zo belangrijk waren dat ze het zelf niet goed konden bevatten, en daarom hadden ze een speciale knecht die het hen elk uur opnieuw moest uitleggen. De directeur-generaal-admiraal van Exxon was er, en zijn collega van Gazprom, en de adjunct-mandarijnen van Shanghai Samoerai Solutions, en allemaal frutselden ze zenuwachtig aan hun das toen Sjeik Al-Nafti aan het kraantje draaide. Maar in plaats van een pikzwarte straal olie, kwam er enkel een schor gerochel. Het was dus echt op! De sjeik zei: ‘In de keuken staat nog een laatste koffiekopje vol. Maar dat krijgen jullie niet zomaar, dit laatste kopje moet voor iets bijzonders worden gebruikt. Ieder die een idee heeft, mag het in mijn oor komen fluisteren en wie het beste, het nobelste en het slimste plan bedenkt, die krijgt mijn dochter Aisja als bruid.’ Het mooie kind in kwestie slaakte een verrukt gilletje en liet de zwarte kooltjes in haar gezicht fonkelen.

Al snel werd duidelijk wat men onder ‘vergeten publiek’ verstaat. Zoals er jongeren in horden komen aanstormen op Rock Werchter, zo kwamen hier trosjes grijze, gekrompen en gerimpelde mini-mensjes aangewield en -geschuifeld, voetje voor voetje. Zij offerden allen graag hun plekje aan het raam in het rusthuis op om de Nederlandstalige kitscherige ballads, medleys en hier en daar een toets verouderde kleinkunst te komen beluisteren. Het beloofde voor hen een middag te worden vol zeemzoete nostalgie.

“Ach, noem mij maar de Oude Kastanjeboom”, zegt een rijzige kastanjeboom met mooie lokken en een lach in zijn ogen. We zitten in een huisje aan de d’Herbouvillekaai op de groene, vervuilde terreinen van “De Petrol”, een kilometer Hobokenwaarts van de Kennedytunnel. Wat verderop staan industriële constructies die door Panamarenko bedacht hadden kunnen zijn, omzoomd met straten als de Naftaweg, Lysolweg, of de Metaalstraat. Maar hier, achter het huisje dat je zo zou voorbijrijden, heeft de rommel vriendelijke vormen aangenomen: een moestuin, een heuse Skate-City, een atelier,... Hier bloeien de Scheld’Apen.

Je bent net afgestudeerd als fotografe aan het KASK in Gent en je krijgt de kans om met een beurs in het buitenland verder te studeren. Je kan kiezen uit een aantal landen, waaronder Israël, wat kies je dan? Ine Dehandschutter – de fotografe van de foto’s op de volgende pagina’s – koos onmiddelijk voor Israël.

Omdat we niet enkel uit wilden gaan van gezichtsloze cijfers spraken we met Sebastien, een student politieke en sociale wetenschappen die er naast zijn studentenleven nog een heel ander bestaan op nahoudt. Hij weet zijn studies immers te combineren met de occasionele drug. Wij wilden weten hoe hij dat doet.

De examens zijn in zicht en we horen her en der reeds klagen over de vele uren hersenarbeid die eenieder van ons zal gaan verrichten de komende maanden. Al hoeven we niet te klagen, getuige het volgende voorbeeld. In Nederland moeten een twintigtal leerlingen vliegtuigtechniek al hun afgelegde examens sinds 2001 overdoen wegens het niet compatibel zijn aan een Europese richtlijn. De studenten kunnen nu de ongeldige examens opnieuw afleggen, zonder voor de kosten te moeten opdraaien. Dat zou er nog aan moeten mankeren.