Het is hartverwarmend en bespottelijk tegelijk. De UA mengt zich in de debatten, werpt zelfs haar – volgens zichzelf niet eens meer zo geringe – gewicht in de schaal om vanaf binnenkort islamopleidingen in haar aula's aan te bieden. Een verse lichting imams en islamleerkrachten, geschoold op de banken van de enige actief-pluralistische universiteit van een katholiek land, het is een nobele en progressieve eerste stap in de richting van al wie principieel en zonder nadenken neen zegt tegen zaken als migrantenstemrecht en toetreding van Turkije tot de Unie. Het is hartverwarmend en lovenswaardig; het pak van lef en durf zit de jonge universiteit als gegoten, zo lijkt.

Soms heb je gewoon pech: je komt net van een moeilijk examen en moet wachten op een warm perron. Dan trek je toch gewoon je jas uit en zwaai je hem ostentatief de lucht in? Dat deed een student in Ninove, zonder te beseffen dat zijn omhooggeworpen kledij wel eens kon blijven hangen aan bovenleidingen van de trein. De treinverbinding door net dat station is een bijzonder drukke goederenlijn die door de student ongeveer een uur vertraging opliep. De eigenaar van de jas mag dan ook altijd contact opnemen met de NMBS afdeling verloren voorwerpen, mits een riante schadevergoeding.

Af en toe mag er eens nostalgisch teruggeblikt worden op zaken die ons verleden mee kleur hebben gegeven. Dingen die voor opschudding zorgden. Kortom, de mensen bezig hielden. Vrije radio bijvoorbeeld. Niks vergane glorie, eeuwige charme en luistergetrouw publiek. Deel van het collectief geheugen. Menig openbaar of commercieel zender wordt hier het nakijken gegeven. Eén vraag steekt echter de kop op: Blijven we strijden voor diversiteit, of wordt ook het Vlaamse radiolandschap een grote eeheidsworst?

Ga eens naar de opera. Nee, ik meen het. Ga er eens heen en ik beloof je dat je een geweldige avond zal hebben. Voor mij begon die avond met het hoogst herkenbare: “O nee, o nee, ik heb niks om aan te trekken!” Want dat is nu eenmaal deel van het spel, het chique, het "m'as-tu vu" en dat allemaal overgoten met de keurende en minnelijke hypocriete glimlach. Je voelt de intriges en achterklap bijna als een dikke mist in de lucht hangen. Om half acht kwam ik aangezwiebeld op mijn veel te hoge hakken om meteen naar de plaatsbedeling te gaan.

In een T-shirt van de stad Antwerpen, blikje Jupiler in de hand en pakje Gauloises Blondes binnen handbereik, vertrouwde Swa Dielen, de stadstekenaar, ons het een en ander toe in de beslotenheid van zijn atelier.