E toamna iar si odata cu venirea ei s-a instalat melancolia. Plutesc prin aer, ma pierd prin alte lumi si visez. Este o toamna aparent linistita, dar totusi atât de plina de toate...zile ploioase, zile cu soare, un alt tarâm, un nou oras, un nou semestru, materii noi, program nou, comedia aceasta-laboratoare, cursuri, seminare sau mai bine- zis, un nou an universitar.

Europa heeft beslist Turkse roots. In de legende is Europa immers een Fenicische prinses die door Zeus wordt meegenomen naar Kreta. Net als Sinterklaas is Europa een Turkse immigrante. Einde van de discussie? Toch niet. Je kan geen krant lezen zonder te struikelen over prominenten die een blikje deskundigheid opentrekken over de mogelijke toetreding van Turkije tot de Europese Unie. De ministers, het lezerskorps van menige krant, ja zelfs de kardinaal hebben hun hart mogen luchten. Af en toe wordt er ook eens naar de Turken geluisterd. dwars keerde de Vlaamse universiteiten binnenstebuiten en vond voor u dit kwartet studenten met Turkse roots en een mening: Nesrin Coskun (2e licentie rechten, UA), Ahmet Cakir (aanvullende studie industrieel ingenieur – preventieadviseur, VUB), Volkan Altunbay (3e licentie rechten, UA) en Salih Daskin (1ste jaar burgerlijk ingenieur, VUB).

Uitgekeken op je cursussen? Vanaf nu vind je een aantal cultuurtips in elke dwars.

Als je op de dokken “ART IS A PASSION - CUSTOMER SATISFACTION IS AN ART” als een mantra uitgesmeerd over de hele voorgevel van een silo ziet, dan zit je goed: dit is Extra City. Het is een expositieruimte voor hedendaagse kunst, en niet zomaar: het is een poging om kunst maatschappelijk relevanter, levend en laagdrempelig te maken. Daarnaast wil het zich doen gelden op internationaal niveau en streeft het naar een plaatsje naast musea als Tate Modern of Centre Pompidou. Toen we deze week even mochten komen kijken hoe de eerste tentoonstelling werd opgebouwd, leek het wat op een kraakpand, alsof er net was ingebroken en het was ingenomen door een hele hoop enthousiastelingen die met hippe zeteltjes en video-installaties aan het zeulen waren. Wat Extra City nu juist onderscheidt van de andere kunsthuizen in Antwerpen en eigenlijk het kernidee is achter het hele project, is het dynamische en het maatschappelijk relevante van kunst weer benadrukken. Dat is hen alvast gelukt als je alleen al naar het gebouw kijkt.

Een amalgaam aan hersenspinnen en ander ongedierte ontspruit opnieuw aan elk uiteinde der haren van het gelijknamige monster wanneer deze laatste weer eens te laat wordt ingelicht over de nakende, ultieme en – deze keer – zeer echte deadline: “Kunt ge da ten laatste straks doorsturen, dan kan da morgen nog naar den drukker; den deadline was eigenlijk gisteren!”

Groeimappen, portfolio’s en zelfreflecties. Lesvoorbereidingen, jaarplannen en beoogde didactische doelstellingen. Als u spontaan begint te kokhalzen bij één van deze begrippen, dan bent u waarschijnlijk één van de vele studenten die de lerarenopleiding volgen of hebben gevolgd aan de Universiteit van Antwerpen. (Ofwel had u dat broodje met Americain Preparé gisteren toch maar beter bij u thuis op de verwarming laten liggen.)