De hele LOKO-affaire drukt een vinger op de zere wonden van de Vlaamse Vereniging van Studenten. De organisatie mag dan wel hoog aangeschreven staan bij het kabinet en de commissie Onderwijs van het Vlaams parlement voor haar lobbywerk ten behoeve van de student, de meeste studenten hebben nog nooit gehoord van hun belangenbehartiger bij de overheid. Deze redacteur is het dan ook een beetje beu om, telkens er een artikel over VVS moet worden geschreven, eerst een alinea uitleg te moeten geven over wat voor een beest dat nu weer precies was. Zelfs bij de studentenraden is de organisatie niet altijd even bekend. Van de 28 erkende studentenraden in Vlaanderen zijn er maar 18 lid van VVS (tot voor kort dus 19). Ook de belangstelling van onze eigen studentenraad voor VVS is relatief nieuw.

Geen vuiltje aan de lucht op Linkeroever. Het lenteweer broedt een kolder in het hoofd, je voelt je vrij. Langs deze groene zijde van de Schelde verwacht je je aan alles, van een uitzonderlijke eendensoort tot een stel nudisten. Aan alles, behalve een asielcentrum. Tweehonderd vluchtelingen en ettelijke procedurestappen zeggen genoeg: ’t stad is ní van iedereen.

De BaMa-hervormingen hebben al veel stof doen opwaaien. De door de overheid opgelegde vernieuwingen werden in een ijltempo doorgevoerd. Blijkbaar was de achterliggende gedachte dat de problemen wel opgelost zouden worden wanneer ze zich voordoen; wat dan ook menig wenkbrauw deed fronsen. Er werd onder meer gevreesd voor prijzige en tegelijkertijd inferieure opleidingen die hun shoppende studenten niet meer naar behoren zouden vormen. Of deze doembeelden bewaarheid worden, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Onzekerheid is een constante in het leven. Zowat de enige, buiten het eigen lichaam. De dagen vol zekerheid zijn betrekkelijk zeldzaam, dus het is maar goed dat we er als individu wel mee omkunnen. Als maatschappij lijken we daar echter wat moeilijkheden mee te hebben.

In september introduceerde onze universiteit een nieuw vak: Levensbeschouwing. Nu het eerste semester erop zit, is het tijd voor een evaluatie. Het vak deed reeds heel wat stof opwaaien aan de UA en de kritiek was niet altijd even mals. Levensbeschouwing zou een kind van de verzuiling zijn, praktisch niet haalbaar door de te grote groepen, niet aangepast aan het niveau van alle studenten, en wat is nu eigenlijk de meerwaarde ervan voor pakweg een informaticus? We vroegen de coördinatoren Patrick Loobuyck en Walter Van Herck waarom doceren over levensbeschouwingen zinvol is.