Het was een kille decemberochtend. Terwijl de kerstliedjesratio van haar bovenbuurman significant steeg, bereidde ze zich voor op alle mensen die vandaag weer door de deur zouden komen. Zoals altijd zou ze op mechanische wijze haar lichaam geven. Eindeloos doormalend in zichzelf zou ze iedereen schenken wat ze hebben wilden, zonder enig residu. Dat was haar functie, anderen gelukkig maken, nooit lettend op de prijs die daarvoor betaald werd.

De mooiste tijd van het jaar is aangebroken: de kerstperiode. Mariah Carey horen we wederom kermen op de radio, liefdadigheid wordt een frivole accessoire om mee uit te pakken en Netflix heeft opnieuw een veelbelovende reeks kerstfilms voor hun abonnees in petto. Voor de gelukkigen onder ons met functionele familiale verstandhoudingen zijn de feestdagen hooguit mild enerverend omwille van hun tijdrovende karakter. Zij die minder fortuinlijk zijn, kennen het echter maar al te goed: de jaarlijkse horror waar men ook wel eens naar refereert als ‘familiefeesten’.

Gezellig aperitieven rond de kerstboom, uitgebreid eten en vol spanning afwachten tot de cadeautjes eindelijk uitgedeeld mogen worden. Het klinkt iedereen bekend in de oren: een traditionele kerstavond zoals die hoort te zijn. Al kan deze vaste formule na enkele jaren wel enige verveling opwekken. Hoe dat te verhelpen? dwars to the rescue!

Lore Mutsaers. 27 jaar. Kinderdroom? Zangeres worden. Realiteit? Marketing- en communicatiemedewerkster bij het Stedelijk Onderwijs Antwerpen. Maar ook: een eigen debuutroman met als titel Dwaal zacht.

Yes! Het is eindelijk zo ver: de feestdagen, de meest hartverwarmende dagen van het jaar, komen er weer aan. Maar voor alle studenten ook een periode van pure horror. Die ontelbare kerstfeestjes met een secret santa waar niemand een lijstje voor maakt en jij maar een idee uit je hoed moet toveren, én niet te vergeten de periode waarin elke student meer dan ooit aan zichzelf twijfelt: de blok. Ongelooflijke waanzin in deze periode van het jaar, we zeiden het al. Dit lijstje betaalbare kerstcadeaus, voor jezelf of voor anderen, verlichten alvast één last de komende weken.

Het ideale lichaam, wat is dat? Moeten we ons laten leiden door de modellen die onze sociale media rijk zijn of die in videoclips van internationale sterren figureren? Of mogen we ook gewoon tevreden zijn met onszelf, zonder een bepaald voorbeeld na te streven? Een van de initiatiefneemsters van The Blind Body Positive Protest ging in gesprek met dwars.

Het nakende winterlandschap wordt alweer ontsierd door pikzwarte rookpluimen. Nee, ze ontvluchten dezer dagen niet louter de bakstenen fabriekstorens. Het zijn de brandstapels in het noorden die de sneeuw zwart kunnen doen kleuren. Door traditionalistisch gebakkelei een traditie vergallen – het is allemaal wat ironisch. Maar ik laat het mijn hart niet te nauw naderen. Ik vier immers geen feest van blanke baas en zwarte knecht. Ik vier een hoger idee. Dat doe ik zelfs nog nu ik negentien ben. En eigenlijk zou iedereen dat moeten doen.

In het tijdperk waar het ‘moeten’ regeert, is het in onze maatschappij een absolute must om je gelukkig te voelen. Tegelijkertijd raakt om ons heen de een na de ander verzeild in depressie, angststoornis of zelfisolatie. Voor al die klachten is er een even groot aanbod aan remedies. Zijn we met ons allen gewoonweg vergeten hoe gelukkig te zijn met wie we zijn, wat we hebben en wat we doen? Of ligt het probleem ergens anders? Is er nog hoop voor ons? De Levensgenieter springt voor jullie in de bres en gaat op zoek naar een beter leven. Geluksvogeltjes.

De verbouwing van Prinsesstraat 16: een project met een verhaal. Het adres zegt je misschien niet zoveel, maar de naam Universitas doet wellicht een belletje rinkelen. In dit pand, eigendom van Universiteit Antwerpen, huist immers de befaamde cursusdienst. De verbouwing is een behoorlijke investering, die past binnen het grotere plaatje van kostenbesparing waar UAntwerpen niet aan ontkomt. Het pand zal in de toekomst ook studentgerelateerde verenigingen herbergen. 

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Of een woord dat je altijd uit een andere taal gebruikt, zonder überhaupt te bedenken of het ook in onze taal bestaat. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties weer te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een vreemd woord, eentje waar de grappigste verhalen achter schuilgaan, een onvertaalbaar woord met een lading van betekenis of uitdrukking waarvan de herkomst al tijden niet meer duidelijk is. Deze editie het begrip ‘kwispedoor’.