De laatste jaren is er heel wat vooruitgang geboekt op het vlak van (groene) mobiliteit, en dat zie je in de stad. Eigenlijk kan je er zelfs niet naast kijken. Wanneer je voorbij het Centraal Station wandelt, staat er een arsenaal aan milieuvriendelijke transportmiddelen je op te wachten: fietsen, elektrische brommers, zelfs steps en groene wagens. Een goede evolutie, toch zeker in het licht van het actuele klimaatdebat. Maar zie jij door de bomen - of door de weelde aan transportmiddelen - de stad nog? Welke opties zijn er, en hoe studentvriendelijk zijn ze?

Het is niet omdat je veel onnozele weetjes kent, dat je een betweter bent. Dat bewijst een van onze redacteurs elke maand door een waanzinnig interessant, ongelofelijk boeiend of verbluffend spannend feit te delen.

De merkwaardig zwoele februaridagen droegen een onheilspellende boodschap over de toekomst met zich mee, maar met de eerste zonnestralen verscheen toch ook een blos op mijn wangen. Ik moet kleur bekennen: het deed me goed.

Niet iedereen heeft een spannend onderwerp om over te schrijven tijdens hun universitaire carrière. Menig masterstudent zit opgescheept met saaie vragenlijsten of geforceerde telefoongesprekken, waar vaak niets grensverleggends uit voort zal vloeien. Het onderzoek van Steven Jillings is van een heel andere aard. Hij is naar Moskou gereisd en bestudeert nu de effecten op onze hersenen van een verblijf in de ruimte. 

Tijdens deze periode krijgen heel wat studenten het heuglijke nieuws dat ze zijn toegelaten voor Erasmus. Ze zullen op een exotische bestemming de tijd van hun leven hebben. Feesten, buitenlandse studenten ontmoeten en misschien wel makkelijker goede punten behalen. Maar wat als die verwachtingen niet worden ingelost? Wat als het niet evident is om vrienden te maken, er van feesten niet veel in huis komt en de leerstof moeilijker is dan verwacht? "Ik wilde zo graag terug naar huis dat ik voor mijn laatste weken op Erasmus zelfs een aftelkalender had gemaakt."

Met meer dan twintig jaar ervaring als CEO van de grootste werkgeversorganisatie van België, wordt hij weleens de nestor van het sociaal overleg genoemd. Pieter Timmermans heeft er een drukke carrière opzitten: hij startte bij de studiedienst van het ministerie van Economische Zaken, om daarna de sprong te maken naar een adviseurschap bij de toenmalige minister van Begroting Herman Van Rompuy en vervolgens aan de slag te gaan bij het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen). Daar werd hij in 2012 verkozen tot CEO. Sinds 27 mei 2013 is hij eveneens regent bij de Nationale Bank, in 2018 werd hij zelfs baron. In onzekere tijden als deze werpen we graag een blik op twintig jaar economische verandering in België, in een zoektocht naar wat het verleden ons te leren heeft. Wie kan ons hierin beter bijstaan dan de man die al twee decennia lang het socio-economische landschap van ons land mee vormgeeft?

Kunstenaar of topsporter, bejaarde of ondernemer, geen enkele soort ontspringt de dans. Je wordt op een dag wakker met de intense drang om je bij Universiteit Antwerpen in te schrijven. Het gevolg: zoveel vreemde vogels dat het uitzonderlijk wordt om normaal te zijn. Elke maand zetten wij een bijzondere student in de kijker.

De mug die om je oor zoemt als je probeert te slapen toont geheel onbaatzuchtig aan dat je nooit te klein bent om een wereld van verschil te maken. In de aula komt de student in aanraking met kleine en grotere problemen uit het dagelijkse leven: gebrek aan koffie, verloren versnaperingen en professoren die zijn vergeten hoe het is om student te zijn. Van tijd tot tijd nemen de frustraties zo’n proportie aan dat de toogfilosoof uithangen in een troosteloos bruin café niet meer volstaat. In elke dwars kaart de wereldverbeteraar daarom een concreet probleem aan uit het studentenleven. Oplossingen groeien immers soms gewoon aan de bomen, als je maar naar boven durft te kijken om ze op te merken.

Ze is terug! Nadat Bruegels Dulle Griet in 2017 naar het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) in Brussel was verhuisd voor restauratie en onderzoek, is ze na bijna twee jaar terug in Antwerpen. Ze hangt eindelijk weer dul maar opgefrist in het museum Mayer van den Bergh.