“Ma kuunst is exprès per ongeluk, tis de leer van et heduld, et hlas tot aan de rand hevuld, de koffiekring op de krant. De stem die ut je kele brult, tis de bult a je tegen de lamp loopt, ma morsen is pas morsen ajet afdroogt!” Brihang brult door mijn koptelefoon terwijl de trein Aarsele langsboemelt. Een zucht ontvlucht mijn mond, weer thuis. Jacques Brel kan alleen maar het West-Vlaamse landschap in zijn gedachten gehad hebben tijdens het schrijven van Vlaanderen mijn vlakke land. Je merkt het meteen: lange uitgestrekte velden van pret*, anjoens*, kowle* en patatten* langs kilometers van zwynekoteriien*. Veld naast veld, kotje naast kotje, kerktoren naast kerktoren, een vast en vertrouwd patroon. Het heeft iets idyllisch, iets rustgevends om omringd te zijn door een volk dat kalmte kan vinden in de kleinste hoekjes.

Zo nu en dan besluit ik dat nú het beste moment is om me te wijden aan allerhande projecten, diverse ideeën die me als persoon verrijken zouden. Een écht goed kopje thee zetten bijvoorbeeld, met losse thee in plaats van builtjes, alsof op die manier mijn theïneverslaving een air van rechtvaardiging zou verkrijgen. Een theecantus op Calamartes later voel ik me zowat volleerd. En dat allemaal nadat ik één online artikel uit 2017 las. De nieuwe homo universalis worden is helemaal niet zo lastig als het lijkt. 

De dienst Communicatie van UAntwerpen liet notuleren dat er binnen afzienbare tijd een nieuw project dat in de pijplijn zit op poten gezet zal worden opdat het in de steigers kan staan met als doel studenten te ondersteunen. De details zullen bepaald worden na een initiële aftoetsende fase. Er wordt budget vrijgemaakt voor een nieuwe website en campagne. De vragen over wat het project exact zal inhouden, welke parameters een indicatie geven dat er nood is aan het project en welke doelstellingen men wil halen om het project als geslaagd te beschouwen zullen later ontweken worden. 

Van 19 april tot en met 2 mei kan je een selectie aan films uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika bewonderen op het MOOOV-filmfestival dat in meerdere Vlaamse steden doorgaat. Om tegen het klassieke Hollywoodparadigma in te gaan kunnen festivalgangers de wereld virtueel rondreizen door nieuwe filmculturen te ontdekken. Filmmakers als Elia Suleiman, afkomstig uit Nazareth, spelen een belangrijke rol in het diversifiëren van het filmlandschap door non-conventionele films te promoten.

Een ooit gemaakte onbenullige opmerking, een vreemd uitziende vrouw op straat, een gekke plaatsnaam bij het voorbijrijden of een onverklaarbaar schilderachtige zonsondergang door het dakraam van je zolderkamer … Uit het oorverdovende dagelijkse lawaai maken zich altijd een paar indrukken los, om dan wekenlang te blijven sudderen in je hersenpan. Onbeduidende ervaringen die, misschien juist door hun vergeetbaarheid, tijdens elke douche, wasbeurt of stofzuigronde weer de kop opsteken. Zo ben ik dagenlang tevergeefs bezig geweest de zwarte krabbels van Pierre Alechinsky naar mijn achterhoofd te degraderen. 

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie nemen we de ‘contaminatie’ onder handen.