Anne-Marie Dimitrov
Begin september stond ik weer vol verwachting aan te schuiven om haar voor de derde keer live te horen: Paris Paloma. Als iets kleinere artiest heeft ze een loyale groep fans opgebouwd, die allemaal wel eens recht in het hart geraakt zijn door haar muziek. Haar werk vormt een etherische balans tussen teder en episch, met een geluid dat zijn origine vindt in de folk- en indiemuziek. Iedereen die ooit een blik op haar teksten heeft geworpen kan er alvast ook mee akkoord gaan dat Paris Paloma niet enkel zangeres en muzikant is, maar ook een poëet van hoge klasse.
Paris Paloma maakt nog niet zo lang officieel deel uit van de muziekscene: in 2020 bracht ze haar eerste single uit, toen ze slechts 20 jaar was. Het was echter in 2023 dat ze in het publieke oog sprong met haar nummer labour. Als je één lied van haar kent, is het waarschijnlijk dit, en waarschijnlijk via TikTok. Over het hele platform resoneerde het nummer bij vrouwen en meisjes van alle leeftijden en etniciteiten, en ontpopte het zich zo tot een feministisch anthem dat op de achtergrond speelde van vele video’s op de app. In labour zingt Paloma over de dubbele standaarden en de verwachtingen waar vrouwen mee omgaan in de maatschappij en geeft ze een ode aan die vrouwen wier relaties ten koste gaan van hun dromen en ambities. Het nummer is geschreven vanuit een poëtische woede en zet zo de toon voor de rest van haar discografie.
Dit jaar kwam haar debuutalbum Cacophony uit, waar labour deel van uitmaakt. Hierin zitten ook enkele andere nummers met soortgelijke thema’s. Ze schrijft over haar ervaring met het vrouw-zijn en de verschillende emoties die hierbij komen kijken: de woede en angst, maar ook de gevoelens van kracht, tederheid en samenhorigheid. Ze schrijft vanuit haar eigen emoties en geeft zo een genuanceerd beeld van vrouwelijkheid dat vele fans diep raakt. Ze toont ook dat ze in staat is tot nuance: nummers als drywall en last woman on earth komen uit gevoelens van bedreiging en minderwaardigheid, ervaringen van geweld en objectivering. Toch is er nog steeds hoop in de liefde en een happy end in nummers als triassic love song en village song. Haar teksten zijn diep persoonlijk: andere nummers gaan dan weer over thema’s als mentale gezondheid en familie.
Paris Paloma is geboren in Derbyshire in Engeland, en begon al met het schrijven van nummers toen ze veertien was. Ze laat zich inspireren door de Griekse mythologie en gotische literatuur; net als in deze verhalen heeft ze het vaak over vergankelijkheid en de dood, waar ze consistent de schoonheid in ziet. Een voorbeeld hiervan is bones on the beach, waarin ze zich de rust en vrede voorstelt die de dood zou kunnen betekenen. Melancholie en fantasie vormen vaak een rode draad in haar muziek, die heel verhalend is. Ze gebruikt metaforen uit veel verschillende aspecten van literatuur en religie en creëert op die manier een sfeer die heel kenmerkend is voor haar muziek. Haar teksten lezen vaak als poëzie en bevatten zo ook vele lagen die ontleed kunnen worden. Je hoeft echter geen literatuurwetenschapper te zijn om de boodschappen te begrijpen: de orkestrale composities en aanzwellende, emotionele melodieën zeggen vaak al genoeg.
Ook naast haar muziek doet Paris Paloma haar best om een gevoel van gemeenschap te creëren. Als kleinere artiest staat ze dichter bij haar fans en betrekt ze hen bij haar kunst. Zo bracht ze een speciale versie van labour uit, namelijk labour: the cacophony, waarin je de stemmen van tientallen fans kan horen die na een oproep een opname van zichzelf instuurden. Daarnaast werd ik persoonlijk fan nadat een vriendin en ik een intiem concert bijwoonden in een kleine boekenwinkel in hartje Londen, waar ze voor de eerste keer enkele nieuwe nummers liet horen en na het optreden de tijd nam om met iedereen te spreken. Toen ik haar voor de tweede keer kon ontmoeten enkele maanden later, nadat ze gespeeld had als voorprogramma van Maisie Peters, wist ze ons zelfs te herkennen. Ik had dat niet verwacht, maar apprecieerde het enorm.
Tussen het spelen door geeft ze ook altijd uitleg over haar muziek en wat die voor haar persoonlijk betekent; tijdens optredens is ze niet bang zich kwetsbaar op te stellen. Ook haar grotere concerten zijn meer dan gewoon een optreden. In september organiseerde ze bijvoorbeeld een boekenswap voor en na de show en spoorde ze fans aan om elkaar kleine briefjes te schrijven met gedichtjes, boodschappen of wensen. Nog nooit was ik op een concert geweest waar iedereen zich zo met elkaar verbonden voelde. De nummers zelf voelen extra magisch live en de aanwezigen zongen de longen uit hun lijf op de teksten die voor iedereen wel iets anders betekenden. Ook ik stond er vaak, ondanks de hitte, met kippenvel. Door de kleinere zaal, die desondanks volledig vol zat, slaagde ze er ook in om het publiek zich betrokken te laten voelen. Na haar grotendeels uitverkochte tour in Europa trekt ze nu ook naar Amerika. Dat is de magie van Paris Paloma: ze slaagt er met haar muziek in haar persoonlijke ervaringen herkenbaar te maken voor fans over de hele wereld. Als literatuurstudent kan ik ook zeggen dat haar teksten me soms in de aanwezigheid van een negentiende-eeuwse dichter laten wanen.
- Login om te reageren