Een tijdje geleden bevond ik me in een zogenaamde ‘regendouche’, voor mij een totaal nieuwe ervaring. Mijn gedachten dwaalden af; wat gek eigenlijk, dat je iemands economische situatie kan afleiden uit de douchecabine die ze (hopelijk) dagelijks bezoeken. Het is niet alsof de temperatuurknop van geborsteld messing en de fluisterstille ventilatie de kwaliteit van mijn dagelijkse douchehersenspinsels ten goede kwamen, getuige mijn vorige zin. Waar is al die franje dan voor nodig?

Menig filmzaal in België stroomde recent weer vol, dit keer ter gelegenheid van de nieuwe film Rebel van Adil El Arbi en Bilall Fallah. Een stevig staaltje actie gecombineerd met muzikale intermezzo’s, beide met IS-terreur als thema. De regisseurs maken met hun gewoonlijke, alom geprezen filmstijl van een slagveld een kunstwerk. Dat roept heftige reacties op, maar is het beter om gruweldaden te tonen, of om ze te verbergen?

Toen de dieren nog spraken, begon de homo sapiens sapiens ermee. Taal bleek een nuttig instrument om allerlei dingen mee te regelen, dus de meme die ze uiteindelijk is, overleefde het om met de soort samen te vallen. Zo werden woorden de kroning van de menselijkheid, het ideale medium om zowel noodzakelijkheid als je eigen noden op te enten. Onze meandertaler hoopt daarom met zijn zwelmend gezwalm eindelijk toe te kunnen treden tot de hoogste klasse der mens: de pseudo-intellectueel.

In aanwezigheid van de verzamelde pers onthulden het stadsbestuur en vervoersmaatschappij De Lijn een nieuwe fase in het Antwerpse vervoersbeleid. Vanaf volgend jaar rijden er opnieuw paardentrams door de binnenstad.

Op de website van dwars kun je een afscheidsinterview lezen met professor Jan Velaers, met wie ik van gedachten wisselde over onder andere het belang van lesopnames. Zelf vreest hij dat de lesopnames studenten vooral uit de aula houden, maar hij beklemtoonde dat er in het debat goed naar de studenten moet worden geluisterd. Dat deed ik dan ook. Op een oproep op onze sociale media wilden drie studenten uitgebreid reageren.