In Noord-Brabant zei iedereen vier jaar geleden tegen me dat het wel zou meevallen in Antwerpen. Zo’n grote cultuurshock zou het niet zijn, want je bent als Brabander toch een soort ‘reserve-Belg’. Nu weet ik dat dat een leugen was. Want ik kan me sinds kort eigenlijk pas echt een reserve-Belg noemen.

Eind januari stelden zeven jonge vluchtelingen hun verhaal voor in het Antwerpse Red Star Line Museum. Het toonmoment dat bedoeld was als eindpunt van een intens project, krijgt nu een vervolg. Op 14 mei nemen de deelnemers van het Me, Myself and Belgium-project opnieuw de tentoonstellingsruimten in. Nadia Babazia vertelt over een unieke samenwerking en over de verbindende kracht van verhalen. “In het verhaal van mensen die honderd jaar geleden naar Amerika vertrokken, zit ook een reflectie over vandaag.”

De condition humain is het concentratiekamp. Nergens wordt duidelijker hoe de mens werkelijk in elkaar zit dan op deze plaats waar hij diegenen die hij niet meer als levenswaardig beschouwt, samenbrengt in afwachting van het rituele offer dat hem, de dader, in zijn identiteit moet bevestigen. Niets definieert een ‘ik’ of ‘wij’ makkelijker dan de vernietiging van een ‘jij’ of ‘zij’.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer: Coloring Book van Chance the Rapper.

Na de presidentsverkiezingen in Amerika en de presidentsverkiezingen in Frankrijk, zijn nu de universiteiten aan de beurt. Gent en Leuven kiezen een nieuwe rector en daarnaast zijn er elk jaar ook de verkiezingen van de studentenvertegenwoordigers. De studenten lijken echter genoeg te hebben van verkiezingen. In Gent kon er na een vierde verkiezingsronde nog steeds geen nieuwe rector worden verkozen. In Brussel moest de kiesperiode voor de verkiezingen van de studentenvertegenwoordigers bovendien worden verlengd. Bovendien is het moeilijk steeds alle mandaten opgevuld te krijgen. Ook in Antwerpen bleven heel wat plaatsen vacant. Is er bij ons dan ook sprake van een democratisch deficit?

dwars continues to sharpen its already razor-sharp tongue to mercilessly lick the spine of books, movies, series, games, music, theatre, hair products and rubber ducks. And beware, no one is safe for our judgement. This time: the newest party concept in town.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer op de snijtafel: Dying for Life, een toneelstuk over vluchten voor oorlog.

Op een zonnige, maar frisse zaterdagnamiddag spreek ik met Osama en Dara, de theatermaker en een acteur, af in het gezellige café Papa Jos. Ik kies een tafeltje uit bij het raam en wacht geduldig op hun komst. Wanneer Dara het café binnenwandelt en mijn ogen de zijne kruisen, zwaait hij glimlachend en komen de twee heren naar me toe gestapt. Na een hartelijke begroeting en een bedanking voor het interview over hun voorstelling op 25 april, ga ik op zoek naar het verhaal achter hun glimlach.

The homo sapiens studentus is a special species. Next to the typical activity of studying, the members of this species are known as real lovers of (night)life. But do they have other secrets to unfold? dwars finds out in their natural habitat, the student dorm.

Gegroet studenten! Nu ik afgestudeerd ben, heb ik jullie land verlaten. Daar waar pintjes vloeien als rivieren, cursussen meer kosten dan je 18m²-onderdak en niemand omkijkt wanneer je van maandag tot donderdag cornflakes als avondeten nuttigt. Met aarzelende, doch harde sprong kom ik terecht in het lage gras van het niemandsland. Ik noem het ‘niemandsland’, omdat ik geen andere gepaste term vind voor het jaar waarin mijn laatste check-in op SisA (bye bye winkelkarretje) en de eerste check-in op de werkvloer (de sleutelhanger voor die badge ligt al klaar) plaatsvinden. Mijn doel is hier elke maand neer te pennen wat mijn pad en gedachten kruist.