THE TORTURED POETS DEPARTMENT

Julie

1. How Did It End?
2. I Can Do It With a Broken Heart
3. Florida!!! (feat. Florence + The Machine)
4. thanK you aIMee
5. The Prophecy

Met de zachte pianotonen, zweverige klanken en lyrics die ronduit poëzie genoemd kunnen worden, schrijft Taylor Swift zich met How Did It End? opnieuw een weg in mijn hart. Ik ben grote fan van haar nummers die je uren kan ontleden, en dat is ook hier het geval. Anderen zouden de kalme metafoor van de dood doorheen het nummer luguber kunnen noemen, maar ik vind het prachtig bitterzoet. De verteller die zich hier afvraagt hoe een relatie is kunnen eindigen, maakt in ieder geval heel duidelijk deel uit van The Tortured Poets Department.

Florence + The Machine op een Taylor Swift-album? Graag! Wie had kunnen denken dat deze twee topzangeressen, met wel elk een heel eigen stijl, ook samen een dynamisch duo zouden vormen? Samen maken ze een nummer met een zeer meeslepende melodie, maar dat ook een diepere boodschap heeft: wat doe je wanneer je wilt ontsnappen aan je leven en niets gaat zoals je het wilt? Waar ga je dan naartoe? Florida, blijkbaar!

Remco

1. The Black Dog
2. Guilty as Sin?
3. loml
4. Chloe or Sam or Sophia or Marcus
5. Down Bad

Een van Taylors favoriete manieren van schrijven is beginnen vanuit een klein moment in haar leven, om het dan breder te trekken naar een algemene situatie en haar gevoelens hierover. Dat doet ze in The Black Dog nummer weer. “I am someone who until recent events you shared your secrets with, and your location. You forgot to turn it off. And so, I watched as you walked into some bar called The Black Dog.” Verder beeldt ze zich in wat er zich afspeelt in The Black Dog. “Now I wanna sell my house and set fire to all my clothes. And hire a priest to come and exorcise my demons, even if I die screaming. And I hope you hear it.” Mogelijks een beetje dramatisch, maar als je dat niet graag hebt moet je misschien niet beginnen aan dit album.

“Who’s gonna stop us from waltzing back into rekindled flames if we know the steps anyway?” is de opener van loml. Muziekkenners weten dat een wals op de maatsoort ¾ gedanst wordt. Swift heeft tot nu toe nog maar één nummer in die maatsoort en dat is Lover, een nummer waar ze heel trots op was toen ze het schreef en een ode aan de liefde en haar geliefde is. Deze geliefde noemt ze later in dit nummer een cinefiel, tussen een hele hoop hartbrekende referenties naar films. “Dancing phantoms on the terrace, are they second-hand embarrassed that I can’t get out of bed ‘cause something counterfeit’s dead?”

Emma

1. So Long, London
2. The Alchemy
3. The Tortured Poets Department
4. Who’s Afraid of Little Old Me
5. Down Bad

So Long, London toont hoe Taylor haar relatie met Joe Alwyn probeert te redden; “Pulled him in tighter each time he was drifting away”, en hoe die pogingen uiteindelijk falen: “I stopped CPR, after all it’s no use”. Dat laatste vers verwijst naar You’re Losing Me: “I can’t find a pulse / My heart won’t start anymore”. Dat is niet de enige kruisbestuiving tussen de nummers met hetzelfde thema, want ook: “So how much sad did you think I had” verwijst terug naar “How long could we be a sad song”. Toch zijn het niet eens die twee geniale lagen van het nummer die me zo bekoren. Het is eerder de sfeer van het lied: totale verslagenheid, stilte na de storm. Het is hetzelfde gevoel dat je krijgt wanneer je jezelf even de tijd geeft om je te wentelen in je eigen verdriet.

Who’s Afraid of Little Old Me? is simpelweg het allerperfectste nummer voor een wandeling om alle woede weg te wandelen aan een stevig tempo. “If you wanted me dead, you should have just said”, “Is it a wonder I broke, Let’s hear one more Jo”, “I was tame, I was gentle, Till the circus life made me mean”, “Who’s afraid of little old me?! Well you should be”... Ik kan zo nog wel even doorgaan.

Elena

1. The Bolter
2. I Hate It Here
3. Robin
4. But Daddy I Love Him
5. Chloe or Sam or Sophia or Marcus

Voel ik me persoonlijk aangevallen door The Bolter? Misschien. Is het een te goed nummer om op een andere plaats te zetten dan nummer één? Zeker. De titel heeft meerdere betekenissen, zoals het wegvluchten uit relaties of van de paparazzi. Het is ook de naam van een boek, geschreven door Frances Osborne, over Lady Idina Sackville. Ook zij kreeg als bijnaam ‘The Bolter’ omdat ze vijf keer is getrouwd. Taylor Swift heeft het in het nummer dan ook over iemand die wegvlucht uit verschillende situaties. In het refrein horen we dan dat ze deze keer vlucht uit een toxische relatie.

In But Daddy I Love Him is Taylor Swift kwaad. Ze schrijft die woede van zich af met lyrics als “all these vipers dressed in empath’s clothing”, over haar fans en de media die haar relatie met The 1975-frontman Matty Healy bekritiseren. Healy staat bekend om zijn controversiële uitspraken. Toen Taylor afgelopen jaar een korte fling met hem had, werd haar verweten die uitspraken goed te keuren.

Hanne

1. I Can Do It With a Broken Heart
2. Cassandra 
3. So Long, London 
4. The Smallest Man Who Ever Lived 
5. The Bolter

Met een titel als I Can Do It With a Broken Heart verwachtte ik eerst een pijnlijke ballade over het verwerken van en het leven met een gebroken hart, maar niets is minder waar. Het nummer begint met een upbeat synthesizer en het is zeer dansbare popmuziek, maar de tekst vertelt een heel ander verhaal dan de muziek. Het speciale aan dit nummer is dat je op de achtergrond bepaalde instructies hoort. Dit vind ik een fantastische toevoeging! Het tellen zodat ze weet wanneer ze moet beginnen zingen vlak voor het refrein en de repetitie van de choreografie die in de intro te horen is, zijn details die voor mij deze track echt op nummer één zetten. Daarnaast is het herkenbare van de tekst en de situatie een belangrijke factor voor mij. Ik ben nu niet beginnen optreden voor uitverkochte stadiums, maar “I cry a lot, but I am so productive” heb ik wel op mijn Erasmus-uitwisseling gedaan. Het is maar hoe je het dan bekijkt.

Over TSMWEL zou ik een hele pagina kunnen vullen, dus ik hou het hier kort. In tegenstelling tot ICDIWABH is dit wel een pijnlijke ballade met een hoog meeschreeuwgehalte. Vooral de bridge is weer een voorbeeld van hoe krachtig Taylor met haar teksten aan de slag gaat. De eerste keer dat ik dit nummer hoorde, ben ik beginnen huilen vanaf de eerste zin en dat zegt je alles over het effect van dit nummer.