Er is een man die ons land al zeven jaar in een wurggreep houdt, die we liefst opgesloten en weggeborgen in een donkere kelder niet zouden zien, ver van het wereldnieuws en het televisiescherm. Mensen willen er niet meer van weten, kunnen zijn blik niet meer verdragen – al houdt hij die zelf al gemakkelijkheidshalve verborgen achter een zwart balkje – en zappen weg telkens de verveelde nieuwslezer zijn correspondent in het koude Aarlen aankondigt. Dan nog liever Rudi Vranckx in Kaboel of Bagdad.

‘De piekertrein naar Leuven rijdt het station binnen op spoor negen...’ We gaan aan de rand van het perron staan en staren voor ons in de verte, totdat die fluitend wordt afgesneden. We stappen gelaten in en in de wagon bouwen we een doolhof van kranten.

Vorige maand, vlak na de examens van januari was het zover: het beginpunt van een half jaar Madrid. De eerste dagen hier waren echter een grote puinhoop. Je komt aan in een hotel in een stad waar je nog nooit geweest bent, in een land waar de mensen een taal spreken die je maar half kent.