Ga eens naar de opera. Nee, ik meen het. Ga er eens heen en ik beloof je dat je een geweldige avond zal hebben. Voor mij begon die avond met het hoogst herkenbare: “O nee, o nee, ik heb niks om aan te trekken!” Want dat is nu eenmaal deel van het spel, het chique, het "m'as-tu vu" en dat allemaal overgoten met de keurende en minnelijke hypocriete glimlach. Je voelt de intriges en achterklap bijna als een dikke mist in de lucht hangen. Om half acht kwam ik aangezwiebeld op mijn veel te hoge hakken om meteen naar de plaatsbedeling te gaan.

In een T-shirt van de stad Antwerpen, blikje Jupiler in de hand en pakje Gauloises Blondes binnen handbereik, vertrouwde Swa Dielen, de stadstekenaar, ons het een en ander toe in de beslotenheid van zijn atelier.

Hetgene dat wij ons uit een ver verleden nog herinneren als herfstvakantie is weer aangebroken en naar goede gewoonte gaat dat, ondertussen voor de 68ste maal, gepaard met de hoogmis van lezend Vlaanderen, de boekenbeurs in het bouwcentrum. Ondergetekende wist een uitnodiging voor de officiële openingsreceptie te bemachtigen en mengde zich onder de gestelde lichamen van het literaire wereldje.

Eric Faucompret is decaan van de faculteit Toegepaste Economische Wetenschappen van de UA en doceert als professor Internationale Politiek. De geknipte man dus om eens aan de tand te voelen over de mogelijke toetreding van Turkije tot de Europese Unie.

Representatieve vertegenwoordiging der studenten tot op het hoogste schavot onzer universitaire structuren; het zou het summum moeten zijn van democratie, participatie en inspraak voor elke studerende jongere in Antwerpen. Maar wordt een dergelijke vertegenwoordiging ook zo begrepen? En zo ja, loopt het gemoed van de studenten nog wel vol bij het aanschouwen van zulke rechten inzake ‘student-zijn'?