Vandaag gaan we op bezoek bij een man die letterlijk en figuurlijk een begrip is in Antwerpen. Letterlijk vanwege de ‘bobkes’, de kleine sierstenen waarover de achteloze voetgangers op de Meir struikelden. Leuk toch, dat typisch Antwerpse gevoel voor humor en fijnzinnigheid. Mochten we Bob Cools enkel en alleen maar afschilderen als een struikelblok, dan zouden we de man schromelijk te kort doen. Hij zorgde ervoor dat de afbraakwoede van de binnenstad ophield, dat vele Antwerpse stadsgezichten bewaard bleven voor het nageslacht, hij moest Antwerpen (in hoogst ondankbare omstandigheden) door de fusie loodsen in 1983, moest een oplossing vinden voor de aflossing van de gigantische Antwerpse stadsschuld en wilde boven alles zijn stad zo aangenaam mogelijk maken voor haar bewoners. Het zijn maar enkele van de vele kwesties die zich, schreeuwend om aandacht of uitsluitsel, vasthaakten in zijn burgemeesterssjerp.

Stond u de afgelopen weken al eens op zonder zin? Met het gevoel dat uw bestaan even evident lijkt als een pot choco? Wel, de toekomstige derde bachelorstudenten onder u hebben geluk. Uit medeleven met uw gedepriveerde psyché richt de liefdadigheidsinstelling, die de Universiteit Antwerpen is, vanaf volgend jaar een levensbeschouwelijk vak in. Een voor alle richtingen verplichte portie zin die u in drie volwaardige studiepunten doorslikt.

Op donderdag 30 maart kwam de Franse rockpriester ‘Père Gilbert’ naar de Universiteit Antwerpen voor een lezing. Bij het krieken van de volgende dag vuurden we enkele verfrissende vragen op hem af, wat een gesprek opleverde over seks, imago, eerzucht en dromen. Of hoe God toch nog stiekem aanwezig is in de straten.

Op de hoogste verdieping van een appartementsgebouw in de diamantwijk treffen we Pieter, Annelien, Artemis en Dione – die liever anoniem blijven. In deze buurt zou je niet meteen studenten verwachten, maar de Germanisten in spé, Annelien en Pieter, lieten zich twee jaar geleden bekoren door dit zeer ruime en lichte appartement.

De gebeurtenissen van de afgelopen weken raasden als een schokgolf door onze samenleving. Een jongen wordt vermoord omwille van een muziekspeler. Iedereen staat met verstomming te kijken terwijl het bericht dag in, dag uit op het journaal verschijnt. Is het ongeloof, of schaamte die een plaatsje zoekt in ons hart? Ongeloof omdat het inacceptabel is het leven van een mens te zien verdwijnen in een fractie van een seconde. Het blijft grotendeels onvatbaar voor ons. Schaamte, omdat we op zo een moment allemaal kritisch naar onszelf moeten kijken en met onze neus op onze eigen fouten worden gedrukt. Want niemand is zonder fouten, niemand kan de ander beschuldigen zonder eerst eens in eigen boezem te kijken. Wie werpe de eerste steen?