In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 legt dwars jonge politici op de rooster. Wij gaan op zoek naar hun drijfveren en ambities, we willen weten wat hen voor de politiek en voor hun partij doet kiezen. Wat betekent het vandaag om jong te zijn in de politiek? Wereldverbeteraars en machtswellustelingen, ambitie en ijdele hoop, wij leggen het bloot. Deze maand spreken we met Christophe Wuyts die zich volledig engageert voor de VLD.

De materiële horrorfilm bereikt zijn luguber hoogtepunt door het hanteren van een stijl die nauw verwant is met die van de documentaire – het kan bezwaarlijk toeval genoemd worden dat William Friedkin zijn carrière begonnen is als gevierd documentairemaker. Het zou evenwel verkeerd zijn hierin een bevestiging te lezen van het wijdverspreide misverstand als zou een marketingmisbaksel in de trant van The Blair Witch Project een werkelijk horrorhuzarenstukje zijn. Zoals ook The Last Broadcast, gaat voornoemd toonbeeld van pseudo-amateuristisch puberaal vertier – dat overigens uitsluitend teert op misplaatste suggestie en zodoende nooit tot de materiële horror gerekend kan worden – er geheel aan voorbij dat het al dan niet overtuigd zijn van de waarachtigheid van het verhaalde irrelevant is voor een authentieke horrorbeleving.

Een aantal maanden weg van huis, weg van je thuis, van vrienden en vriendinnen en familie, om te studeren in een vreemde stad... Wat betekent dat nu eigenlijk? Nou ja, ik weet het eigenlijk niet. Maar gedurende mijn vier en een halve maand te Praag zal ik jullie – Antwerpse thuisblijvers – verslag uitbrengen van mijn belevenissen.

Een zonnige zondag, ergens in de eeuwigheid van 's mensenheugenis, lopen twee eenzame figuren door de schaduw van een groene, vruchtbare vallei. Hoewel de zon haar licht naar beneden straalt, werpen beide figuren zelf geen schaduw af, boven hun kalende schedels staat de zon namelijk altijd in het zenit, zodat hun kale knikkers blinken alsof ze opgepoetst zijn met zilverwas – het zijn net spiegels, zo kaatsen ze het zonlicht terug de hemel in –  het zijn net aureooltjes. De figuren lopen gekromd en gebukt onder de hitte, op hun blote voeten.

Hij is schrijver, acteur, publicist en tegenwoordig vooral ook Antwerps stadsdichter. Hij draagt zijn gedichten met verve voor maar wil zeker geen performer genoemd worden. Hij vindt dat een kunstenaar deel moet uitmaken van de maatschappij en eigenlijk wilde hij de mensen altijd al iets kunnen vertellen. Wij laten hem dan ook graag aan het woord. Ramsey Nasr over Antwerpen, over elitaire kunst, over Palestina en over engagement.

Het de Coninckplein, gelegen in het verlengde van de door vier leeuwen bewaakte Van Wesenbekestraat (Aquatopia), is zo’n beetje de multiculturele driehoek van ‘t Stad. Je struikelt er bij wijze van spreken over de Chinezen, Afrikanen en Antwerpenaren. Ook Turken en Marokkanen zijn nooit veraf. Soms waan je je er echt in het middelpunt van de wereld en daar hebben wij een aantal avonden rondgehangen. Om te babbelen met mensen van allerlei allooi.