Een tomaat dwarrelt potsierlijk door de lucht alvorens uit elkaar te spatten op de helm van oom agent. Toen reality-soaps de beeldbuis nog ongemoeid lieten, bleek revolteren tegen de gevestigde orde een bron te zijn van waarlijk amusement voor menig student. Met engagement als excuus kon men latente primaire driften uitleven door middel van protestacties allerhande. Al was het maar om de arm der wet het sloganeske “trek eens aan mijn vinger” toe te werpen.

“Praag laat niet los. Ons beiden niet. Dit moedertje heeft klauwen. Pas als we haar aan twee zijden in brand steken, in Vysehrad en Hradschin, wordt het voor ons mogelijk om ervan los te komen.” schreef Kafka – naast Gustav Meyrink misschien de beroemdste Praagse schrijver – ooit over deze stad. En hij heeft gelijk gehad: Praag laat u niet gaan. Na twee maanden in deze vreemde stad, geeft ze langzaam al haar geheimen prijs. Ze toont haar trots, haar eerlijkheid, haar schoonheid en schittering, in de donkerte van de herfst (de avond valt hier een half uur eerder). Praag lijkt wel een peperkoeken stad. Eentje om van te snoepen. Het is een stad met een geschiedenis (niet zomaar een ‘verleden'), met een bruisend heden en een uitdagende toekomst. Praag. Een majestueuze, sierlijke, eerlijke en enorm koude stad. Maar ze toont ons ook dat ze een plek is voor kreupelen, blinden, zatlappen, bedelaars, zwangere vrouwen en dikke mensen.

Uw dienaar begaf zich enkele weken geleden naar een anoniem cinemacomplex, om daar het kaf van het koren te scheiden voor de dwarsdiscipelen. Zoals velen onder jullie wel zullen weten, bestaat er in de bioscoopzaal een onuitgesproken etiquette. Ondergetekende verblijft ettelijke dagen per week in de comfortabele zetels van de gemiddelde zaal en hecht dan ook erg aan die onuitgesproken afspraken.

Met zijn poep schudden kan iedereen. Daar zorgde de zevende editie van de Nacht van de Student wel voor. In Antwerpens blitste clubs kon je je zwoele zwaaitechnieken uitproberen en verbeteren. Mijn vrouwelijk achterwerk echter bleef roerloos doch tevreden zitten op een veilige barkruk, ver weg van die springende massa zweetklieren. Een studente die niet graag danst, je trekt je wenkbrauwen op? Dan zijn mijn spitse wenkbrauwbogen je toch lekker voor. Met een kritisch oog sta ik, in het belang van al zijn onkundige beoefenaars, even stil bij de dans. Maar dat doe ik anders ook. Laat je blik rustig over deze bekentenis dwarrelen, huppelen maar niet swingen.