Berichten over grensoverschrijdend gedrag duiken opnieuw opvallend vaak op in het nieuws. Denk aan de spikingzaak in Kortrijk, de ‘jonge en getalenteerde’ student uit Leuven die werd veroordeeld voor verkrachting, maar geen straf kreeg, of de barman van café ZeeZicht in Antwerpen die wordt verdacht van verkrachting. Achter die spraakmakende zaken schuilt echter een bredere realiteit: bijna iedereen kent wel iemand die grensoverschrijdend gedrag heeft meegemaakt. Het beperkt zich niet tot krantenkoppen of grote rechtszaken. Het gebeurt ook in de directe leefwereld van studenten. Om aan te tonen dat het vaak dichterbij komt dan we denken, sprak dwars met studenten die zelf slachtoffer werden van grensoverschrijdend gedrag. Wat opvalt, is dat het vaak begint met iets kleins. Een blik, een opmerking, een situatie die net niet goed voelt. En toch blijft het hangen. “Je denkt snel: ik overdrijf, het stelt niets voor”, vertelt Anna*. “Maar al die kleine dingen samen worden op den duur gewoon een deel van je leven.”

Korfvakken: iedere bachelorstudent krijgt ermee te maken. De één houdt ervan, de ander haat het. Toch is het belangrijk om je gekozen korfvak goed te volgen. Uiteraard voor je diploma, maar ook voor de ontwikkeling van een kritische houding, althans zo klinkt het vanuit het korfkamp. dwars sprak met de verantwoordelijken achter de korfvakken: François Levrau en Leni Franken. Samen met hen neemt dwars de korfvakken onder de loep: waar komen ze vandaan, wat is het belang en welke uitdagingen gaan ermee gepaard?

Moderniteit wordt al eens gekenmerkt door haar 'voorbijgaande aard'. Er is niet echt een plan, alles kan alle richtingen uit en die vrijheid is zonder meer fascinerend. Maar ook vluchtig en soms op het randje van waardeloos. Daarbij komt dat we na een lange periode waarin de Verlichting de toon aangeeft langzaam collectief tot de conclusie lijken te komen dat deze visie toch tekortschiet. Een soeverein optreden tegenover het leven louter aan de hand van analyse, wetenschap en berekening, blijkt vooral de kortste weg naar vervreemding van alles wat echt belangrijk is. En wat is nu ook alweer echt belangrijk voor ons?

De Groene Waterman in de Wolstraat is voor mij als taal- en letterkunde student geen mysterieuze plek meer. Desondanks ontdekte ik op 25 april een nieuwe verdieping en begaf ik me voor het eerst in zijn kelder voor de gezellige boekvoorstelling van Sprokkelaars, de debuutroman van UAntwerpenalumna Mira Aluç. Ze studeerde in 2020 af van de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte en keerde vijf jaar later terug naar de voor haar ook zeer gekende boekenwinkel. Deze keer niet op zoek naar nieuw leesvoer, maar om trots haar eigen roman voor te stellen.

Voor de doorsnee student is het Studentenoverlegcomité niet meer dan een term in een mail, een vaag bureaucratisch begrip. Voor de geëngageerde student is het een avondvullend programma vol overleg (lees: uitleg). Het is, volgens de uitnodiging, ‘een open gesprek tussen studenten en de rectorploeg’. De op voorhand ingestuurde vragen werden gesteld door Laurens Verhaegen (voorzitter van de Studentenraad) en Jan Schelfhout (voorzitter van Unifac).