dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Het bezoek van Ed Sheeran afgelopen week aan het Antwerpse Sportpaleis kan dan ook niet ontbreken.

Dinsdag 28 maart hebben de makers van This American Life en Serial een nieuwe podcast op de wereld losgelaten. S-Town heet hij, en dwars beluisterde de eerste aflevering ervan.

“Het is nu het moment om een nieuwe auto te kopen”, verklaarde een niet nader genoemde dwarsredacteur op een blauwe woensdagavond. “Met die lage-emissiezone zijn er overal kortingen, en als je niet vaak in Antwerpen moet zijn, kan je echt een goede deal doen.” Geweldig toch, die lage-emissiezone die sinds 1 februari ingevoerd is in onze Koekenstad. Auto’s die nét niet groen genoeg zijn, verliezen met het afscheuren van een kalenderblaadje plots de helft van hun waarde, samen met de mogelijkheid nog één band in het stadscentrum te zetten. “Schone lucht voor iedereen”, klinkt het. Maar is de maatregel wel zo groen als hij lijkt of moet ’t Stad een andere kleur bekennen?

Tenzij u de laatste tijd onder een steen heeft geleefd, in welk geval u dit sowieso niet zult lezen, kan u er niet onderuit dat het woord ‘millennial’ enorm modieus geworden is. Oneigentijds als ik probeer te zijn, herinner ik mij de woorden van Schiller die zegt dat de mode nogal sterk de neiging heeft om “streng te verdelen”. Aangezien de definitie van dit modewoord, tegen mijn aanvankelijk vermoedens in, blijkbaar ook op mij betrekking heeft, lijkt het mij interessant om deze ‘verdeling’ of ‘indeling’ (zo u wil) eens nader te bekijken.

Er zijn zo van die films, albums, games, boeken, ... die zo'n grote invloed hebben gehad op je jeugdjaren dat je er enkel in superlatieven over kan spreken. In jouw ogen behoren deze tot het toppunt van hun medium en iedereen die dat ontkent, heeft het fout. Maar hebben ze het wel fout? In deze rubriek gaat een van onze redacteurs in een strenge maar rechtvaardige recensie over een met jeugdsentiment beladen onderwerp na of deze wel echt zo goed is als beweerd wordt.

De digitale revolutie is volop aan de gang. In elk domein en aspect van ons dagelijks leven worden we ermee om de oren geslagen. Zeer positief, en dan spreek ik niet enkel als jonge student. We zien dat de digitalisering een stijging van de productiviteit in zijn geheel met zich mee brengt. We kunnen gemakkelijker meer doen in minder tijd.  Ook op het vlak van onderwijs wordt er schoorvoetend in de richting van een digitale leeromgeving gestapt. We zien digitale platforms met daarop studiemateriaal, communicatie van de prof en administratieve zaken. Maar dit is veel te beperkt. Het kan veel beter en dan heb ik het specifiek over het online zetten van opgenomen lessen.

Ik zou mezelf niet bestempelen als een diehard supporter die zijn club overal naartoe volgt, maar toen FC Twente bekendmaakte dat het tijdens de interlandweek een oefenwedstrijd tegen KSC Lokeren zou spelen, wist ik dat ik mijn club achterna moest.

Van de studentenhome die ooit barstte van enthousiaste studenten, blijft nu slechts een lege huls over. Praesidium Ten Prinsenhove, de bijbehorende studentenclub, liet zich niet stoppen en zet haar activiteiten nu verder buiten de vertrouwde muren van de peda. Maar hoe houd je een club in stand, als haar bestaansreden wegvalt? Sarah Naert, de huidige praeses, vertelt ons over hun toekomstplannen.

Je zal het maar voorhebben. Je zit in je laatste jaar, klaargestoomd voor de arbeidsmarkt en staat te springen om je masterdiploma in te kaderen en boven je bureau te hangen. Toch mag je die champagnefles nog niet aan je lippen en die lauwerkrans nog niet op je hoofd zetten, want in de puntentabel op SisA staat nog één hardnekkige roodkleurige pretbederver. Een examen dat je al jaren meesleept en waar je maar niet voor kan slagen.

Als nieuwe student de weg naar een lokaal vinden is soms een nachtmerrie. Wat als jouw weg naar de les niet alleen onbekend terrein is, maar nog meer obstakels kent? Wat voor veel studenten onzichtbaar is, is voor anderen namelijk een doorn in het oog. Bij toegankelijkheid denk je snel aan drempels, hellingen en aangepaste toiletten. Dat begrip gaat voor studenten met een beperking echter veel verder.