De stap naar alleen op kot wonen is voor velen ontzettend moeilijk. Je laat je ouders achter in een verre stad of een ander land. Plotseling ben je zelf verantwoordelijk voor je eten, de was en de plas. Daarbovenop laten sommige studenten ook hun geliefde huisdier thuis achter. Voor degenen die dan toch beslissen om hun pluizige vriend mee te nemen, maken onduidelijke regels en grote werkdruk van talrijke taken, lessen en eventuele studentenjobs het er niet bepaald makkelijker op. 

Wintertijd, winterslaap, winterzon, de begrippen dwarrelen me door het hoofd terwijl ik de aanname dat we in de wintermaanden liever tegen de verwarming aankruipen met de dreigende tweede lockdown probeer te verbinden. Al starend naar de straten, leeggezogen door de avondklok, pen ik neer dat de universitaire code oranje door een federale code rood is overstemd.

De pastor en het bier, er is geen duo dat meer onafscheidelijk is. Als pastorale superheld schrijft Gert Van Langendonck ons met zijn geestelijk vernuft op weg naar de beste smaken in het bierlandschap. Prosit!   

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we aan de vooravond van de derde golf van het COVID-19-virus. Of is het nog de tweede golf? De voorbije weken en maanden is de regelgeving rond wat wel en niet mag zo vaak veranderd dat er in mijn omgeving een zekere gevoelloosheid is ontstaan rond het wettelijke kader van doen en laten. Vaste contacten, gewone contacten, knuffelcontacten … of gewoon van iedereen afstand houden, behalve van onszelf? Maakt het eigenlijk allemaal nog wel uit?

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie het begrip ‘koeterwaals’. 

De Slimste Mens toonde het al aan: op maandagen gaan de meeste koppels uiteen. Mijn lieftallig lief – sorry, ex – was even voorspelbaar als altijd en voegde zich ook op dat punt bij de middenmoot. Daar stond ik dan, vlak voordat ik naar mijn les vertrekken moest. Met rode ogen en een spiksplinternieuw aangekocht pakje Kleenex stapte ik dapper op mijn fiets richting Campus Drie Eiken. Te midden van het groen ligt de campus daar, vol laboratoria, artsen in spe en kine’s. Zouden ze mijn hartje ook kunnen genezen?