Het is begin oktober 1914. Het uitgeputte Belgische leger heeft zich teruggetrokken in Antwerpen en probeert van daaruit een laatste keer weerstand te bieden tegen de oprukkende Duitsers op aandringen van de jonge Winston Churchill, die op dat moment aan het hoofd van de Britse Admiraliteit staat.

Vrijdag 17 oktober was het weer zover: Dag van de Jeugdbeweging. Naar goede gewoonte kwamen Scouts, Chiro, KLJ, KSA, FOS en zoveel anderen vroeg uit de veren om samen lekker te ontbijten op het Astridplein.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Recensente Helena trok naar het filmfestival in Gent en kliefde door de wereldpremiere van The Loft.

Het Westen vertoont scheurtjes als droge aarde onder een schroeiende zomerzon. De Balkanstaten versplinteren als gebroken veiligheidsglas. Twee maanden geleden behaalde Schotland een beschamende overwinning op zichzelf. Tegelijkertijd hoor je Quebec pruttelen. De Catalanen schreeuwen om de kans zichzelf tot mikpunt van algemene spot te stemmen. Maar ook bij ons kraakt er door de straten een onophoudelijk, zacht gekreun dat het toch wel beter zou zijn dat een taalgrens een landsgrens wordt.

Overvolle bussen en trams, eeuwig wachtend aan de halte, vijf, tien, twintig minuten vertraging, is dat de toekomst voor de ov-reiziger? De kersverse regering(en) wil(len) besparen op het openbaar vervoer. De een vindt dit schandalig en komt op straat om te protesteren, de ander zegt “het is crisis, iedereen moet besparen” en wacht tot die dappere nieuwe economische groei aan de horizonten zal verschijnen. Maar is besparen enkel een kwestie van de geldkraan meer of minder opendraaien? Zijn ‘efficiëntiewinsten’ lege woorden of kan men wel geld besparen door het openbaar vervoer beter te laten werken? dwars nam de zaak onder de loep en sprak met mobiliteitsexpert Herman Welter, die het openbaar vervoer als journalist al sinds 1964 volgt.

Zaterdagavond, 18 uur. Grote spots verlichten het veld waarop zodadelijk 22 atleten als bezetenen achter een leren bal zullen rennen. De tribune zit vol supporters die in koor het bezoekende team enkele vijandige doch grappige verwijten naar het hoofd slingeren. Volle bekers bier en halve hotdogs vliegen in het rond zodra de bal tegen de netten gaat. Het gejuich van 10.000 man overstemt het laatste fluitsignaal. Het staat buiten kijf: in het stadion zelf voetbal kijken is telkens een feest. Maar jij kon niet. Dat ene kotfeestje stond namelijk al langer gepland, de vriendin wilde juist die avond uit eten en eigenlijk was het weer niet ideaal. Gelukkig worden de hoogtepunten uit de match samengevat, van commentaar voorzien en in een televisieprogramma gegoten. Zo ben je alsnog op de hoogte van wat er zich in voetballand heeft afgespeeld. dwars keek toe hoe sportverslaggever Floris Geerts zich uit de naad werkte, opdat de voetbalfan languit gelegen in zijn zetel kan genieten.