De politieke barometer in België bereikte even geleden een nieuw dieptepunt. Op 6 november trokken 12.000 manifestanten naar Brussel om hun onrust over het regeerakkoord te uiten. Pijnpunten waren de indexsprong en de vermogenswinstbelasting. Naar aanleiding van deze nationale betoging zei Zuhal Demir (N-VA) in het federaal parlement dat het de taak is van de regering om haar beleid aan de bevolking uit te leggen. dwars nodigde haar uit om dit daadwerkelijk te doen.

‘Pastoraal’ en ‘dienst’ mogen voor sommigen dan wel onbekende termen zijn, bij de pastorale dienst van onze universiteit zijn ze wel degelijk met dingen bezig die elke student aangaan. Het beantwoorden van levensbeschouwelijke vragen en de organisatie en ondersteuning van talloze activiteiten maakt dat de medewerkers hun handen vol hebben. Daarnaast gaat de dienst ook met zijn tijd mee. In het bijzonder doet de aanstelling van twee nieuwe actoren, Ken Hendrickx en Buket Karaca, een frisse wind blazen door de gezellige zitkamer van ‘Zomaar een dak’, de thuisbasis van de Universitaire Parochie. dwars strikte het duo voor een gesprek en viste uit waarom de Antwerpse student zijn pastorale dienst als relevant mag beschouwen.

De Sint is terug in het land. Zo ook mijn gesprekken met leeftijdgenoten over dingen als Sinterklaas, de Kerstman en de paashaas. Tot op heden is het gebruikelijk kinderen in de waan te laten over de authenticiteit van deze feestelijke persoonlijkheden. Maar is het echt nodig om kinderen voor te liegen? Wat als je kinderen zou aanleren dat de Sint niet écht bestaat, dat het een feest is voor kinderen met versieringen, rituelen en acteurs? Zoals een toneeltje of poppenkast, maar dan op de straat en thuis. Deze suggestie wordt doorgaans streng veroordeeld. Sommigen reageren zelfs zo heftig dat ze het toch beter zouden vinden dat ik nooit vader word, en ik zou een tirannieke kindermishandelaar zijn. Langs deze weg wil ik het thema in een grotere groep gooien om weerklank te vinden, of op zijn minst de discussie te stimuleren.

Het is een winterse woensdagavond in november als we aankloppen bij café Izzy Maze aan de Leopoldplaats. De blauw-witte kerstverlichting hangt al in de bomen rond het plein en voor de deur van het café waaien jazzy muziekklanken het terras op. Het is kwart voor negen, een kwartier voor openingstijd, maar we worden met een brede lach warm welkom geheten.

De oneindigheid voorbij onze aarde is een onuitputtelijke bron van fascinatie. Fascinatie gaat vaak hand in hand met angst: angst voor het onbekende, het donkere, het onvoorspelbare. En toch besloot de mens, in al zijn grootheidswaanzin en dapperheid, zijn terrein uit te breiden voorbij de grenzen van het bekende. Op 3 oktober 1942 werd voor het eerst ‘de ruimte’ bereikt: de ruimtevaart was geboren en het begin van een domino-effect aan revolutionaire ontdekkingen en uitvindingen werd in gang gezet. Vandaag de dag wordt deze kennis ingezet om een ander soort angst te bestrijden: (borst)kanker en de immense impact ervan.

Vrijdagnacht, twee uur. In een kerk op de Verversrui staat een priester achter het altaar. Zijn volgelingen hebben de handen ten hemel gericht en bewegen mee op de muziek die hij voortbrengt. De bassen zijn in het hele lijf te voelen, het is warm in de kerk en we geven ons in extase over.