dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Na hun zinderende optreden op Rock Werchter keert Tamino terug naar een uitverkochte Ancienne Belgique, de plek waar het allemaal begon. Vlaanderen levert een ruwe diamant af.

De rubriek ‘proffenprofiel’ toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken: wat zijn/haar docent zoal op zijn brood smeert bijvoorbeeld. Ditmaal een inkijk in het leven van drs. Dennis Baert, docent Jodendom en Filosofie aan onze universiteit.

“Een fietsende student, is een blije student, toch?” laat Carla Uwents – duurzaamheidscoördinator van de Universiteit Antwerpen – weten. Zeker en vast, de fiets doet minder vloeken dan (te late) bussen. Behalve wanneer die tweewieler plots pech heeft. Wat dan?

Ben jij ook een fervente fietser? Niet zoals die wielertoeristen waar iedereen op vloekt, maar wel de doordeweekse variant daarvan? Rijd jij heel wat kilometers naar onze universiteit? Kreunt jouw fiets af en toe onder de Antwerpse wegen? Geen zorgen, onze unief brengt raad en zorgt ervoor dat jij – en je fiets – weer heel thuis geraken.

Twee nieuwsgierige mannen komen al eens door het raam van de etalage gluren, maar alleen ik mag al binnen voordat Riot in de Lange Koepoortstraat de deuren opent. De zalige geur van tweedehands vult mijn neusgaten met goesting om hier wat in rond te neuzen, maar ik ben hier voor een interview. Riot is namelijk de eerste in Antwerpen met een nieuw concept: hier weeg je je kleren. Net als het kalfsgebraad bij de slager, kosten de jeansvesten hier 25 euro per kilo. Ik kom op mijn 514 gram veterschoentjes, die ik hier vorige week nog kocht, de Store Manager, Ella Govaerts, interviewen.

Blade Runner was een film vol vragen. Een beklemmend sfeerstuk, eindigend met Nederlandse tranen in de regen. Nu, een grove vijfendertig jaar later, overtreft Denis Villeneuve (Incendies, Arrival) zichzelf met dit prachtige vervolg.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten ter hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie het begrip ‘vlammende salami’.

Er zijn zo van die films, albums, games, boeken, ... die zo'n grote invloed hebben gehad op je jeugdjaren dat je er enkel in superlatieven over kan spreken. In jouw ogen behoren deze tot het toppunt van hun medium en iedereen die dat ontkent, heeft het fout. Maar hebben ze het wel fout? In deze rubriek gaat een van onze redacteurs in een strenge maar rechtvaardige recensie over een met jeugdsentiment beladen onderwerp na of deze wel echt zo goed is als beweerd wordt.

Amerikanen en hun wapenwet. In West-Europa lijken we er maar niets van te snappen. Als er dan eens in de zoveel tijd een schietincident met dodelijke slachtoffers aan de andere kant van de Atlantische Oceaan plaatsvindt, kent de discussie weer een volgende bloeiperiode. Las Vegas hoeft maar genoemd te worden en men weet waar het over gaat. ‘Afschaffen!’ roepen de liberalen¹; ‘Het is ons recht!’ scanderen de conservatieven op hun beurt. De conservatieven, ook wel de Republikeinen genoemd, kennen een ander vrijheidsbegrip, een vrijheidsbegrip dat verder gaat dan de democratie zoals wij die in België en Nederland kennen.

“Hopelijk zware sanctie, want dit kan echt niet!” en een smalend “En hoe ga je dat doen, mevrouw de jeugdrechter?” zijn maar enkele van de vele reacties die Inge Claes in haar schoot geworpen kreeg na een controversieel antwoord dat ze gaf in het programma Radio Gaga woensdagavond. Volgens haar zouden sommige ouders namelijk beter geen kinderen mogen krijgen: een in de praktijk zeer moeilijk haalbare stelling, maar een volgens mij nog niet zo vruchteloze theorie.