onbekend maakt onbemind

films uit 2016 die niemand zag, maar wel de moeite waard zijn

23/02/2017
🖋: 

Vanaf februari begeeft de Oscar-buzz zich op stoomsnelheid. Zo ook in België, waar de genomineerde prenten de bioscopen binnendruppelen en stelselmatig de box office kleuren.

Maar nu er een Oscarbeeldje op Leo’s schouw prijkt, er geen gebrek aan gekleurde genomineerden lijkt te zijn en een boycot daaromtrent uitblijft, vragen wij ons af: wat valt er nog te berichten over de Oscars van 2017? Behalve het gebruikelijke gebakkelei over enkele snubs & surprises en de sporadische sneer naar Trump (dan toch een boycot vanuit Iran?), lijkt ‘bitter weinig’ het juiste antwoord te zijn. Vergeet de berichtgeving over maatpakken en cocktailjurken, een alternatief standpunt biedt zich aan.

 

de kassa rinkelt

Het meest lovenswaardige aspect van de prestigieuze awardshow is het feit dat kleinere, onafhankelijke films – films die niet geproduceerd worden door een van de grote zes Amerikaanse filmstudio’s – een serieuze boost krijgen wanneer ze een Oscarnominatie in de wacht slepen. De nominatie voor een gouden beeldje betekent meer media-aandacht en daardoor een betere box office in zowel binnen- als buitenland.

 

Neem bijvoorbeeld Moonlight, een onafhankelijke dramaprent genomineerd voor beste film, waarvan het productiebudget geschat wordt op ‘slechts’ 4,5 miljoen euro. Ondertussen heeft de film in thuisland Amerika ongeveer 18,5 miljoen euro bijeengesprokkeld, een cijfer dat alleen maar stijgen zal wanneer de wereldwijde revenu wordt meegeteld. Als we ervan uitgaan dat een film ongeveer het dubbele van zijn productiebudget moet verdienen om break-even te draaien (met marketingkosten als verantwoordelijke voor deze verdubbeling), doet Moonlight het voorbeeldig.

 

Als we vervolgens de omzet van Moonlight vergelijken met die van Green Room of Swiss Army Man, twee films uit dezelfde stal als Moonlight en met ongeveer hetzelfde productiebudget als de Oscar-genomineerde film, is het verschil grandioos. Green Room en Swiss Army Man verdienden amper hun productiebudget terug. Overigens is de kans groot dat bijna niemand in België van het bestaan van de films afweet. Wegens hun beperkte marketing en louter binnenlandse release kan niemand hen dat kwalijk nemen, maar jammer is het wel, want het zijn twee uiterst charmante films in hun genre.

 

keuze van de expert

Welke andere films uit 2016 hoge toppen scheerden, maar amper de aandacht van het bredere publiek genoten? We vroegen het aan Vito Adriaensens, doctor aan de Universiteit Antwerpen en cinefiel in hart en nieren. Hij somde voor ons drie verdoken pareltjes op en gaf beknopt toelichting bij zijn keuze. Laat het evenwel duidelijk zijn dat zijn lijst géén pleidooi is om de opgesomde films voor een Oscar te nomineren. De films die hij gekozen heeft zijn dan ook niet gebonden aan de genre- en taalcategorieën die de Oscars zowel impliciet als expliciet stellen. Veel kijkplezier!

 

1) Kimi no Na wa (Your Name; Makoto Shinkai)

Zijn filosofische noties van sentimentaliteit kunnen dan niet meteen door iedereen gesmaakt worden, maar qua visualiteit valt het alvast niet te betwisten dat Shinkai de allerhoogste toppen scheert in de wereld van animatie. Zijn films zijn briljante parels die de concurrentie doen verbleken, en Kimi no Na wa stak dit jaar zo maar eventjes Hayao Miyazaki’s Sen to Chihiro no kamikakushi (Spirited Away, 2001) voorbij om het grootste anime kassucces in de Japanse geschiedenis te worden. Studio Ghibli’s La Tortue Rouge (The Red Turtle, Michael Dudok de Wit) verdient het om die Oscar te winnen, maar eigenlijk zouden alleen Kimi no Na wa en La Tortue Rouge genomineerd mogen worden, de rest van de bagger komt zelfs niet tot aan hun enkels.

 

2) O Ornitólogo (The Ornithologist; João Pedro Rodrigues)

In zijn vijfde langspeelfilm, O Ornitólogo, bouwt de Portugese regisseur João Pedro Rodrigues verder op het surrealisme dat al meer dan twintig jaar langzaam maar onopgemerkt doorheen zijn films sijpelt. Misschien is het ook deels mijn voorliefde voor ornithologie, maar wat mij betreft komt Rodrigues’ talent hier pas echt volledig tot uiting. Zoals steeds creëert hij een op zichzelf staande wereld met eigen wetten, en beide worden in dit geval begrensd door de prachtig gefilmde landschappen van de Dourovallei en gesymboliseerd door vogels. Allicht komt O Ornitólogo als foreign film in het arthouse-circuit terecht en zal hij daar een stille dood sterven, maar hij verdient beter, dus ga hem kijken en begin onmiddellijk een vogelcursus bij Natuurpunt.

 

3) Wiener-Dog (Todd Solondz)

Een film die compleet onder de radar gevlogen lijkt te zijn, vooral in de VS dan, is Todd Solondz’ nieuwste telg Wiener-Dog, een hilarische netwerkfilm waarin vier verhalen en een hele harem aan vreemde figuren verbonden worden door middel van een teckel. Wiener-Dog is een Solondz op zijn best, een combinatie van humor, oprechtheid en een topcast: Danny DeVito, Ellen Burstyn, Julie Delpy, Greta Gerwig en een worsthond in een tutu. Om het met de woorden van de film te zeggen: “Heel, motherfucker!

 


 

Ook filmprofs Tom Paulus en Steven Jacobs stuurden ons een lijstje met hun favoriete onbekende films uit 2016.

 

Tom Paulus:

  • No Home Movie (Akerman)
  • Elle (Verhoeven)
  • Paterson (Jarmusch)
  • Personal Shopper (Assayas)
  • Love and Friendship (Stillman)
  • Cemetery of Splendour (Weerasethakul)
  • Right Now, Wrong Then (Hong)
  • The Assassin (Hou)
  • L’Avenir (Hansen-Love)
  • Knight of Cups (Malick)
  • The Handmaiden (Park)

 

Steven Jacobs:

  • Home (Troch)
  • The Lobster (Lanthimos)
  • Elle (Verhoeven)
  • Embrace of the Serpent (Guerra)
  • The Secret Agent (filminstallatie in Brussel en New York van Stan Douglas)