kaartenhuis van neuronen

Achter je schouder ligt het papieren huis dat je de voorbije twee maanden hebt bewoond. De muren van cursus en het dak van boek wiegen zachtjes in de wind van vergetelheid die het tweede semester liefdevol toefluistert. De sneetjes in je vingers van de momenten waarin je vocht om het kaartenhuis recht te houden zijn intussen geheeld in één week van glazen bier, stenen dansvloeren of poedersneeuw. Jij, boekenworm, hebt je woonst verlaten en glipte weg, grijpend naar alles wat je deze examenperiode miste.

Met vuurwerk in de harten is het leed helemaal vergeten wanneer de punten verschijnen digitaal zwart op wit. Toch voor zij die getallen zien bestaande uit twee cijfers. Met vuur in de korven op stadskoertjes van koten vergaan samenvattingen zachtjes en blakeren bundels waar uren werk in staat geschreven. Hoor het zingen van verzengd papier! Dag, papieren huis. En de gebuisde vakken, die worden nu verstopt op zolder tot de zomer wordt gestolen in het hartje van augustus. Dag, papieren huis!

Het is echter een misverstand dat het bouwwerk van kennis in je hoofd uit papier bestaat. Dat die enkel snijden kan met elke extra bladzijde uit elke extra bijlage, of dat die op een wankele fundering staat die je na drie uur pennen weer kan afbreken. Nergens anders voor dient dan om een voldoende te halen om dan weer af te breken. Examenstof lijkt voor sommigen letterlijk uit stof te bestaan dat zo snel mogelijk moet worden afgeborsteld wanneer het als as en gensters op je schouder neerdwarrelt. Maar ik vertel je dat het geen papieren instituut is dat je nachtmerries teistert, want het is een dwaze boekenworm die de waarheid van zijn woonst verloochent.

Elk woord dat je leest vormt een stevige basis van je denken en elke zin bouwt een (ezels)brug tussen neuronen en kastelen waar je naar believen overheen kan rennen. Ook al lijkt de leerstof tijdens de blok op een kaartenhuis dat verdwijnt in drijfzand, het oefenen van je grijze massa legt blauwdrukken en cement in je handen waarmee je koninkrijken bouwt. Is het niet heerlijk om die betonmolen te voelen draaien en kronkels te zien veranderen in wegen?

Wie gedacht had nooit meer te willen of moeten leren na dat laatste examen van het leerplan, heeft het mis. Na een semester zonder lessen en testen brandt mijn verlangen naar leervoer en doof ik elke vuurkorf die ik zie. En ik zie ook opaatjes kruiswoordraadsels oplossen, tantes aan de lippen hangen van de kleine geblokte man vlak voor het nieuws van zeven, mijn vrienden naar de avondschool vertrekken en mijzelf boeken kopen waarvoor ik geen plaats meer heb in de kast, maar wel in mijn hoofd. Het is onze zoektocht naar kennis. Onze honger naar vragen waarvoor we willen graven in het geheugenzand. Bij elk nieuw weetje van de dag voelen we ons even koning architect.

Achter mijn schouder ligt het papieren huis dat steeds kleiner wordt wanneer ik omkijk. Maar dit is geen betoog van iemand met heimwee naar examens. Herinneringen aan de gespannen sfeer in witte aula’s, mijn handen vol bonte fluostift, studeerschema’s telkens opnieuw gecorrigeerd met tipp-ex en de troostende zakjes M&M’s die te snel leeg waren wuif ik graag vaarwel. Toch mis ik de kennis die ik zo makkelijk voorgeschoteld kreeg. De boekenwormstudent blijft nooit op zijn honger te zitten. Dus hou van alles wat je nu in handen krijgt en ontsteek het vuur in je nieuwsgierigheid. Grijp nog even dat boek, het ligt voor je.