Charlotte (22 jaar) is studente Master Meertalige Professionele Communicatie en oprichtster van “Simply by Charlotte”, die sinds maart 2015 staat. Joya (21 jaar) is studente Master Politieke Communicatie en oprichtster van “Seen by Joya", die sinds september 2014 online staat.

missie

"Voor mij is het belangrijk om merken naar voren te schuiven die minder opvallend zijn dan de mainstream merken. Ik wil graag aandacht geven aan kleinere brands die interessant zijn en tegelijkertijd ook potentieel hebben”, zegt Joya. Naast kledij schrijft ze ook over hotspots die ze ontdekt tijdens het reizen. Deze focus maakt dat lezers weten wat ze van haar mogen verwachten. Charlottes visie op een blog verschilt erg met die van Joya: “Ik heb zoveel interesses dat ik gewoon niet kan kiezen. Ik zou het jammer vinden om bepaalde dingen niet te kunnen doen, omdat ik me van bij de start een beperking heb opgelegd.”

Beide blogsters schrijven in het Engels. “Je mag niet enkel focussen op België, want hier loopt men steeds achter. Kijk maar naar de vlogs, in Nederland was het al vijf jaar lang een vaste waarde en bij ons start de hype nu pas”, verklaart Joya. Ook hun doelpubliek past zich, zoals verwacht, aan ten gevolge van deze keuze: “De top drie landen waar mijn blog het vaakst gelezen wordt, bestaat uit de VS, Groot-Brittannië en België”, weet Charlotte. Bij Joya bestaat deze top drie uit België, Duitsland en Italië.

Ik wil geen content creëren om te creëren. Ik wil de tijd van mijn lezers niet verdoen.

Joya was reeds voor haar blog actief op Instagram, waar ze voornamelijk foto’s postte. Na verloop van tijd wilde ze een beter kanaal voor haar foto’s oprichten, een website. Voor ze het goed en wel besefte, had ze dus een blog gecreëerd. Waar het begin van Joya’s blog voortkwam uit haar passie voor fotografie, had Charlotte als kind reeds een voorliefde voor lezen, schrijven, make-up en kledij. Bovendien vroegen haar vriendinnen ook steeds om haar advies. Na drie jaar twijfelen, besloot ze een blog te beginnen met de steun van haar vriend.

hoogtepunten

“Toen mijn blog nog maar een maand actief was, werd ik uitgenodigd voor de Zalando Blogger Awards. Amper een jaar nadien werd ik, tot mijn grote verbazing, geselecteerd als ‘Upcoming Talent’. Ik heb dit jaar ook de kans gekregen om mee te werken aan een expositie en online campagne van Spa, waarvan ik één van de twee Belgische gezichten was," zegt Joya trots. Ook Charlotte heeft al enkele bijzondere zaken mogen meemaken: “Sinds vorige week ben ik geselecteerd voor Blogger of The Year van Hunkemöller, in de categorie Lingerie. Ook ben ik tijdens Paris Fashion Week naar Parijs geweest op uitnodiging van Etam.”

de schaduwzijde

De bloggerswereld is een “leuke, maar tevens zeer vermoeiende wereld”, zegt Charlotte. “Je moet steeds sociale contacten leggen en overal en altijd een goede indruk maken om de toekomst van je blog te garanderen.” Desondanks blijkt het geen winstgevende activiteit te zijn. “Weinig bloggers kunnen er echt van leven”, zegt zij. Ze onthullen zelf de dark side van de bloggerswereld wanneer we vragen hoe het komt dat sommigen dat blijkbaar wél kunnen. “Door geluk en door niet altijd eerlijk te zijn over hun volgers”, merkt Joya op. De misleiding zit hem in het aantal volgers op Instagram. Kledingmerken gaan voor samenwerkingen steeds op zoek naar bloggers met een ruim scala aan volgers. Hier gaan ze in de fout, omdat volgers nu eenmaal ‘te koop’ zijn. Gluiperige bloggers kunnen aldus zakendoen met bedrijven die valse accounts beheren, waardoor ze hun aantal volgers in een mum van tijd zien aanzwellen.

partner in crime

Zoals de volkswijsheid ‘achter elke sterke man staat een sterkere vrouw’ luidt, werken ook onze blogsters niet alleen. Zo laat Charlotte zich fotograferen door haar mama. Ondanks dat ze geen opleiding fotografie genoten heeft, weet ze toch prachtige foto’s te shooten waarbij ze experimenteert met verschillende stijlen. Voorts droeg ook haar vriend zijn steentje bij: “Zonder hem zou de blog er nooit gekomen zijn.” Hij heeft vooral aan heel wat praktische zaken gedacht, zoals het aankopen van een URL, en hielp haar met de opstart van haar blog.
 

Je mag niet enkel focussen op België, want hier loopt men steeds achter.

Joya prijst zich dan weer gelukkig met haar partner in crime, Billie. Toen ze elkaar leerden kennen, was Joya net gestart met haar blog en zocht ze een fotograaf. Billie bleek al snel de geknipte kandidate voor deze functie, waardoor het mogelijk werd om consistentie in de beelden op Joya’s blogs en Instagram te verkrijgen. Er was meteen een klik, waardoor het shooten al snel meer een gezellig uitstapje met je beste vriendin werd: samen zoeken naar locaties, een beetje shooten, een koffietje drinken. Kortom, altijd fun.

toekomstvisie

Naast het bloggen moet er natuurlijk ook gestudeerd worden, maar hoe zien beide blogsters hun verdere toekomst? Joya beseft dat de combinatie van haar studies met haar blog alsmaar moeilijker zal worden: “Ik wil het graag blijven combineren zolang het mogelijk en haalbaar is, maar ik zie het mezelf niet nog vijf jaar doen. Misschien moet ik het gewoon beperken tot mijn studententijd.” Ze wil vooral niet moeten inboeten op kwaliteit: “Ik wil geen content creëren om te creëren. Ik wil de tijd van mijn lezers niet verdoen.”
 

Belangrijkste voor mij is dat ik er plezier aan heb, is de fun weg dan stopt het voor mij.

Charlotte stemt hiermee in: “Liever minder posten, dan minder kwaliteit.” Zij zou graag nog een tijdje blijven doorgroeien met haar blog: “Ik zie wel waar ik terechtkom. Het belangrijkste voor mij is dat ik er plezier aan heb, is de fun weg, dan stopt het voor mij.” Daarnaast vinden ze onafhankelijkheid ook zeer belangrijk. Het idee dat je, indien je van bloggen je beroep maakt, beperkt kan worden in het uiten van kritiek schrikt hen daarom erg af. Je opdrachtgevers zijn hier namelijk niet mee gediend, en die samenwerkingen zijn wel noodzakelijk als broodwinning. Kortom, zolang de dames er plezier aan blijven beleven, onafhankelijk kunnen schrijven en hun content relevant kan blijven voor hun lezers, willen ze graag actief blijven binnen de wereld van het bloggen.

Tamino, voluit Tamino-Amir Moharam Fouad, is het laatste exportproduct van De Nieuwe Lichting, dewelke al enkele jaren garant staat voor aangename, klassevolle muziekacts. Dit is van een ander kaliber. De piepjonge zanger met Egyptische roots creëert reeds voor zijn eerste noot aangehaald wordt een melancholische, weemoedige sfeer die de zaal in een aangename vorm van somberheid sluiert. Hij heeft trekken van Aladdin in zijn losse, witte hemd, zijn grauwe huid en zijn zwarte, wat opkrullende haar. Geen setting, geen decor, warm, maar simplistisch licht en minimale muzikale bijstand. Meestal is de stem van een zanger slechts één van de vele facetten van het geluid van een band. Soms echter is de stem de spil, de harde kern waarrond gestripte muzikale ondersteuning wordt ingebouwd. Om dit te durven doen, moet een stem van een sublieme kwaliteit zijn, zowel in lage als in hoge registers kunnen stemmen en exact het gevoel van de tekst etaleren. Denk hierbij aan London Grammar, denk aan Bat For Lashes.

Wat een stem heeft die Tamino. Breekbaar, puur en klagerig. Muziek kan een spiritueel kantje hebben puur door de vibe die het opwekt. Typerend hierbij is het compleet verlies van tijdsbesef en de tendens de ogen te sluiten en het lichaam tot een deinend wiegen te minimaliseren. Dit was voor mij pure spiritualiteit. Die man zijn stem is van een ongeziene klasse, zijn instrumentale begeleiding is perfect uitgekiemd, het ondersteunt maar overstemt nooit. Het eerste half uur van het concert blijft bij weemoedige, lage stemklanken, maar wanneer Tamino het tempo van zijn drums verhoogt, krijgt hij die waas van duizend-en-een nacht niet opgetrokken. Het is alsof er een mist over het publiek hangt, een mist van herinnering, van vervlogen genot met bitterzoete flashbacks. Het is zo fragiel, het is zo correct, de kleine slippertjes in toonvastheid geven het geheel zelfs dat tikje meer cachet.

Ik ben zelden zo onder de indruk geweest van een stem alleen. Cigar is voor mij het enige minpuntje tijdens het concert, en dat minpuntje is er een van absolute luxe. Ik associeer dit nummer zo sterk aan de fenomenale clip die eraan verbonden is, dat ik het er niet meer los van kan zien. Doorbraaknummer Habibi is dan weer het summum, nog nooit heb ik een zanger zo identiek horen klinken in alle versies die ik van dit nummer heb gehoord, van bariton naar falsetto in luttele seconden, een streling voor het oor. Internationaal niet genoeg gewaardeerd, dit nummer.

België mag heel trots zijn op zijn muziekindustrie. Op vele verschillende muziekstijlen injecteren we steeds meer en beter materiaal, zij het indie met Balthazar, zij het dance met Oscar and the Wolf, zij het RnB met J. Bernardt. Tamino is een nieuwe ster aan het firmanent, met een genre dat nog niet volledig in te delen is in zij het poprock, zij het ambient of zelfs alternative. Wat ik wel weet is dat Thom Yorke en Nick Cave ook niet in hetzelfde genre vallen, maar beiden absoluut genoten zouden hebben van deze performance. Met reden uitgeroepen tot hét optreden van Rock Werchter en nu wordt bevestigd dat het allemaal geen toeval is.

U bent momenteel niet meer voltijds verbonden aan UAntwerpen. Welke taken beoefent u nog?

Momenteel doceer ik enkel het vak Jodendom en Filosofie in het eerste semester, en dan nog in het avondprogramma van 20 tot 22 uur. Dat is voor een hoorcollege een - pardon the pun - vrij onchristelijk uur, dus ik ben altijd weer aangenaam verrast dat er mensen naartoe komen. Ook inhoudelijk ervaar ik het niet echt als een beperking om enkel dit vak te doceren aangezien het als overzichtsvak zo historisch en thematisch divers is, zodat ik er heel veel in kwijt kan. Om de drie jaar doceer ik ook het vak Inleiding tot het Jodendom aan seminaristen die een priesteropleiding volgen aan het Johannes XXIII-seminarie. Daarnaast geef ik regelmatig een lezing aan het Hof van Ranst, een christelijk bezinningscentrum. Voorts verdien ik 'mijn dagelijkse brood' als legal counsel (zoals dat in mooi Nederlands heet) bij de Vlaamse Overheid.

Als u één vooroordeel of misverstand omtrent het jodendom of het Joodse volk de wereld uit kan helpen, welk zou dit dan zijn?

Goh, een heikele vraag. Ik zou het hier natuurlijk kunnen gaan hebben over de vreemde gedachtenkronkels die in bepaalde - zelfverklaarde ingelichte - kringen bestaan: zoals het idee dat je het Joodse volk als enig volk het recht op een nationaal bestaan kunt ontzeggen - door jezelf anti-Zionist te noemen - maar wel heel beledigd reageert als daar dan ook de logische conclusie wordt uitgetrokken dat je antisemiet bent. Maar goed, laten we kwaadwilligheid niet met een misverstand verwarren…

Laat ik het dan maar houden op het feit dat veel mensen die van buiten de Joodse traditie komen en iets over de Joodse intellectuele traditie willen leren, vaak verkeerdelijk denken dat “het Jodendom” bestaat uit een bepaalde inhoudelijke visie. Wat ik studenten probeer mee te geven in mijn lesgeven is dat het Jodendom een complexe en levende tekstuele traditie is die al minstens drieduizend jaar in heel verschillende omstandigheden op een heel paradoxale wijze telkens zichzelf vanuit zichzelf heruitvindt. Het vertrouwd worden met de Joodse traditie is dan ook het vertrouwd worden met deze paradox van conservatieve vernieuwing (of zo men wil: vernieuwend conservatisme) waarbij elke vraag ervaren wordt als het knooppunt tussen enerzijds een traditie die ons vat geeft op het heden en daardoor juist ruimte creëert voor een openheid naar anderzijds de toekomst die zich al aankondigt als toekomstige traditie. Ik ben er echt van overtuigd dat de waarde van het Joods denken voor diegenen die van buiten deze traditie komen, net ligt in deze uitweg uit de verstikkende paradox van de “Westerse intellectuele traditie”: oftewel een slaafse “premoderne” verering van een onveranderlijk verleden, oftewel de “mythologieën van de moderniteit” die enkel de rechten van de toekomst kennen. 

Wie is uw favoriete Joodse filosoof en waarom?

Zonder enige twijfel Franz Rosenzweig en dan nog wel als favoriete filosoof tout court. De ontdekking van zijn concept het “Neue Denken” en de invulling die hij eraan geeft in zijn magnum opus “Stern der Erlösung” is het meest bepalende intellectuele keerpunt in mijn leven geweest. Rosenzweig weet volgens mij ten eerste (reeds in de jaren 1920) perfect de intellectuele en existentiële malaise van het “posten-”tijdperk te beschrijven: postmodernisme, poststructuralisme, post-marxisme en ik geloof nu zelfs ook al het post-post-modernisme. In dit kaalgeslagen intellectuele landschap waar alles al eens gedeconstrueerd is, geen enkel concept nog waarde heeft, is filosofie eigenlijk een leeg spelletje geworden waarbij de ene helft intellectuelen krampachtig veinst of er niets aan de hand is en we rustig verder kunnen doen of het huis van de Verlichting nog in goede staat is en de andere helft - bevrijd van enige intellectuele ernst of integriteit - duchtig de traditie van de westerse filosofie plundert om met betekenisloos geworden begrippen hun politieke “cause du jour” een onverdiend intellectueel cachet te verlenen.

Ten tweede toont hij echter ook aan hoe de Westerse filosofische traditie zich hieruit kan trekken en opnieuw een betekenisvolle activiteit kan worden: namelijk doorheen een verregaande verbinding met de religieuze tradities van het Westen waarbij filosofische vragen theologische vragen worden en theologische vragen filosofische vragen. Hij geeft hier invulling aan op een manier waarop alle cruciale vragen van onze tijd verschijnen op het fascinerende kruispunt van existentiële filosofie, cultuur-en maatschappijkritiek en systematische theologie.

En ja, eerlijk is eerlijk, de “Stern der Erlösung” is een zeer moeilijk boek. De eerste drie keer dat ik het las begreep ik er zelf niets van. Maar Rosenzweig is zo erudiet, zo humorvol ook, dat je het echt wel een paar keer opnieuw wil lezen.

Van welke job droomde u als kind?

Ik ben bang dat ik al als klein kind een fascinatie had voor de 'gestoorde professoren' uit jeugdboeken en televisieseries. Een liefde voor het begrijpen van de wereld, gekoppeld aan een zekere maatschappelijke vervreemding, heeft zich dus blijkbaar al vroeg in mij genesteld. Later is daar dan ook een fascinatie voor het idee van een advocaat als pleiter bijgekomen. Ik was, geloof ik, voornamelijk geïntrigeerd door de manier waarop advocaten op televisie en in film met de gave van het elegante woord en het heldere denken, blijkbaar de leugen konden ontmaskeren en anderen naar de waarheid konden leiden. Ik was nog jong en naïef zullen we maar zeggen. Ik denk dat als je die twee idealen samenneemt, je inderdaad uitkomt bij een docent filosofie, hetgeen ook verklaart waarom ik zo graag les geef.

Iedereen heeft wel een guilty pleasure. Waarop kunnen we u zoal betrappen?

Ik ben vrij geobsedeerd door intelligente sciencefiction, zowel het betere historische drama als klassiek gemaakte detectiveseries. Dit betekent dat een vrije avond of namiddag waarop ik geacht wordt te lezen of te schrijven nogal snel wordt ingepalmd door het verfoeide bingewatching. Ook mijn muzieksmaak is - hoe zal ik het zeggen - nogal eclectisch. Zo zweer ik enerzijds bij oude of barokmuziek, maar durf ik weleens een hele dag werken met Italiaanse popmuziek uit de jaren 80 of Hongaarse disco uit de jaren 70 op de achtergrond.

Wat was het meest gênante moment dat u reeds meemaakte tijdens een van uw colleges?

Terugblikkend, heb ik vorig jaar tijdens mijn college over Jehuda HaLevi, een Joods-Spaans filosoof uit de vroege 12^de eeuw, misschien iets teveel van mijn persoonlijke relatieleven met mijn toenmalige vriendin blootgegeven. Jehuda HaLevi begrijpt - in scherp contrast met andere Joodse Middeleeuwse filosofen - de relatie met God als een emotionele liefdesrelatie, eerder dan als een intellectuele kennisoverdracht. Om dat te illustreren putte ik in het pedagogische vuur van het moment nogal duchtig uit mijn eigen relatie om voorbeelden te geven. Dat was achteraf misschien een beetje teveel van het goede, ook in de opinie van mijn ex-vriendin toen ik haar later over de les vertelde. Voor de goede orde: de relatie is niet op deze kwestie afgesprongen.

Hoe was u als student en op welke manier heeft u uw studententijd meegemaakt?

Er is een vrij groot verschil tussen hoe ik mijn rechtenstudie heb beleefd enerzijds en mijn latere filosofiestudie anderzijds. Maar ook binnen mijn twee studies zijn er grote verschillen, niet het minst omdat bepaalde delen ervan op verschillende plaatsen waren. Zo heb ik uiteraard het deel van mijn rechtenstudie in Berlijn veel intenser ervaren dan het deel in Leuven. Als rode draad doorheen alles denk ik echter toch te kunnen stellen dat ik een vrij ernstige student was: steeds naar de les gaan, studeren als meer beschouwen dan er “door zijn”, … Het traditionele studentikoze leven is dan weer nooit aan mij besteed geweest vanwege een natuurlijke afkeer van grote groepen mensen en een iets betere smaak in alcohol dan pils.

Wat is uw lievelingsgerecht en hangt hier een speciale betekenis aan vast?

Al als kind vroeg ik altijd om bloemkool in een bechamel saus en daar is - ben ik bang - weinig aan veranderd. Al te diepe betekenissen moeten daar niet achter gezocht worden. Het is simpelweg de smaak van geborgenheid, van weten dat je thuisgekomen bent, dat de boze wereld je even niets kan maken. Dat verklaart ook waarom - hoe lekker ik het ook vind - ik het nooit eet wanneer ik zelfs voor vrij lange periodes in het buitenland woon. Het is iets dat ik enkel eet wanneer ik terug thuis ben en mijn moeder het heeft klaargemaakt.

Waaraan besteed u graag uw vrije tijd?

Wel, ten eerste zie mijn guilty pleasures hierboven. Voor de rest probeer ik zoveel ik kan te lezen en bij te studeren. Filosofie uiteraard op de eerste plaats, maar om te ontspannen lees ik graag geschiedenis of klassieke literatuur. Daarnaast probeer ik een goede opera of een theaterstuk mee te pikken, soms - als de tijd en het budget het toelaten - in het buitenland. Maar het meest van al kan ik genieten van een goed museumbezoek. Ik word extatisch gelukkig van een heel goede tentoonstelling en ik ben perfect in staat om bijvoorbeeld een week naar New York te gaan en de gehele tijd de Metropolitan niet buiten te komen.

Om af te sluiten, welke beroemde persoon zou u graag een keer ontmoeten en waarom?

Als het dood of levend mag zijn, zou het voor mij een nek-aan-nek race zijn tussen Franz Rosenzweig en Thomas van Aquino. Hoezeer ik ook van Rosenzweig trek, het is heel moeilijk om niet verliefd te worden op het elegante intellect van Thomas. Zeker daar het blijkbaar gekoppeld was aan een scherp gevoel voor humor en een gezonde appreciatie voor goede wijn en eten. Maar onder de levenden zou ik, denk ik, graag een paar uur willen debatteren met Slavoj Zizek. Het zou serieus fout kunnen gaan, maar zijn vorm van “filosofische stand-up” is een genre op zich en op zijn eigen manier is hij een veel ernstiger denker dan veel van wat vandaag voor academische filosofie doorgaat.

Dankuwel, professor!

Vooral niet getreurd. Zowel op de Stadscampus als op de buitencampussen zijn er mogelijkheden. Lees verder, en betreur je wegklikken niet wanneer je fiets eens panne heeft.

Stadscampus

Ver hoef je op de Stadscampus niet te zoeken wanneer je stalen ros een oplapbeurt kan gebruiken: rijd gewoon even de ondergrondse fietsenstalling van Gebouw De Meerminne binnen. Daar is net een fietsherstelwerkplaats heropend waar twee paar helpende handen je velo graag van een kleine oplapbeurt voorzien.

“De herstelplaats werkt met de terug-thuisgarantie”, vertelt onze rector Van Goethem. Zo ademt onze universiteit extra duurzaamheid: “Wie zeker weet dat een probleem aan de fiets niet opgelost kan worden, heeft weer een reden minder om met de auto naar de campus te komen.”

Betalen doe je met je bankkaart wanneer je je fiets weer ophaalt. Cashless university, jawel, ook in de fietsherstelwerkplaats!

buitencampussen

Op de buitencampussen moet je voor een fietsreparatie slechts een klein beetje verder kijken dan je neus lang is. In elke fietsenstalling vind je daar immers een plakkaat waarop een stappenplan prijkt.

Zo vind je er het contactpunt van je campus, waar je je fietssleutel afgeven kan. Dan resten er je nog twee taken: het invullen van een digitaal formulier en het opbellen van de werkplaats.

Met dit digitale formulier laat je weten wat er mis is met je fiets – en wat je facturatiegegevens zijn. De werkplaats bel je daarna enkel nog maar op om te horen of je herstelling diezelfde dag nog uitgevoerd kan worden. Wie ’s ochtends een tegenwerkende fiets heeft, krijgt ’s middags meestal een meewerkende terug.

Je (niet meer) rijdende vriend maakt in de tussentijd een uitje naar de werkplaats in Mortsel. Wanneer hij weer op vertrouwde campusgrond komt, krijg je een telefoontje. Betalen doe je pas bij het ontvangen van de factuur.

geen schrik om de handen vuil te maken?

Heb je echter liever niet dat je fiets een tochtje maakt? Dan staan er ook nog fietsherstelkoffers tot je beschikking. Die kunnen overigens ook van pas komen wanneer je buiten de openingsuren van de hersteldienst fietspech hebt.

Bij élke bibliotheek kan je zo’n koffer vinden. Niet zo’n fan van bibluchtjes? Ook aan het onthaal van de Prinsstraat, in gebouw Z van campus Groenenborger, in de bioruimte in gebouw O van campus Drie Eiken en aan het STIP in gebouw G van diezelfde campus kan je een koffer ophalen.

“Ze worden beheerd door een medewerker die je met veel plezier alle tools aanreikt – en vaak zelf ook een fietser is”, vertelt duurzaamheidscoördinator Carla. “Maar verwacht niet dat dat die aan jouw fiets gaat sleutelen (lacht).”

Het werkmateriaal mag je bovendien kosteloos gebruiken. Al spreekt het voor zich dat je nadien een gebruikte band, remblokje of kabel weer aanvult met hetzelfde materiaal. Zo is de volgende student met hetzelfde probleem ook geholpen.

En dat is maar goed ook. Meer dan een derde van de 5.400 medewerkers van de Universiteit Antwerpen ziet de fiets of e-bike immers als dé oplossing om de woon-werkafstand te overbruggen. Dat zijn meer dan 1.800 paar wielen. En daar tellen we nog niet eens de fietsbanden van onze studenten bij. Qua duurzaamheid kan dat tellen.

trappen naar Wilrijk

Dan mag je fietsers niet laten afhaken door lekke banden, versleten remblokjes of kapotte lichten. Dat had onze universiteit jaren geleden al door. In samenwerking met de vzw Werkmmaat – een vereniging uit de sociale economie – zijn de fietsen van de buitencampussen al een tijdje in goede handen. Werkmmaat repareert immers je fiets tijdens de lessen, zodat jij ’s avonds weer veilig naar huis kan.

Gelukkig maar: de De Lijn-verbindingen naar onze campussen in Wilrijk zijn niet om over naar huis te schrijven. Dan kan je als student maar beter je vervoer in eigen (ecologische) handen nemen.

koersen door ‘t stad

Dat doen ook een heel aantal Stadscampussers: kijk maar naar het aantal fietsen dat zich opstapelt rond de Prinsstraat. Ook voor hen was er een tijdje zo’n terug-thuisgarantie: in 2012 werd in de ondergrondse fietsenstalling van Gebouw De Meerminne een fietsherstelwerkplaats geopend. Maar helaas: ondanks een succesvolle start werd het project niet verdergezet.

Tot nu! De fietshersteldienst van gebouw M werd immers nieuw leven in geblazen. Een motivatie extra om met de fiets te gaan, zo vindt ook rector Herman Van Goethem: “Wie zeker weet dat een probleem aan de fiets opgelost kan worden, heeft weer een reden minder om met de auto naar de campus te komen.”

nog niet overtuigd?

Nog een extra duwtje in de rug nodig hebben om op je stalen ros te springen? Sinds 1 oktober kan de politie zelfs je rijbewijs niet meer afpakken als je dronken op de velo zit. Het ergste wat je op de fiets na een zatte avond dan nog kan overkomen is dat je je band eens platrijdt. En laat dat nu een stuk minder problematisch zijn: je weet nu waar je je fiets naartoe kan brengen!
 

Toch niet helemaal? Hier vind je meer info over het wathoewaar voor al je fietsproblemen.

“Wij kopen alles aan per kilo vanuit ons depot in Rotterdam, en van daaruit is het idee gekomen om dat ook door te trekken naar de winkel. Dat is voor ons gemakkelijk, dan moeten we niets omrekenen, en daarnaast is het ook een heel goede manier om ons te onderscheiden van de andere tweedehandswinkels. Twee vliegen in één klap dus. De kleren komen vanuit heel Europa, die dan in dat hoofddepot verzameld worden. Dat zijn kleren die uit kledingcontainers komen, maar ook dead stock, kleren die nooit verkocht zijn in de winkels. Soms hangen de prijskaartjes nog aan de kleren die wij binnen krijgen. Wij focussen heel erg op kwaliteit. Dat maakt het weegconcept ook interessant: kwaliteitskleren zijn vaak zwaarder, een echte leren jas weegt vaak al twee kilo, een neppe is meestal lichter. Die jassen kunnen allebei wel in de 25€/kg-klasse zitten, maar de klant betaalt dus minder voor mindere kwaliteit, en iets meer voor betere kwaliteit. Je betaalt dus echt wat het kledingstuk waard is, en dat is in andere tweedehandswinkels wel minder het geval. Daarenboven is het natuurlijk ook gewoon leuk voor de klant, om zelf de prijs te ontdekken door kledingstukken te wegen. Aan de kassa is er vaak nog een aangename verrassing, want de beveiligingen wegen ook ongeveer een euro. Als die eraf gaan, is het dus altijd nog iets goedkoper!”

“Waarom onze eerste winkel in Antwerpen? Dit is de modehoofdstad, dus leek het ons de perfecte plaats om ons te vestigen. We denken eraan om nog winkels te openen in België, maar daar zijn nog geen concrete plannen rond. We zien wel wat de toekomst brengt, nu focussen we even op deze winkel. Riot is nog maar drie weken open, maar de zaken lopen tot nu toe heel goed. Ik denk dus dat er mettertijd nog wel andere filialen zullen volgen. Door deze straat komt er in ieder geval veel passage, we krijgen hier regelmatig groepen toeristen over de vloer. En hoewel wij hier nog niet zo lang open zijn, hebben we toch al wel wat vaste klanten! Vanmorgen kwam ik in de supermarkt nog een vaste klant tegen, ik denk zelfs dat hij een leren bomber aanhad die hij hier had gekocht. Dat is wel fijn om te zien.”

“Ik heb hier zelf trouwens ook al een aantal stuks gekocht. Mijn favoriet is een zwarte body met geniaal detailwerk. Ik hou enorm van borduursels of handwerk, daarom kon ik die body echt niet laten liggen. Ik denk dat toch wel drie vierde van mijn kleerkast tweedehands is, en dan nog een vierde zelf gemaakt. Ik hou van kwaliteit, en in tweedehandswinkels vind je voor een heel goede prijs kwaliteitsvolle kleren. Die vind je tegenwoordig in bijvoorbeeld H&M niet meer. Vroeger had je nog enige kwaliteit bij de grote ketens, maar dat is nu gewoonweg teleurstellend. Heel het wereldje dat erachter zit, staat mij ook niet zo aan. In tweedehandswinkels heb je tenminste nog kwaliteitskleren, ook voor een betaalbare prijs.”

De vragen van het origineel krijgen in Blade Runner: 2049 opnieuw vorm. Wie zijn we, wat maakt ons tot mensen? Welke rol speelt herinnering daarin? Maar vooral: wat gebeurt er als de grenzen van het menszijn vervagen? In een tijd van digitale doorbraken is identiteit een rekbaar begrip. Steeds vaker liggen ons heden en verleden besloten in data. Echtheid is relatiever als herinneringen niet langer het domein zijn van onze gevoelens, maar vastgelegd worden in kunstmatige woorden en beelden. In de toekomstige wereld van Scott ging die observatie al een stap verder: replicants, mensgemaakte robots, zorgden ervoor dat begrippen als echtheid en menszijn verder aan erosie onderhevig raakten.

Villeneuve gaf in een recent interview al aan dat de vragen van Scott hem meer intrigeerden dan de antwoorden. Als Blade Runner de grenzen tussen mensen en replicants (lees de internetdiscussies over Harrison Fords Deckard er maar eens op na) al liet vervagen, zou 2049 de kijker dan het licht laten zien? Met iedere stap in het plot van deze film wordt dat twijfelachtiger. Villeneuve revitaliseert op sterke wijze het werk van Scott, zonder daarin altijd voor de gemakkelijke weg te kiezen. Verwijzingen naar het verleden zijn zelden onthullend van aard. Tóch krijgt Blade Runner in het licht van 2049 een heel andere dimensie. Dit is geen namaak, maar een eerbetoon. Een eerbetoon dat ook weer zodanig op zichzelf staat dat 2049 (met name visueel) aan het origineel kan tippen.

Wie naar 2049 gaat, bezoekt immers geen film, maar een wereld. De melancholische tonen van de herkenbare score brengen het soort rust in de film dat veel hedendaagse blockbusters volledig vreemd is. Benjamin Wallfisch en Hans Zimmer doen een respectabele poging de sound van grootmeester Vangelis weer op te roepen. Ook hier geldt dat imitatie niet altijd schadelijk is. De betoverende beelden worden naar een hoger niveau getild door de tonen die eigen zijn aan de wereld van Blade Runners en replicants. 2049 duurt erg lang, maar die speelduur loont uiteindelijk wel. Althans, voor diegenen die zich mee kunnen laten slepen door de verstillende sfeer die de leegtes en de stiltes van het beeld met zich meebrengen. Hoe verder de film vordert, hoe verder ieder besef van tijd en ruimte haar verre vlucht vervolgt.

Klik hier voor de trailer.

Stel je voor: het is zaterdagavond. Aangezien je al een hele week van huis bent, besluit je dat het tijd is voor qualitytime met het gezin. Je komt de concertzaal uit en gaat op zoek naar de auto die mijlenver geparkeerd staat. Het wordt een gezellige wandeling met een uitvoerige nabespreking. Intussen merk je op hoe komisch het is dat je te voet haast sneller thuis zal raken dan met de wagen. Gelukkig staan er agenten die vlijtig het verkeer regelen. Mijn moeder bewondert vooral hun uithoudingsvermogen. Uithoudingsvermogen? “Jawel,” zegt ze, “zo een hele avond met een vlammende salami staan zwaaien.” Nog voor het goed en wel tot me doordringt, begeven mijn lachspieren het al. Gierend van het lachen en tranen wegdeppend, kom ik amper nog een stap vooruit. Mijn ouders kijken me verbaasd aan. Blijkbaar is de woordenschat van hun jongste dochter dan toch niet zo uitgebreid.

Naast de hilariteit die deze twee woorden kunnen teweegbrengen, zal u na het lezen van dit artikel uw vrienden ook met verstomming kunnen slaan door uw kennis over de betekenis ervan. Zo wordt de vlammende salami ook wel een ‘toortslamp’ genoemd. Het is een waarschuwingslamp met een knipperend of continu brandend licht, waardoor het vanop afstand zichtbaar is. Vooral ’s avonds, dan zorgen politieagenten voor een heus lichtspektakel door er cirkelvormige en rechtlijnige figuren mee te maken. Kort gezegd: een vlammende salami is een rode, lichtgevende staaf waarmee politieagenten het verkeer regelen.

Nu uw vrienden buikpijn hebben van het lachen en verbaasd zijn over uw geleerdheid, wordt het hoog tijd om uw fluwelen zangstem te smeren en uw relaas over de vlammende salami in schoonheid af te sluiten. Niemand minder dan Urbanus zong in 1984 al over vlammende salami’s. In het nummer The Scratchin' Zwaantjes wordt hij, als gevolg van een overdreven snelheid, achtervolgd door de zwaantjes, de motoragenten van de Federale Politie. Wonder boven wonder weet de zanger hen af te schudden, maar wordt uiteindelijk toch gevat. “En vijfhonderd meter verder stonden de gendarmen daar in hunne knaloranje regenjas. Die waren daar aan ’t zwaaien met hunne vlammende salami.”

Bij science fiction zullen de meesten direct aan Star Wars denken. Liefhebbers van het genre en de algemene filmenthousiasten zijn eerder van mening dat Blade Runner uit 1982 het schoolvoorbeeld is. Regisseur Ridley Scott kreeg de eer om de uitvinder te zijn van de cyberpunk. Kort uitgelegd gaat dit subgenre over de onderste lagen van de samenleving in een dystopische toekomst. Nog altijd wordt Blade Runner gezien als de ultieme maatstaaf van het genre. De invloed die de film heeft gehad op de filmgeschiedenis zou zonder grenzen zijn. Zeer lovende woorden, maar zijn ze wel waar?

Blade Runner speelt zich af in de verre, verre toekomst van 2019. Los Angeles is een opeenhoping van wolkenkrabbers en door overbevolking en vervuiling is een groot deel van de wereldbevolking hun geluk op andere planeten gaan zoeken. Deze buitenaardse kolonies worden gebouwd door replicants: robots die er menselijk uitzien, maar die zowel fysiek als intellectueel superieur zijn. Af en toe worden deze replicants iets te zelfbewust en beslissen ze dat ze hun slavenleven toch niet zien zitten. Wanneer dit gebeurt, wordt er een Blade Runner ingeschakeld om ze te liquideren (of om ze op pensioen te laten gaan, zoals ze zeggen).

Het verhaal van Blade Runner is veruit de zwakste schakel van de film. In essentie kijken we twee uur lang naar Harrison Ford die op zoek is naar zes replicants en ze vindt. Dat is uiteraard heel kort door de bocht uitgelegd, maar het laat zien dat we qua plot niet te veel hoeven te verwachten. Ford speelt de typische agent die bijna op pensioen is, maar toch nog een laatste opdracht krijgt. Hij speelt het cynische personage op een gelijkaardige manier als hij Han Solo speelde, maar dan veel minder charmant. Dat wilt niet zeggen dat hij het slecht speelt. Het zegt eerder dat het personage een beetje een klootzak is. Over de andere personages valt er bijzonder weinig te zeggen. Ze zijn er om het verhaal te laten vorderen maar veel emotionele diepgang is er niet. 

Het verhaal is dus niet de moeite. De thema's die Blade Runner behandelt, zijn nochtans zeer interessant. Het verschil tussen mensen en denkende machines is een onderwerp waar enkele monologen aan gespendeerd worden. De vraag of de gevoelens en herinneringen van de replicants minderwaardig zijn omdat ze eigenlijk niet van hen zijn, is nog steeds relevant. Zeker omdat Artificial Intelligence (AI) niet langer enkel fantasie is. Het zet je aan het denken. 

Net als bij Star Wars is de wereld die er gecreëerd wordt een van de meer memorabele aspecten van de film. Waar Star Wars een enorm uitgebreide fantasiewereld heeft, heeft Blade Runner geloofwaardigheid. De sciencefiction is niet onnodig ver gezocht. Overbevolking, een vervuilde Aarde en AI zijn geen fantasie meer en de belachelijk gedetailleerde sets zorgen ervoor dat de toekomst die Blade Runner voorspeld angstaanjagend echt lijkt. Dat is wat de film onderscheidt van zijn collega's in het genre.

De redenen waarom de film, ondanks een flinterdun verhaal, toch nog de moeite is, zijn de cinematografie en de special effects. Deze zijn van een ongezien hoog niveau. De stadsbeelden zijn gigantisch, zonder aan detail in te boeten en staan in contrast met de overvolle straatbeelden. Soms blijft de camera net iets te lang filmen. Niet om de personages te volgen, maar enkel om de omgeving te laten zien. Hierdoor leeft de wereld van Blade Runner echt. op vlak van cinematografie mag de film zonder schaamte zeggen dat hij op het allerhoogste niveau staat. Elke frame is zijn eigen instagrampost waard.

Blade Runner is niet de actieblockbuster die je zou denken dat hij is. De filosofische thema's en de focus op het visuele zorgen ervoor dat de film niet voor iedereen is weggelegd. De invloed die Ridley Scott heeft gehad op het sciencefictiongenre is echter niet te ontkennen. Hij creëerde een wereld die leeft en er prachtig uitziet. De film zou dertig jaar later uitgebracht kunnen worden en de enige reden dat we niet door zouden hebben dat de film niet van deze tijd is, zijn de bizarre modekeuzes die de jaren 80 maakte.

Na de herexamens stapte ik op het vliegtuig richting Seattle, Washington. Zuslief is sinds drie jaar getrouwd met een Amerikaan, die ook nog eens politieagent is, en woont sinds twee jaar in de USA. Ik vond het tijd om een bezoekje te brengen en de naaste familiebanden weer eens aan te halen. Mijn schoonbroer is een rasechte Amerikaan, een conservatief, een Republikein en je raadt het al: hij stemde op Trump.

Als politieagent in de Verenigde Staten kan je ook moeilijk anders. Politieagenten worden over het algemeen meer gesteund door de Republikeinen dan door de Democraten en wat de afgelopen verkiezingen betreft: alles beter dan Hillary Clinton in het Witte Huis, was de heersende opvatting onder ‘rechts’. Dan is de keus snel gemaakt, als je een politieagent bent.

wapens

Op een avond liet mijn schoonbroer (27) me zijn dienstwapen zien, een Colt AR-15. Hij vertelde er ontzettend gepassioneerd over en ik wilde graag meer horen, dus vroeg ik hem naar de andere wapens in zijn collectie. Ik veronderstelde dat hij er een stuk of vier in zijn bezit zou hebben, maar enkele ogenblikken later lagen er maar liefst dertien vuurwapens in de woonkamer: elf geweren en twee handpistolen.

Vuurwapens zijn een onderdeel van de Amerikaanse cultuur,
hoe cru dat misschien ook mag klinken.

Er lag een Norinco Mak 90 bij die hij vanuit China had laten verschepen. Een ander wapen, een Rifle Dynamics 703 (RD-703), had hij samengesteld met onderdelen die hij vanuit Bulgarije, Slovenië en Kentucky had laten komen. Je kunt die overigens niet zomaar met de post laten komen, daar zitten een aantal wettelijke restricties aan, maar dat terzijde. Het moge duidelijk zijn: mijn Amerikaanse schoonbroer is een ware ‘wapenhobbyist’. Dit deed mij beseffen dat vuurwapens in de VS veel meer zijn dan alleen een middel om jezelf te verdedigen. Vuurwapens zijn een onderdeel van de Amerikaanse cultuur, hoe cru dat misschien ook mag klinken. Daarover later meer, eerst wat Amerikaanse geschiedenis.

vrijheid

De meeste lezers van dit artikel zullen ongetwijfeld weten dat het recht om wapens te bezitten verankerd is in de grondwet van de Verenigde Staten. Toch klopt dit niet helemaal. De grondwet van de Verenigde Staten (United States Constitution) is de hoogste wet van het land en bevat zeven artikels. De eerste drie beschrijven bijvoorbeeld de scheiding der machten (wetgevende, uitvoerende en gerechtelijke). Deze grondwet is sinds 1789 van kracht en is sindsdien meerdere keren 'gewijzigd'. Hoewel de originele grondwet van kracht bleef, werden er 27 wijzigingen (amendementen) aan toegevoegd. De eerste tien wijzigingen, ook wel 'Bill of Rights' genoemd, beperken de macht van de federale overheid en hebben betrekking op de individuele bescherming van vrijheid en gerechtigheid.
Het eerste amendement bevat de vrijheid van religie, meningsuiting, pers, etc. Het beruchte tweede amendement beschrijft o.a. de vrijheid om vuurwapens te bezitten en te dragen. Dit tweede amendement was gebaseerd op de Engelse Bill of Rights uit 1689, waar het werd beschreven als het natuurlijke recht tot zelfverdediging, en weerstand tegen onderdrukking.       

Conservatieven vallen maar wat graag terug op de beginselen van hun democratie − anders werden het ook geen conservatieven genoemd. Aan het einde van de 18^de eeuw was het best te verantwoorden om een dergelijk artikel in de grondwet op te nemen. De Verenigde Staten van Amerika kenden toentertijd enkele tientallen staten. Meer en meer staten voegden zich bij deze coalitie, maar de inwoners ervan hadden nog geen vertrouwen in het federale leger. Het tweede amendement was geboren. Je vraagt je nu misschien af: "hoe is het in hemelsnaam te verantwoorden dat een dergelijk artikel tegenwoordig nog altijd van kracht is?" Begrijpelijk, als je het vanuit Europees perspectief bekijkt. Overigens verschilt de wapenwet per staat, California en New York hebben een wapenwet die vergelijkbaar is met de onze.

Ik confronteerde mijn schoonbroer met mijn bevinding over de Amerikaanse cultuur. Hij was het niet met me eens. “In de eerste plaats zijn vuurwapens om jezelf te verdedigen, dat valt niet te ontkennen. Het is je recht als mens om jezelf te verdedigen, het is niet aan de overheid te bepalen hoe je dat doet. Als dat wel gebeurt dan nemen ze je vrijheid af.” Mijn schoonbroer had mij niet duidelijker kunnen laten blijken aan welke kant van de scheidslijn zijn politieke voorkeur ligt. 

“Het is je recht als mens om jezelf te verdedigen,
het is niet aan de overheid te bepalen hoe je dat doet.”

Zijn woorden zetten mij aan het nadenken, zonder direct te oordelen. Want ik had natuurlijk ook kunnen denken: Gast, word wakker. Je leeft niet meer in de achttiende eeuw. Maar mijn hersenspinsel deed mij beseffen dat de conservatieve Amerikaan een ander vrijheidsbegrip kent dan wij in Europa, en ons vrijheidsbegrip zal ongetwijfeld verschillen van het vrijheidsbegrip in China, Israël, Saoedi-Arabië of welk land dan ook. Sowieso heeft de conservatieve Amerikaan weinig op met overheidsinterventie in de samenleving. Je kijk op de wereld heeft ontzettend veel te maken met waar je geboren wordt en opgroeit.

Een ander voorbeeld die de afwijkende gedachtegang illustreert in conservatief Amerika, is terug te vinden in de interpretatie van ‘vrijheid van meningsuiting’ of ‘freedom of speech’ zoals het in de VS wordt genoemd. “Er is niks mis mee om te zeggen dat alle zwarten/moslims/latino’s gedood zouden moeten worden. Niet dat ik dat zou willen, maar je doet er die mensen geen pijn mee. Het wordt anders wanneer je zegt een etnische groep te willen vermoorden en daartoe anderen oproept. Dan zet je aan tot haat en voelen ze zich bedreigd.” Opnieuw het besef. De grens tussen vrijheid van meningsuiting en haatzaaierij is in de VS wat verder opgetrokken ten voordele van de vrijheid. 

respect

Zoals eerder aangehaald lijken we in West-Europa maar weinig te snappen van de Amerikanen en hun wapenwetgeving. Onze afkeer voor deze wet, wat dus eigenlijk een amendement is, wordt naar mijn idee met name door de media gevormd. Een huilende Obama die pleit voor een strengere wapenwet na het bloedige schietincident in Newton (2012), is een enkel voorbeeld. Natuurlijk is het ook moeilijk, zo niet onmogelijk, om positief te berichten over objecten die ontwikkeld zijn om mensen te doden. Maar mocht je eens echt cultuur willen opsnuiven in een van de Verenigde Staten waar de wapenwet nog stamt uit de 'goede oude tijd', stap dan eens een overdekte schietbaan binnen. Zonder al te veel problemen kun je een handpistool afvuren. Oké, je moet je wel legitimeren en een paar keer je handtekening zetten waarmee je aangeeft akkoord te gaan met hun veiligheidsregels, maar in wezen is dit te vergelijken met het accepteren van het cookiebeleid van een website.

Later nam mijn schoonbroer mijn zus en mij mee naar een open plek in het bos waar hij een soort schietschijf plaatste. Vanaf een meter of 50 mochten we gaan richten en vuren. Dit keer niet met een handpistool, maar met enkele van de geweren die op de bewuste avond over de woonkamer verspreid lagen. Het voelen van de krachtige weerslag van een rifle tegen je schouder, is niet echt te beschrijven. Eigenlijk zou je dat zelf moeten ervaren. Overigens is het richten en raak schieten met een geweer veel eenvoudiger dan met een handpistool. Hollywood-films doen je geloven dat je een handpistool met één hand kunt vasthouden, maar de eerste paar keer dat je een dergelijk wapen afvuurt kan het raken van objecten op vijf meter afstand nog lastig zijn, ook al houd je het pistool met twee handen vast.   

Afgelopen september heb ik de voordelen van het Tweede Amendement van de Bill of Rights mogen ervaren. Echter heeft dit mijn mening omtrent het vrije bezit van vuurwapens niet veranderd, ik blijf er tegen. Desondanks respecteer ik mijn schoonbroer en zijn gedachtegoed. Sowieso is hij een van de tofste personen die ik ooit heb ontmoet, en ik had hem nooit echt kunnen leren kennen als ik niet met hem in dialoog trad. Ik wilde weten waarom veel conservatieven zo star vasthouden aan het recht om wapens te bezitten, en daar ben ik nu achter. Daar had ik nooit achter kunnen komen als ik hem meteen had veroordeeld en af had gewezen op basis van zijn, in mijn ogen, afwijkende mening. Want ondanks de vele verschillen is er in ieder geval één ding dat we wél delen met (conservatieve) Amerikanen: de vrijheid van meningsuiting.  

[1] Liberalen in de VS zijn de Liberals. In tegenstelling tot liberalen hier, zijn liberals in de VS juist voor meer overheidsinterventie in de samenleving.