In de lessen godsdienst aan het middelbaar hoorden we al eens iets over een grens in Antwerpen, nen draad waarbinnen de orthodoxe Joodse bevolking zich kon verplaatsen tijdens de Sabbat. Hoe de vork nu echt aan de steel zit, wisten we tot nu eigenlijk niet. Schande voor een inwoner van ’t Stad, en daarom gingen we ten rade bij Drs. Dennis Baert, medewerker en docent bij het Instituut voor Joodse Studies. En wat blijkt? Die omgrenzing blijkt eroev te heten en voor het grootste deel is er helemaal geen draad.

Drs. Baert legt uit hoe de eroev ontstaan is: “De Joodse wet schrijft een aantal rustgeboden uit op de Sabbat, de wekelijkse rustdag op zaterdag. Eén daarvan is het verbod om te dragen binnen een publiek domein. Een boek meenemen naar de synagoge of een kinderwagen duwen gaat zo bijvoorbeeld niet.”

“Maar wat is dan juist een publiek domein? De Talmud (de verzameling van joodse wetten gecompileerd rond 500, n.v.d.r.) baseert zich daarvoor op de woestijn waar het Joodse volk veertig jaar door moest trekken: een open vlakte waar dagelijks 600 000 mensen passeerden. Alleen: die beschrijving is best vaag. Voor de zekerheid hebben rabbijnen een soort afgrenzing binnen die wet gemaakt, zodat orthodoxe Joden wisten dat ze geen wet overtraden. Zij schreven voor dat er geen zaken gedragen mochten worden buiten een privéruimte mét omheining en met een bepaalde grootte.”

“Daar is dan een uitzondering op gekomen: het was wel geoorloofd om een groep huizen met elkaar te verbinden om zo een groot privédomein te verkrijgen. In grote steden werd zo een heel stadsdeel als een privédomein gezien. Op twee voorwaarden: ten eerste moest er een duidelijke afgrenzing rond dat deel zijn, de eroev. Ten tweede mochten er niet meer dan 600 000 mensen op een dag passeren.”

Waar kunnen we die afgrenzing dan spotten in Antwerpen? “Eigenlijk heeft de Joodse gemeenschap er niet veel meer aan moeten doen: in een stad zijn er al grenzen genoeg. De Schelde is zo de westelijke grens, de Singel en de spoorwegen vormen de oostelijke grens. Aan de Singel bevinden zich wel een paar viaducten waar mensen kunnen passeren. Daar is de natuurlijke grens doorbroken, waardoor er een draad boven die open stukken wordt gespannen. Let op: dat zijn altijd maar heel kleine stukjes.”

Wij zullen alvast eens naar boven kijken als we langs de viaducten aan de Singel passeren. Daarnaast zijn we het hierover eens: achter 't water valt er eigenlijk toch niet zo veel te beleven.

Aan de universiteit van Antwerpen is er geen officieel beleid rond laptopgebruik. Professoren kunnen dus zelf bepalen of deze wel of niet in hun les gebruikt mogen worden. Veel studenten maken graag gebruik van de gelegenheid hun laptop mee te brengen, de welbekende nadelen ten spijt. Hoe wordt er binnen onze universiteit over deze dynamiek gedacht?

Om de verschillende stemmen in het debat goed uit te kunnen lichten, zijn we in gesprek gegaan met een aantal professoren en studenten. Zo spraken we met professor Thomas Crombez, die kunstfilosofie doceert aan de AP Hogeschool en als gastdocent colleges verzorgt aan UAntwerpen. Bij zijn colleges aan de hogeschool zijn laptops, telefoons en tablets niet toegestaan. “Ik geloof dat ik een van de weinigen ben die duidelijk stelling inneemt. Zoals je in het vliegtuig geen telefoon mag gebruiken omdat dat de veiligheid in gevaar brengt, mag je in mijn colleges geen telefoon gebruiken omdat dat de concentratie in gevaar brengt”, stelt hij. Bij zijn gastcolleges aan UAntwerpen raadt hij laptopgebruik vooral sterk af. “Er is al veel onderzoek naar het fenomeen gedaan. Deze onderzoeken tonen aan dat je de lesstof cognitief beter verwerkt als je met de hand noteert. De verklaring hiervoor is dat je, als je met de laptop werkt, sneller kunt noteren en dus letterlijk typt wat de docent zegt”.

de asocialiteit van de laptopgebruiker

Laptops hebben in de ogen van Crombez niet alleen een negatieve invloed op de studieresultaten, ze doen ook inbreuk op de sociale interactie binnen de collegezaal: “De les als ontmoeting, als uitwisseling, wordt voor mij beschadigd door het feit dat studenten zich afsluiten in de spreekwoordelijke capsule van hun scherm. Lesgeven is een collectieve ervaring, geen individuele. Wat jij doet heeft impact op wat andere mensen doen. Als jij uitdraagt dat je je laptopscherm interessanter vindt dan de les, geef je hen een aanleiding om die gedachte over te nemen. Het is hetzelfde, maar op kleinere schaal, als het openslaan van een krant tijdens de les. Dat zou niemand doen, want het is verschrikkelijk onbeleefd. Studenten doen soms alsof de laptop een soort veredeld notitieboekje is, maar dat is het natuurlijk niet. Het is een informatiecentrum.”

Studenten hebben vandaag de dag de vrijheid en verantwoordelijkheid om hun eigen werkmethode te kiezen.

- Alexander Bleyaert

Wat maakt de laptops dan zo aantrekkelijk voor studenten? De meeste laptopgebruikers die we spreken lijken vooral uit praktische redenen hun device te gebruiken. Schrijven gaat langzamer en zorgt voor slordige, onoverzichtelijke aantekeningen. “Bij hoorcolleges kun je meteen tijdens het noteren samenvatten, en hoef je nadien niets over te typen. Het maakt mijn studiewerk een stuk ordelijker en ik neem aan dat dat wel een positief effect heeft op mijn resultaten”, aldus Gerwin van der Linden, bachelorstudent Toegepaste Taalkunde. 

verantwoordelijkheid boven regelgeving

De discussie over het gebruik van laptops is ook Gert Rijlaarsdam, professor in de Meertalige Professionele Communicatie, niet vreemd. “Ik kan me er iets bij voorstellen dat het voor studenten aantrekkelijk kan zijn klakkeloos de teksten van dia’s over te nemen. Interactie en extra denkstof zijn echter cruciaal voor een goede verwerking van de les. Sommige studenten typen alles over en bedenken achteraf thuis nog eens wat er nu eigenlijk gezegd is”. Toch is het luiden van de noodklok volgens Rijlaarsdam niet nodig. Studenten die merken dat hun studieresultaten in het geding komen, zullen zelf hun verantwoordelijkheid (moeten) nemen.

Studenten lijken het hiermee eens te zijn. Matthias (21), masterstudent aan UAntwerpen, geeft aan dat de verantwoordelijkheid voor het gebruik van een laptop altijd bij de student zelf dient te liggen: “Als je puur door een laptop niet goed zou opletten, dan zou je eigenlijk zelf de discipline moeten hebben om te zeggen: oké, ik ga noteren, gewoon met pen en papier”. Alexander Bleyaert, masterstudent Internationale Betrekkingen, voegt daaraan toe dat studenten vandaag de dag de vrijheid en verantwoordelijkheid hebben hun eigen werkmethode te kiezen.

onderzoek als moeder van de nuance

Daar komt bij dat studenten die géén laptop gebruiken natuurlijk ook niet altijd een en al oor zijn. Dagdromen is van alle tijden, zegt ook Prof. Luuk van Waes. Van Waes, coördinator van de master in de Meertalige Professionele Communicatie, gelooft niet in een eventueel verbod op laptops. De discussie reduceren tot een onderscheid tussen goede en slechte werkmethoden zou dan ook een vergissing zijn: “Er worden allerlei stevige uitspraken gedaan over (de nadelen van) laptopgebruik, maar de basis is niet altijd duidelijk”. Professoren zouden er goed aan doen minder in te zetten op beperkende regelgeving, en meer op het communiceren van de juiste tips en tools. Als studenten de nodige vaardigheden en de vereiste zelfdiscipline ontwikkelen, hoeft het gebruik van een laptop volgens van Waes niet langer op grote bezwaren te stuiten.

Lesgeven is een collectieve ervaring, geen individuele. 

- Thomas Crombez 

Onderbouwing voor die observatie diende zich aan toen twee van zijn MPC-studentes, Andrea Aerts en Lore Gijsbrechts, vorig jaar een masterscriptie wijdden aan de effecten van geschreven en getypte notities op begrip. Aerts en Gijsbrechts gingen op zoek naar twee specifieke groepen van proefpersonen: een groep met uitgesproken schrijvers en een groep met uitgesproken laptopgebruikers. De proefpersonen werd gevraagd tweemaal twintig minuten aantekeningen te maken bij een digitaal geprojecteerde lezing. Vervolgens vond er een (voor beide groepen identieke) kennis- en inzichttoetsing plaats. Uit de resultaten bleek dat er geen significante verschillen tussen de twee groepen waren. De belangrijkste conclusie die daaruit volgt: studenten die zich de vaardigheid van het typen of schrijven eigen hebben gemaakt, komen op verschillende manieren tot vergelijkbare prestaties. Deze conclusie sluit aan bij de visie van professor Aline Remael, hoogleraar Vertalen en Tolken aan UAntwerpen. “De discussie rond laptopgebruik wordt vaak nog te ongenuanceerd afgeschilderd. Nieuwe technologieën moeten we eerst op de juiste manier leren gebruiken, en dat gebruik moet vervolgens weer geoptimaliseerd worden naar de juiste gebruikscontext”.

notities van de toekomst

Via onderzoeken en subjectieve observaties verankeren we dus het heden, maar bereiden we ons ook voor op wat komen gaat. Waar is de laptop in de toekomst? Zal ze ruim baan moeten maken voor andere devices, of zullen studenten toch weer vaker de pen ter hand nemen? Professor Crombez stelt zich de toekomst in ieder geval niet al te negatief voor. “Laptopgebruik is een jong, relatief recent fenomeen. Ik hecht dan ook geen geloof aan de opmerking dat ze voorgoed niet meer weg te denken zijn. We moeten eerst doorslaan in een andere richting, voor we zien wat de werkelijke gevolgen zijn van al die digitale toestellen. Ik denk dat we binnen tien jaar in een situatie zitten waarin devices die afleiden in les- en vergaderruimtes op vliegtuigstand gaan. Maar ik zie wel een laptopvrije collegezaal in de toekomst, zeker.” Of die verwachting ooit werkelijkheid zal worden, is nog maar sterk de vraag. Vast staat dat het einde van de laptopdiscussie nog niet in zicht is. “Het gebruik van nieuwe technologieën maakt altijd een evolutie door. Er is nog meer onderzoek nodig. Het is belangrijk om nog beter te weten te komen wanneer en onder welke omstandigheden laptopnotities een positieve uitwerking hebben”, besluit professor Remael. Tot die tijd zullen de balpen en het toetsenbord vechten om de persoonlijke voorkeur van de student.

In tijden van snelle, nieuwsgeile mainstreammedia voelt hun beslissing tegendraads. Veto wordt dwars. Hoera! Onze vrienden van de Vlaamse pers reageerden echter met minder gejuich. Zij weten de beslissing van onze Leuvense collega’s aan een gebrek aan redactieleden. Dat doet vermoeden dat een deel van onze Vlaamse collega’s niet voldoende beseft hoeveel geduld goede onderzoeksjournalistiek vraagt.

Wellicht ligt een subtiliteitsverschil aan de basis van dergelijke misinterpretaties. Je kan vertrekken van een kleuridee waarvoor je alle basiskleuren bijeen moet gooien. Makkelijk. Die schreeuwerige kleuren liggen immers schilderklaar in je palet: je hoeft ze maar uit te kiezen. Wist je dat je die klaarliggende kleuren ook mengen kan? Dat vraagt geduld. Durf. Hoeveel onbekende nieuwe tinten kom je tegen? Je schotelt jezelf en de kijker iets nieuws voor.

Het mag duidelijk zijn dat deze tweede vertelmethode meer werk vergt. En in een maatschappij zonder geduld en met klikhonger, voed je met je eerste schilderij onmiddellijk je lezers.

Nuance wordt echter weinig gebracht. De tegen- of gematigde stemmen zullen zich later pas kunnen tentoonstellen. In opiniestukken, rechtzettingen, longreads. Maar niet alle lezers kijken dan nog naar je tentoonstelling. Zij scrolden al verder, hun aandacht op het volgende hot topic. Hun beeld is ondertussen felgekleurd.

Wij houden het liever bij zwart, wit en het hele gamma aan grijstonen daartussenin.

Met deze enquête gingen we bij jullie te rade. Wat zijn jullie visies en ideeën over de Studentenraad? Hoe evalueren jullie deze belangrijke werking? Wanneer we deze enquête op het einde van het academiejaar herhalen, hopen we een evolutie te zien. Laat ons wel toegeven dat we slechts 216 van jullie zover kregen om onze enquête in te vullen, zelfs na een melding op Blackboard. We beseffen hoe moeilijk het is om de studenten te bereiken. Met dit onderwerp. Jawel.

onbekend is onbemind

Aan het hoofd van een Studentenraad staat een voorzitter. Hij of zij zou het gezicht horen te zijn van dergelijke organisatie. 21,8% van de deelnemende studenten kan de naam van de vorige voorzitter – Anaïs Walraven – voor de geest halen. De naam Geert de Hoon wordt door slechts 13,9% van de deelnemers herinnerd. In zijn voordeel speelt dat het academiejaar op het moment van enquêteafname slechts twee weken bezig was. Of hoort dat net de periode te zijn waarin de studenten iets vernemen van de Studentenraad?

Anaïs Walraven deelde ons – terecht – mee dat het meer opportuun zou zijn de namen van de studentenvertegenwoordigers uit de eigen opleiding te bevragen. “Als voorzitter van de Studentenraad sta je immers aan het hoofd van een grote werking, maar het zijn de stuvers in de onderwijscommissies en de faculteitsraden die echt snel een verschil kunnen maken voor hun medestudenten.”

Zo gezegd, zo gedaan. De cijfers zijn treurig: 5% van onze deelnemers kent zijn facultaire vertegenwoordiger. De studentenvertegenwoordigers scoren opvallend beter: zo'n 29,5% kan de naam van zijn/haar facultaire vertegenwoordiger neerpennen. Bij de doorsnee studenten haalt echter een schamele 1,1% deze hindernis.

transparantie

Net na het publiceren van deze enquête werd ons gevraagd deze nog even offline te halen en de publicatie te herbekijken. “Ik denk namelijk dat het niet bevorderlijk is om studentenvertegenwoordigers nog extra druk op te leggen om hun naamsbekendheid te verhogen. Uiteraard moeten we dat doen en dat weten we, maar hier kan je enkel stuvers of toekomstige stuvers mee afschrikken,” motiveert Geert de Hoon.

Naamsbekendheid is uiteraard niet enkel een ‘probleem’ of ‘taak’ van de studentenvertegenwoordiger zelf, maar een werk van lange adem. Een werk dat mee gedragen zou moeten worden door het centrale bestuur.

Dat centrale bestuur – het Bureau van de Studentenraad – moest echter tijdens de eerste Algemene Vergadering nog vervolledigd worden. Stonden er nog andere punten op de agenda? Wij weten het niet, want de verslagen zijn op onze universiteit niet openbaar.
 

Waarschijnlijk doen ze ook heel veel goede dingen, maar daar hoor je niets over.
- deelnemer van onze enquête

Toch is 77,3% van onze deelnemers van mening dat deze verslagen raadpleegbaar moeten zijn. 18,5% heeft geen mening en slechts 3,7% laat een luide nee horen.

Beau De Clercq en Joey De Pauw zijn beiden voorstander. Ze zetelen in de faculteitsraad van de faculteit Wetenschappen en vertegenwoordigen allebei de studenten van de opleiding Informatica in de onderwijscommissie. Beau is daarbovenop ook nog vertegenwoordiger van de studenten van de faculteit Wetenschappen in de onderwijsraad. 

“Het publiceren van de verslagen brengt transparantie. Op zijn minst zouden de minder gevoelige onderwerpen die besproken worden openbaar gemaakt moeten worden. Desnoods geanonimiseerd”, motiveert Joey. Beau vult aan: “Het geeft een beter en correcter beeld van wat de Studentenraad doet en waar we voor staan. Hiermee wil ik echter niet gezegd hebben dat dit de verschillende campagnes moet vervangen, maar wel dat het als een aanvulling gezien moet worden.”
 

Er zijn minder schouders voor al het werk.
- Larsen Priem

Transparantie brengt dus informatie. En studentenvertegenwoordigers, volgens Beau. “Ik ben ervan overtuigd dat wanneer studenten geïnformeerd worden rond de inhoud van (facultaire) vertegenwoordiging, er studenten zullen opstaan om het op te nemen voor hun medestudenten. Om frustraties aan te pakken.”

“Ik voel me wel verplicht om te melden dat dit een punt is waaraan al een tijdje gewerkt wordt vanuit de Studentenraad. Het is noodzakelijk, want in mijn beleving hebben studenten altijd wel een mening. Ze hebben echter geen interesse om deze op relevante plaatsen te verkondigen. Wanneer ik pols naar de reden hierachter, hoor ik vaak dat het zinloos is om zulke zaken te melden. Alleen verandert er hierdoor niets en blijven dezelfde frustraties jarenlang circuleren.”

eisen stellen

Beau reikt op die manier een sleutel aan voor een groter aantal studentenvertegenwoordigers. Die moeten echter opkomen om verkozen te raken. Dat betekent ook: campagne voeren. In een ideale wereld toch. Een campagne wordt niettemin vaak als overbodig bestempeld. Zeker wanneer er minder of evenveel kandidaten zijn voor het aantal functies.

Nochtans vindt 83,8% van onze deelnemers het belangrijk dat ze de standpunten van de kandidaten kennen of kunnen raadplegen. Ook dat is een duidelijke roep naar informatie. Bijna een eis.

Geert de Hoon was nochtans van mening dat we geen eisen kunnen stellen aan studentenvertegenwoordigers wanneer we er zo weinig hebben. Met die uitspraak gaat 22,2% van onze deelnemers akkoord, maar 42,1% deelt deze mening niet.

Larsen Priem – lid van VVS en student in de faculteit Toegepaste Ingenieurswetenschappen – gaat deels mee in Geerts verhaal: “Er komen steeds meer verwachtingen bij voor de studentenvertegenwoordigers. Hun studiepakket is echter niet minder en het stuverschap is geen hobby die je beoefent wanneer je even tijd hebt.”

“Werkgroepen, vergaderingen, AV’s, advies- en bestuursraden blijven allemaal gewoon doorlopen tijdens de examen- en blokperiodes. Je kan hen dus niet verplichten om bovenop hun functie nog in tientallen extra raden en organen te zetelen of daarbij nog een heel jaar aan activiteiten en acties in elkaar te steken. Er zijn minder schouders voor al het werk. En het belangrijkste werk hoort voor te gaan. Je bent nog steeds een student, ondanks de facilitaire tegemoetkomingen. Je bent vertegenwoordiger, geen manusje-van-alles voor ieder initiatief.”
 

Ik denk dat het niet bevorderlijk is om studentenvertegenwoordigers nog extra druk op te leggen om hun naamsbekendheid te verhogen.
- Geert de Hoon

“Desalniettemin is het correct en noodzakelijk om bepaalde zaken te verwachten van een studentenvertegenwoordiger in functie, zoals het bijwonen van vergaderingen – en hier ook op tijd aanwezig zijn. Hij of zij dient actief bezig te zijn met het vertegenwoordigen van zijn achterban en moet ook periodiek en strategisch terugkoppelen. Een stuver is immers geen benoemde leider die iedereen zomaar volgen moet. Een goede band met de achterban is noodzakelijk.”
 

visie

Allemaal goed en wel, maar hoe goed scoort de Studentenraad bij die achterban? Met een gemiddelde van 3,8 op 5 gelooft de student alvast wel in het belang van stuvers: het is voor de studenten duidelijk dat ze wel degelijk iets kunnen betekenen.

Toch geeft bijna 60% van de studenten aan dat ze geen beeld van de Studentenraad kunnen vormen, en dat ze er niets of te weinig van hebben opgevangen. Waarschijnlijk ligt hierdoor de score van de professionaliteit en het imago van de Studentraad een volledig punt lager. Met 2,8 op 5 kunnen we besluiten dat er ruimte is voor verbetering. Maar waaraan liggen deze lagere cijfers? We krijgen opvallende antwoorden –  die bovendien vaak terugkomen – van onze deelnemers.
 

Het publiceren van de verslagen brengt transparantie.
- Joey De Pauw

16 studenten halen letterlijk het gebrek aan communicatie aan. 10 anderen geven aan geen verandering op te merken, waardoor er geconcludeerd kan worden dat er weinig wordt gedaan. Een ander vaak terugkomende reden voor een slechte evaluatie is een reactie van Anaïs op een opiniestuk van een medestuver afgelopen academiejaar.

9 studenten halen het voorval aan. “De Studentenraad kwam bij mij het meest in de kijker met de ‘rel’ rond de aanwezigheden vorig academiejaar. Hierbij vond ik de manier waarop Anaïs Walraven een medestudente persoonlijk aanviel onwaarschijnlijk onprofessioneel. Het was een schande dat een dergelijk 'opiniestuk' op hun website kon belanden”, schrijft een participant. Een ander voegt hieraan toe: “Ze willen leden, maar blaffen de leden die ze al hebben af. Dat is erg defensief en niet constructief.”

“Door het moddergooien bij het debat rond de zestigprocentregel lijkt het wel alsof je als studentenvertegenwoordiger geen andere hobby’s mag hebben. Laat staan dat je je mag focussen op je studies”, is weer een andere reactie.

“Waarschijnlijk doen ze ook heel veel goede dingen, maar daar hoor je niets over.” Het is niet de enige reactie die aangeeft dat er onvoldoende communicatie naar de studenten toe is: “Er is een groot gebrek aan communicatie en overleg met de andere studenten. Hierdoor heb ik persoonlijk het gevoel dat de Studentenraad weinig betekent voor het dagelijkse leven van de doorsnee student, aangezien je niet echt het gevoel hebt dat ze veel verschil maken.”

Een andere deelnemer maakt er nog meer woorden aan vuil: “De Studentenraad lijkt een ver-van-mijn-bedshow te zijn. Iets waar studenten geen grip op hebben. Adviezen en besluiten gebeuren boven in plaats van met de studenten. De Studentenraad oogt geen open studentenraad te zijn.”

Andere studenten zien het positiever: “Aan het begin van vorig academiejaar zat de Studentenraad samen met de rector. Dit creëert het beeld dat deze raad gehoor krijgt en een bepaalde invloed kan uitoefenen. Mocht ik dus een bepaald probleem willen aankaarten, weet ik dat dat bij de hoogste instanties van onze universiteit kan geraken.”

Het mag wel duidelijk zijn: inzetten op communicatie en informatie maakt de weg naar de studenten vrij. Ook aan naamsbekendheid kan de Studentenraad nog werken. De voorzitter is er zich bewust van, dat weten we. Ondertussen is hij gestart met een Facebookcampagne waar hij zijn bureauleden aan jullie voorstelt. Hopelijk zijn hierna de stuvers in de onderwijscommissies en facultaire raden aan de beurt. Zijn zij tenslotte niet degenen die snel verschil kunnen maken?

Ook aan Sofie Vermeulen zag je niks, toen ze voor een groepje geneeskundestudenten kwam spreken over haar leven met mucoviscidose. Ze droeg geen grote fles zuurstof, geen infuus in de arm, geen continue onderbreking voor een hoestbui, ze was gewoon een vrolijke, wat nerveuze jonge vrouw. Haar verhaal van verbetenheid om de muco het hoofd te bieden, om te leven voorbij het syndroom, was buitengewoon indrukwekkend.

taaie slijmen

Mucoviscidose, taaislijmziekte of kortweg muco is een aangeboren ziekte waarbij er een stoornis optreedt in het water- en zouttransport in de lichaamscellen. Zout gaat verloren en trekt water mee, waardoor slijmen in ons lichaam uitdrogen en dus taaier worden, vandaar de naam. Hierdoor geraken ze minder goed weg en veroorzaken ze verstopping in verscheidene afvoerkanalen zoals in de longen, maar ook de lever, de pancreas en de zweetklieren. De diagnose wordt meestal in het eerste levensjaar gesteld wegens aanslepende luchtwegproblemen, slechte gewichtstoename en een afwijkend stoelgangpatroon. Muco is dus veel meer dan enkel een longziekte. Het lijkt een ver-van-je-bed-show, maar 1 op 22 Belgen is drager van het afwijkende gen. Als beide ouders het gen dragen, is de kans op een ziek kind 1 op 4. Ongeveer 1400 mensen in België leven met de ziekte.

muco on my mind

"Hoe de ziekte verloopt is voor een groot deel afhankelijk van de gevolgde therapie”, vertelt Sofie. “Mijn ouders wisten tijdens de zwangerschap al dat ik muco zou hebben. Ik werd vanaf mijn geboorte volledig medisch omringd en tijdens de eerste zes maanden van mijn leven lag ik non-stop in het ziekenhuis. We verhuisden naar de Kempen toen ik twee was, voor de luchtkwaliteit, want ik had veel luchtwegproblemen. Hoe ouder ik werd, hoe meer de ziekte mijn leven bepaalde. Mijn ouders werden nooit boos op mij, want er hing altijd de donkere wolk boven het hoofd dat het wel eens mijn laatste dag kon zijn. Op school wist iedereen het, waardoor ik een entiteit werd, in plaats van een van de kinderen. Ik stond apart. Ik kreeg een eigen microgolfoven voor mijn speciale voeding, gymlessen werd aangepast, leraren gaven me mijn medicijnen tijdens de les. Ik wou er gewoon bij horen zoals de rest, maar ik was dat ene kind met puffers en pillen."

Later werd het als puber niet veel beter. "Als puber viel ik inderdaad ook continu uit de boot: ik miste mijn scoutstotem omdat het kamp te zwaar was, ik ging sporten met andere mucopatiëntjes, wat mijn ziektestatus alleen maar herbevestigde. Ik kreeg commentaar van vreemden dat ik moest stoppen met roken door de zware hoestbuien. Doordat mijn lichaam veel energie verloor, kreeg ik pas laat mijn regels. Die eerste gesprekken over seksualiteit gingen dus ook aan mij voorbij. Ik wou op zich wel een vriendje, maar ik was te bang dat niemand mij zou willen door de muco."

transplantatie

Sofie was een van de eerste mucopatiënten in het UZA.  Ondanks alle begeleiding ging haar conditie almaar achteruit, en op een gegeven moment heeft professor Stijn Verhulst aan de alarmbel moeten trekken. Toen viel de bom: een longtransplantatie werd onvermijdelijk. "Op papier klinkt dat misschien niet zo ingrijpend, maar je moet er eens over nadenken hoe het is om in slaap gedaan te worden en ofwel nooit nog wakker te worden, ofwel met longen van een ander in je lijf. Ik was ook de eerste mucopatiënt die dat zou ondergaan in het UZA, dus echt veilig voelde ik me niet. Ik herinner het me nog heel goed, 26 januari 2015, die dag werd ik getransplanteerd. Ik kreeg de dag ervoor telefoon van de chirurg, waarna ik in tranen uitbarstte. This was it. Of ik sterf, of ik kom er bovenop." Sofie weet nog het eerste dat door haar hoofd schoot: "Fuck, ik heb mijn begrafenis niet geregeld." Toch bleef Sofies karakter – ze is naar eigen zeggen nogal een vechtertje – de bovenhand houden. "Ik heb de anesthesist nog bedreigd, vlak voor ik in slaap ging: ‘Vriend, ge kunt zien da’k wakker word è’."

keep on running

Sofies operatie duurde zeven uur en sindsdien is haar gezondheid drastisch verbeterd. Ze bewees onlangs wat haar lichaam na al die jaren met muco nog kan: "Ik heb dit jaar de 10 Miles uitgelopen, en dat dankzij mijn gouden longen, zoals ik ze noem. Ik ben ondertussen ook verder gaan studeren voor kleuterjuf. En daarbovenop ben ik bezig aan een boek over mijn leven met muco. De titel is Liefde in tijden van muco. Mijn boodschap is dat elke chronische ziekte de patiënt, maar ook diens omgeving overkomt. Dat de patiënt niet de enige is, en het ook niet alleen kan en mag proberen te trotseren. Dat je je als team kan blijven verzetten tegen datgene dat jou belemmert."

Hopelijk inspireert het boek andere mucopatiënten om hun therapie te blijven volhouden. Een deel van de opbrengst wordt ook aan dat doel gedoneerd.

VERLEDEN  Elk jaar huurden mijn grootouders een huis in Oostduinkerke, een dorp tussen Koksijde en Nieuwpoort. De dijk is er driehonderd meter lang, en de cafés en restaurants zijn in de laatste dertig jaar onveranderd gebleven. De hele maand augustus zaten mijn grootouders daar en elke week mocht een ander gezin eens naar zee komen. Die week aan zee, dat was het hoogtepunt van de vakantie.

Niets schept zo'n band tussen neven en nichten als samen een fort bouwen op het strand. We schepten verwoed zand uit de ringgracht om het midden van het fort te versterken. We riepen bevelen naar elkaar om ervoor te zorgen dat onze voeten toch nog dertig seconden langer droog zouden blijven. Wanneer we dan met z’n allen op het fort stonden terwijl de vloed zijn best deed ons bouwwerk te verzwelgen, staken we onze plastieken spades in de lucht en brulden we onze overwinningskreet naar de meedogenloze golven.

We gingen vissen op de pier van Nieuwpoort, met grote netten die je met een katrol naar omhoog moest hijsen. Dat deden we net snel genoeg om de zeven garnalen, drie sardientjes en de verdwaalde pladijs te beletten om weg te zwemmen. Wanneer de emmer vol petieterige visjes in de kofferbak zat, gingen we een pannenkoek eten om de rijkelijke vangst te vieren: dit jaar wel vier grote vissen gevangen! Met een mond vol chocoladesaus keerden we triomfantelijk terug om de visjes te bakken, een waar feestmaal.

HEDEN  Mijn grootouders zijn ouder nu. De kleinkinderen ook. Niet iedereen heeft tijd voor een weekje zee in augustus, de meesten van ons moeten studeren of werken. Veel van de neefjes en nichtjes hebben nu ook een lief dat mee moet, waardoor we niet meer in het huis in Oostduinkerke zouden passen. Oma en Opa gaan nog steeds naar zee in augustus, maar voor drie weken in plaats van een maand. Ze zitten nu in een klein appartementje met zicht op de duinen, en op de zee als je over de balustrade van het balkon leunt.

De kleinkinderen gaan voor een paar dagen, spreken af wie wanneer kan rijden, of de lieven meekomen. We gaan nog altijd wandelen op het strand, maar Oma is niet meer goed ter been, dus iemand blijft bij haar op de dijk. We gaan nog steeds een pannenkoek eten, maar nu met een frisse pint in plaats van een Fanta. Het is niet beter of slechter, gewoon anders.

TOEKOMST  Zolang Oma en Opa nog kunnen, zullen ze naar de zee gaan. Zolang Oma en Opa naar zee gaan, zullen wij een pannenkoek gaan eten en onze voeten in het zand steken. En daarna waarschijnlijk ook nog, maar daar denken we nog niet aan. Later, nog later, zullen onze eigen kinderen een fort bouwen op het strand, het opkomend water tarten met hun plastieken emmertjes en schepjes, en een strijdkreet brullen naar de golven.

Steak Number Eight kreeg de Trix Club ter beschikking om hun set te spelen. Een opvallend klein podium voor een band van hun formaat. De laatste jaren hebben ze aan zeer veel populariteit gewonnen en zou een positie op het hoofdpodium zeker niet onverdiend zijn. Maar uiteindelijk maakt het niet uit waar Steak Number Eight speelt. Of het nu in je woonkamer is of in een uitverkocht stadion, het podium zal altijd te klein zijn.
 

Ze begonnen eraan met het instrumentale Space Punch. Niet de meest voor de hand liggende keuze om een show te openen, maar wanneer frontman Brent Vanneste de muziek letterlijk het publiek induwde, was de toon van het optreden meteen gezet. Wat Steak Number Eight ook doet, het moet en zal zo intens mogelijk zijn. Bij het tweede nummer (de meezinger Black Eyed) bewees het publiek dat ze bereid waren om niet onder te doen aan de chaos die zich op het podium afspeelde. Wat een relatief rustige menigte was, veranderde in een vleeshoop die weigerde een vaste structuur aan te nemen. 
 

Deze staat van chaos bleef constant tijdens het optreden. Rust werd niet gegund. Als er al stiltes waren, werden deze gevuld door de voorgenoemde frontman die een mishandeld varken imiteerde. Nummers al push/pull en Charades haalden het tempo wat naar beneden, maar dat zorgde er enkel voor dat de volgende zware riff nog een stap verder ging dan de waanzin die eraan voorafging. Een hoogtepunt was uiteraard de publieksfavoriet Dickhead. Vanneste hing meer in het publiek dan op het podium en een onschuldige banaan werd met schil en al verorberd. 
 

De naam Brent Vanneste is al meermaals gevallen, maar dat wil niet zeggen dat Steak Number Eight een band is die door één iemand getrokken wordt. Elke muzikant op het podium gaat tot het uiterste. Deze mannen slagen erin om, ondanks alle chaos, zeer strak samen te blijven spelen. Al is het een microstaander die het begeeft, of een gitaar die wordt weggegooid om in het publiek te springen, ze verzwakken niet.
 

Na een uur hielden ze het voor bekeken en waren de festivalgangers bekaf. De afterparty zal nog even moeten wachten totdat iedereen bekomen is van de storm die Steak Number Eight heet.    

Maxim (21) is sinds zes jaar actief als scheidsrechter in het West-Vlaamse voetbalmilieu. Ooit leek hij zelf een voetbalcarrière na te streven, maar daar stak zijn zus Lisa een stokje voor.

“Ik heb een zus die een jaar jonger is dan ik. Toen bleek dat haar voetbalcapaciteiten beter waren dan de mijne en ikzelf naar mijn idee te weinig speelkansen kreeg, koos ik ervoor mijn eigen weg in te slaan. Zo volgde ik op mijn vijftiende de cursus scheidsrechter en dat heeft me vandaag al tot in tweede provinciale gebracht. Momenteel is ook mijn vader scheidsrechter, maar dan bij de jeugd.”

vrijwilligersvergoeding

Als scheidsrechter mag je rekenen op een vrijwilligersvergoeding van 22 tot 30 euro per wedstrijd, dit afhankelijk van de categorie waarin je wedstrijden leidt. Als je weet dat je aan een wedstrijd ongeveer vier uur tijd spendeert – inclusief verplaatsingen, voorbereiding, veld- en spelerscontrole en de nodige verslagen na afloop – moet je het dus echt niet doen voor het geld.

“Daarvoor blijf je beter voetballen. In veel van de wedstrijden die ik fluit, zelfs in vierde provinciale, verdienen veel spelers een stuk meer dan ik. Hoe hoger je komt, hoe extremer dat wordt. Je hebt als scheidsrechter de grootste verantwoordelijkheid en de minste ruimte voor fouten en dat is toch vrij erg.”

olifantenhuid

“Scheldwoorden en verwijten horen jammer genoeg ook bij de arbitrage. Wekelijks krijg je er een hele hoop naar het hoofd geslingerd. Zélfs wanneer je de perfecte wedstrijd leidt." Deze opmerkingen vallen volgens Maxim echter wel makkelijk te relativeren als je weet dat veel supporters het reglement maar in beperkte mate kennen. En hetzelfde kan gezegd worden van sommige officials, voegt Maxim toe: “maar die kan je gelukkig wel gepast op hun plaats zetten”.

Gelukkig gaat het er niet altijd op deze manier aan toe: "Ik heb al meerdere wedstrijden gefloten waarin officials en spelers met veel respect tegenover elkaar en mezelf staan." Supporters geven hem dan ook weleens complimenten over zijn leiding. "Al doen ze dat wel vaak na eerst te vermelden dat ik toch 'goed zot' moet zijn om het nog te willen doen", wil hij hierover nog kwijt.

“Arbitrage is werkelijk een fantastische hobby, volgens mij de beste die er is! Je moet alleen tegen een stootje kunnen en af en toe een beetje gek zijn om het te willen blijven doen.”

verder dan het oog reikt

X-straalradiografie is niet alleen in de medische sector van toepassing, maar ook in de kunstwereld. Hier worden dan geen patiënten, maar schilderijen onderworpen aan kegelvormige x-straalbundels. Verf met lood houdt deze stralen immers tegen, terwijl ijzerhoudende en andere pigmenten daar veel minder goed in zijn. Wanneer je achter zo’n schilderij een fotografische plaat opstelt, verkrijg je een zwart-wit schaduwbeeld dat zelfs eventuele overschilderde delen aan het licht weet te brengen.

Aan de Universiteit Antwerpen werd een krachtiger equivalent ontwikkeld, dat toelaat chemische informatie van onder het oppervlak te bekijken in de vorm van beelden. De onderzoekers in kwestie wisten dit zwart-witverhaal op te fleuren tot een kleurrijk geheel. Het scannen van een oppervlakte van vijftig op vijftig centimeter neemt ongeveer één dag in beslag. De scanner loopt continu, maar dient wel uitgelijnd te worden. 

De voordelen compenseren deze tijdrovende activiteit ruimschoots. Deze methode, gedoopt tot macroscopische x-straalfluorescentie, is immers in staat om verschillende chemische componenten op te sporen en eventueel verborgen lagen onder het zichtbare oppervlak van het schilderij bloot te leggen. Daarnaast kan ze helpen om een werk met grotere zekerheid toe te schrijven aan een welbepaalde schilder.

eentje is geentje

Het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium restaureerde het Lam Gods. Om de kleuren weer beter tot hun recht te doen komen, werd eerst het vernis eraf gehaald. Zo werd ontdekt dat de schenkers op de buitenpanelen, Joos Vijd en zijn echtgenote Lysbette Borluut, niet één, maar twee kleden over elkaar aan hadden. Daarna begon men vensters te openen, wat betekent dat over een kleine oppervlakte (van enkele vierkante centimeter) de bovenste laag verwijderd werd om zo te achterhalen hoe de onderste laag eruit ziet. Dat is echter een risicovolle onderneming wanneer je niet op voorhand weet hoeveel procent van de onderste laag nog intact is.

Daarom werd de hulp ingeroepen van de onderzoekers aan de Universiteit Antwerpen. Omdat de onderste laag andere pigmenten bevatte dan de bovenste, konden zij bevestigen dat er een onderscheid was tussen de twee lagen. Bovendien ontdekten de wetenschappers dat van de oorspronkelijke laag nog circa 90% intact was, waardoor de discussie ontstond of de bovenste laag verwijderd moest worden. De onderste laag bevatte namelijk unieke voorbeelden van de specifieke techniek van Van Eyck om kledingplooien te schilderen.

Een groep van circa twintig experts van over heel de wereld kwam samen in Gent om de knoop door te hakken. Uiteindelijk stemde slechts één persoon tegen, met als argument dat barokaltaren in gotische kathedralen zoals die van Antwerpen ook niet gesloopt worden. Traces of history van een kunstwerk of gebouw wis je immers niet zomaar. De analogie tussen deze kathedralen en het Lam Gods bleek echter niet op te gaan, aangezien dit werk van Van Eyck uniek is. Je kunt niet, zoals bij de gotische kathedralen elders in de wereld, een oorspronkelijk exemplaar gaan bezichtigen. Integendeel, door de scan wisten ze dat door de prachtige zestiende/zeventiende-eeuwse bovenlaag weg te halen, er een nog prachtiger vijftiende-eeuws werk terug aan het licht zou komen, met veel knappere illusionistische effecten.

is meer beter?

Ondertussen is het onderste register van het Lam Gods toe aan een restauratiebeurt. Na ongeveer een maand scannen blijkt de geschiedenis zich te herhalen: bij één van de figuren werd onder het roosachtige kleed een tweede roosachtig kleed ontdekt. Het lam daarentegen is uitgerust met vier oren en twee neuzen, doordat onder het oppervlak een tweede, wat kleiner lam verstopt lijkt te liggen. Daarbij komen nu aanwijzingen dat de afbeelding van de Heilige Geest (in de gedaante van de duif) en sommige gebouwen en bomen op de achtergrond mogelijk niet van de hand van Van Eyck zouden zijn.

De discussie van de afgelopen jaren laait hierdoor weer op, maar nu in een ingewikkelder jasje. Dezelfde argumenten voor het blootleggen van de originele laag komen weer naar boven, alleen zijn er nu extra tegenargumenten gevormd. Voorstanders stellen dat de typische Van Eyck-plooien naar boven halen de lezing van het kunstwerk zou bevorderen. Kunstkenners zijn echter gewend aan typische elementen op de bovenlaag, zoals de toren van Utrecht. Die weghalen zou ingrijpende gevolgen hebben voor de iconografie. Daar komt nog bij dat elke aanpassing omkeerbaar moet zijn, wat niet het geval is wanneer de duif en de toren plots van het paneel zouden verdwijnen. De diepgelaagde discussie tussen Van Eyck-kenners zal dan ook nog even blijven verder woekeren. 

Wil je weten hoe zo'n scanproces in zijn werk gaat? Klik dan hier. 

slimmer dan de zanger

Bart Peeters is niet alleen zanger, maar hij is ook student Germaanse Filologie en Theaterwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen geweest. “Ik ben eigenlijk nooit mijn diploma gaan afhalen, maar de universiteit heeft het me onlangs bezorgd, dus nu heb ik eindelijk een diploma!” Zelfs tijdens zijn studentenjaren speelde muziek al een belangrijke rol. “Ik speelde als drummer in een orkestje met Jan Leyers en Hugo Matthysen. Onze droom was om iets te kunnen doen in de muziek, maar in de jaren 80 leek dat onmogelijk. Dus hebben we die droom opgeborgen.” De drummer besloot het over een andere boeg te gooien en werd televisiepresentator in België en later ook in Nederland. Pas in 1988 kon zijn liefde voor muziek opnieuw weerklinken in de muziekgroep The Radios, omdat het naar zijn mening toen opeens terug goed ging in de muziek. “Mijn Vlaamstalige repertoire begon pas op mijn veertigste. Dus ja, ik ben een laatbloeier in de muziek.”
 

"Ik heb het moeilijk met te simpele, boerse, drammerige ritmes. Ik wil seks horen."

Zijn studies waren echter nooit een plan B. De literaire vakken bleken bij nader inzien niet helemaal zijn dada. “Ik had het moeilijk met het feit dat ons werd gezegd hoe je Paul Van Ostaijen moest begrijpen, omdat ik vind dat interpretatie iets persoonlijks is. Ik zeg ook nooit tegen mensen hoe ze mijn liedjes moeten interpreteren, dat bepalen ze zelf.” Desondanks had de muzikant nooit tweede zit. Hij studeerde hard, maar eigenlijk alleen maar tijdens de examens en zelfs dan gaf hij met zijn orkestje optredens op andere universiteiten. "Zo speelden we eens een hele nacht door op een fuif in het Konijnenkot van Campus Wilrijk, toen ik plots een professor van mij zag. Hij stond er te dansen en zei: 'Volgens mij moet dat drummertje morgen examen bij mij afleggen'.”

brood voor morgenvroeg

Naast humor wordt het nieuwe album van Bart Peeters gekenmerkt door melodieuze en ritmische invloeden van over de hele wereld. Zelf heeft hij het over Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse invloeden, maar ook reggae, hiphop en balkanmuziek zijn de plaat niet vreemd. “Het is niet omdat het in het Nederlands is, dat het moet klinken als kleinkunst, zo van plingeleplom plingeplom. Ik vind de groove en het heupenwerk minstens even belangrijk als de inhoud of de melodie. Ik heb het moeilijk met te simpele, boerse, drammerige ritmes. Ik wil seks horen.”

Humor komt veelvuldig aan bod, vooral in de vorm van kritiek op de maatschappij. “Er zit precies een bluts in de kosmos. Er is een ongelooflijke scheidende reflex in de wereld: nu willen de Catalanen weer los van de Spanjaarden, Amerika wil een muur met Mexico en Kim Jong-un zou liefst de hele wereld laten verdwijnen met een druk op de knop.” De artiest gebruikt maatschappelijke problemen om teksten te schrijven die de wereld weerspiegelen. “Desnoods in een lachspiegel, want dat mag, hé. Ik maak er grappen over, eerder dan dat ik me daarover opwind. Eigenlijk zouden we allemaal heel betrokken moeten zijn bij de wereldproblematiek, maar ik kan niet naar Kim Jong-un bellen om te zeggen: 'Gast, niet op de knop drukken'. Ik heb zijn nummer niet. Ik zou graag de wereld willen redden, maar daar ben ik te dom voor. Dus weet je wat? Laat ik huishoudensgewijs er dan maar voor zorgen dat er brood is voor morgenvroeg.”

dezelfde kam

De Vlaamse muzikant schreef het nummer Dezelfde Kam als betoog tegen vooroordelen. “Het moet niet leuk zijn om als moslim te moeten horen dat je wel geradicaliseerd zal zijn, of als katholiek dat je wel pedofiel zal zijn, of als Rus dat je wel een homohater zal zijn, want zo is het natuurlijk niet.” Ook Bart Peeters krijgt wel eens te maken met stereotypering, maar die vindt hij goed meevallen. “Mijn stereotypering is ‘die ADHD-lijder’. Ik denk dan dat ik eigenlijk geen ADHD heb. Bovendien moet ik blij zijn dat ik op mijn leeftijd nog verdacht word van ADHD, want ADHD is een soort van over the top energie. Ik zou het erger vinden moesten ze zeggen ‘die uitgebluste lamzak’ of zoiets.” Dankzij zijn typerende energie, zowel op als naast het podium, wordt de spring-in-'t-veld wel eens geïmiteerd door Jonas Van Geel, Guga Baul of Chris Van den Durpel. “Dat betekent dat ik toch een persoonlijkheid ben. Iemand die op geen enkele manier opvalt, die kan je ook niet nadoen.”

smartphone

Het nummer Smartphone steekt de draak met sociale media. Toch schreef de zanger het niet vanuit een ergernis. “Die tekst is helemaal gelogen, want die begint met: 'het is om zeep, ik kocht een smartphone.' Klein detail, ik heb eigenlijk nog nooit een smartphone gekocht. Ik bel u nu zelfs met een ouderwetse, stekkendozen Nokia. Ik ken de smartphone-cultuur enkel door sociale observatie en geruchten.” Toch zullen de critici opmerken dat Bart Peeters wel degelijk actief is op Facebook en Instagram. “Ik houd me daar, eerlijk gezegd, niet mee bezig. De mensen van mijn entourage regelen dat allemaal voor mij.” Dat hij de waarheid spreekt, bewijst hij met een anekdote uit zijn eigen gezin. Er wordt daar wel eens gezeurd over de slechte wifiverbinding in de keuken. Om toch online te blijven, schakelen zijn gezinsleden dan over op 4G, een kostelijke grap. Hoewel de huisvader slim genoeg is om te weten dat hij dit heel goedkoop kan oplossen, laat hij het probleem hangende. “Ik ben daar allemaal niet de slaaf van. Ik spreek nog gewoon met mensen.”
 

"Ik moet blij zijn dat ik op mijn leeftijd nog verdacht word van ADHD."

Als de naald van je platenspeler intussen de tweede groef van de elpee heeft bereikt, zal je merken dat het nummer Smartphone een herkenbaar deuntje heeft, namelijk dat van Drake’s Hotline Bling. “Onze dochters zeiden me: 'Papa, je moet dat eens zien, die heeft 4 miljard hits op YouTube'. Ik verzekerde hen dat ik het nummer Hotline Bling zou verbeteren. Ik heb er niet alleen een andere tekst over gezongen, maar heb ook de akkoorden veel interessanter en muzikaler gemaakt, waardoor het niet alleen maar die rip-off is van die ene loop van Timmy Thomas (waarop Drake zijn nummer Hotline Bling baseerde, n.v.d.r.). Kortom, ik maakte het nummer inhoudelijk grappiger en muzikaal rijker. Ik heb er raar genoeg ook een reggaenummer van gemaakt. Waarvoor dat nodig was, weet ik zelf niet.”

tot je weer van me houdt

Een tweede opvallende cover op Brood Voor Morgenvroeg is er die van Pour que tu m'aimes encore, een van de grootste hits van Céline Dion. “Daarbij is de vraag: kan je je als een gewone mens uit Boechout meten aan Céline Dion? Nee, natuurlijk niet.” Daarom wordt een goede cover volgens Bart bepaald door de mate waarin je een nummer helemaal eigen maakt. Voor hem is het van belang dat hij covers maakt, waarbij de melodie en de tekst hem typeren. “Met mijn versie zou Céline Dion niet wegkomen. Ze zou het überhaupt niet kunnen, al is het maar omdat ze geen Nederlands kan.” Hij vertelt me zelfs dat hij aan de hand van de persoonlijke wijze waarop iemand een cover brengt, kan zeggen wie die persoon is. “Je kunt je persoonlijkheid makkelijker illustreren door iets te doen wat al bestaat. Dat heb ik dus twee keer gedaan op Brood Voor Morgenvroeg.”

het hart wint steeds (van de gedachte)

Toen Angela Merkel de soundbite "Wir schaffen das" betreffende de vluchtelingenproblematiek uitsprak, groeide in Boechout inspiratie voor een nieuw nummer. Bart Peeters schrok van deze uitspraak, omdat de CDU-politica haar hart liet spreken. “Uit politieke berekening zeg je nooit "Wir schaffen das", omdat je weet dat het een swing gaat geven aan de politieke perceptie van je persoon. Ondanks dit risico en de mogelijke politieke gevolgen sprak ze de woorden toch uit. Daarom geloof ik dat je de beste beslissingen eigenlijk met je hart neemt.” Deze filosofie streeft de zanger ook na in het programma The Voice Van Vlaanderen, waar hij een van de vier coaches is. “Ik wou dat ik kon zeggen dat ik tactisch kan kiezen, maar dat kan ik niet. Ik laat mijn hart spreken.” Hij vindt het zelf erg raar om zangtalenten bij de blind auditions te beoordelen. “Je moet je dan ongelooflijk concentreren. Ik moet nu heel hard zijn, maar bij sommige mensen denk ik: het is hier begonnen en ik hoop dat het weer snel voorbij is. En bij andere mensen heb ik zoiets van: dit intrigeert me, ik wil die persoon zien. Dit is alles wat het moet zijn.”
 

"Ons doel is iedere avond er het concert van ons leven van te maken en dus eigenlijk ook mensen de avond van hun leven te bezorgen. Dat is een hoog doel, maar voor minder moet je niet gaan, vind ik.”

“Eigenlijk is The Voice een echte persoonlijkheidswedstrijd. De vorige jaren was het vaak de mooiste stem die won, maar dat garandeert nog geen mooie carrière. Er zijn nog zo veel andere dingen die meespelen, zoals ambitie. Ik zou het geweldig vinden als de interessantste persoonlijkheid nu The Voice wint, en dan liefst iemand uit team Bart.” Als coach probeert hij zijn pupillen zo veel mogelijk tips bij te brengen, maar helpt hij hen ook bij technische zaken, zoals tempo, toonhoogte en songkeuze. Toch vindt hij het van groot belang dat mensen vooral zichzelf kunnen ontdekken. “Ik laat ze nooit iets doen dat indruist tegen hun persoonlijkheid. Als je wilt dat de grootste persoonlijkheid wint, moet je er ook voor zorgen dat de persoonlijkheden behouden blijven. Een levensles die ik graag wil meegeven aan de kandidaten? Je hoeft niet te winnen om nummer één te zijn.”

twee paar poten & een staart

De derde groef van je tweede elpee zal intussen vrolijk op de achtergrond beginnen spelen. Ik stel voor dat je even de tijd neemt om naar het verhaal van Barts viervoetig genie te luisteren. Je mag je verwachten aan swingende balkanmelodieën en vooral humor, veel humor. Ook naast het podium blijkt humor een belangrijke component in het leven van de muzikant. “Als we met het gezin eten, verslikken we ons vaak omdat er gewoon heel hard gelachen wordt.” Toch is humor ook iets vreemds, vindt hij, omdat niet iedereen humor begrijpt. “Je hebt zoiets als platte humor, die snapt iedereen. Maar dan worden de intellectuelen weer boos: hey, dat is platte humor. Terwijl ik denk dat er maar twee soorten humor zijn: goede en slechte.” Zelf moet hij enorm lachen met Monty Python, maar ook de cartoons van Jeroom vindt hij altijd hilarisch. Humor duikt dus zowel in Barts muziek, als in zijn dagelijks leven op. Alsof dat nog niet genoeg is, presenteert hij nu ook Voor De Leeuwen. In dat programma wordt een nieuwe generatie komisch talent bijna letterlijk voor de leeuwen gegooid. Tijdens de show moeten ze trachten het publiek en de bekende eregast aan het lachen te brengen. Die laatste kiest wie hem of haar het meeste buikpijn van het lachen heeft bezorgd. “En daar zullen echt enkele talenten uitkomen, die een carrière kunnen opbouwen. Niet dankzij het programma, maar dankzij hun eigen talent. Ik heb daar wel een goed oog voor.”

mirakelman

De homo universalis schreef dit nummer wel vanuit het perspectief van een jaloerse man, die het niet kan verkroppen dat zijn vrouw helemaal wild wordt van haar idool (lees: Stan Van Samang), maar toch kan je Bart zelf beschouwen als een Mirakelman. Met een geweldige passie voor muziek, een gevoel voor humor om u tegen te zeggen en een sympathie waar iedereen vloeibaar van wordt, staat hij zowat bovenaan mijn lijstje van favoriete Vlaamse zangers. Misschien ook wel op het lijstje van ideale nonkels, want geef toe, wat voor een geweldige familiefeesten zouden we dan niet meemaken? Je kan alvast een voorproefje krijgen tijdens zijn tournee (wegens groot succes verlengd), waarvan je data op bartpeeters.net vindt.

Maar wat kun je verwachten van zo’n avondje Bart Peeters? “Een serieuze avond in twee delen. Nee, helemaal niet serieus. Ik bedoel gewoon een avondvullende avond met veel humor, veel ambiance en hier en daar wat emotie. Het podium wordt gevuld door zes mannen, waaronder vijf virtuozen. Ik ben dus de enige niet-virtuoos. Ons doel is om er iedere avond het concert van ons leven van te maken en dus eigenlijk ook mensen de avond van hun leven te bezorgen. Dat is een hoog doel, maar voor minder moet je niet gaan, vind ik.”