Hoe gaat het, lief? De blok is zwaar. Geen zorgen, wij bij dwars vinden dat ook. Dat merk je misschien niet aan onze naarstige pogingen om iedere student te verblijden met enthousiaste artikelen en kunstzinnige uitspattingen, maar intern… Tja, een huilbui op ons redactielokaal moet kunnen. Gelukkig bestaat er daarom troosteten. Benieuwd naar wat wij dan maken?

Door onvoorziene omstandigheden heb ik een nacht langer gespendeerd bij mijn lief. Die ene dag in de week die eindelijk helemaal leeg was, was niet meer leeg. Nergens naartoe, geen bussen te nemen die dag, tot de snelbus van de vorige avond het van zich af liet weten. Die was kapot, dus moest ik een stopbus nemen die een halfuur langer doet over zijn tour. Hierbij de kleine voetnoot dat ik al zeventig minuten met de bus onderweg ben van Antwerpen naar huis en daarna nog eens twintig minuten moet fietsen.

Enkele weken geleden trok ik met veel zin en hoge verwachtingen naar de Bourlaschouwburg. Ter gelegenheid van de laatste opvoering van de voorstelling Yellow. The Sorrows of Belgium II: Rex, geregisseerd door Luk Perceval en uitgevoerd door NTGent. Ik nam plaats in een roodfluwelen stoel op het eerste balkon. Ik had de korte inhoud gelezen op de website van Toneelhuis: die beloofde me het verhaal van een nieuwe generatie jonge Belgen, die droomt van een eengemaakt rijk onder het nationaalsocialisme van Adolf Hitler. Ze zijn conservatief, antiliberaal, antimarxistisch en racistisch. Léon Degrelle is een van hen.

Zijn we met te veel? Sinds die verdraaide acht miljard mensen weerklinkt het thema overbevolking meer en meer in de gesprekken aan de koffietafel. Fons Jena was ons voor: in 2021 kwam We zijn met te veel uit, een boek dat uiteenzet wat overbevolking is en wat we eraan kunnen doen.