Een beetje dwarsredacteur is natuurlijk van geen kleintje vervaard: geen dreiging groot genoeg om ons ervan te weerhouden u uw maandelijkse portie vlot weglezend amusement te bezorgen. Met de hele kleintjes durf ik het dan weer wel eens moeilijk te hebben: de gedachte aan de kruipende, harige medebewoners van mijn kamer heeft me al meer dan eens slapeloze nachten, badend in eigen angstvocht, bezorgd.

In mei leggen al onze gevleugelde vrienden een ei, waar de brave thesisschrijvers onder u daarna mee zitten. U zou haast vergeten dat er ook nog panem et circenses zijn naast al dat onwaarschijnlijk wetenschappelijk verantwoorde werk waar velen mee gebaat zijn, en dat zeker bewijst dat zo’n universiteit toch een ongelooflijke bron van keiboeiende kennis is en vooral geen navelstaarderig, vicieus circulair opvangtehuis voor al wie zichzelf te slim vindt om bakstenen te gaan bakken. Circenses dus, waaruit ondergetekende maar weer eens een fijne selectie heeft proberen te maken.

Mijn favoriete kunstwerk? Tot voor kort zou ik hier een ode aan Scarlett Johansson gebracht hebben, had die niet besloten om met de heer Timberlake in zee te gaan en het zwembad in te duiken in Justins laatste videoclip. En om het leespubliek van deze rubriek niet te beperken tot puberende medeliefhebbers van Scarletts lippen, trakteer ik u op mijn twee andere favoriete kunstenaars: de gebroeders Coen.

In de aanloop naar de verkiezingen gonzen de media van goed nieuws en hoopvolle beloftes. De studie Postremus inter pares sloeg dan ook in als een bom: het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) van onze universiteit trok aan de alarmbel met de boodschap dat de Belgische welvaartsstaat niet meer is wat ze vroeger was. We gingen te rade bij vice-rector en CSB-directeur Bea Cantillon.