Oktober biedt geen onwaarschijnlijk legendarische vloedgolf van prachtige culturele activiteiten, maar na veel ploeteren zijn er toch wat ruwe diamanten uit het slijk gekomen. Viel Spass!

In 2005 verspreidden de media het “goede nieuws” dat sinds de invoering van de semesterexamens aan de K.U.Leuven “slechts één of twee studenten” ervoor had gekozen om uit het leven te stappen. De op het eerste gezicht misplaatst positieve ondertoon in de berichtgeving destijds kwam voort uit het feit dat er in de jaren daarvoor telkens zes of meer Leuvense studenten zich van het leven beroofden tijdens de examenperiode. Dankzij de invoering van de semesterexamens, die de stress wat meer spreidden, was dat aantal gevoelig afgenomen. De Universiteit Antwerpen beschikt niet over zulke cijfers, maar uit gegevens van het Vlaams Agentschap voor Zorg en Gezondheid blijkt dat er inderdaad merkelijk meer zelfdodingen plaatsvinden in de stressvolle maanden van het academiejaar, zoals juni. Maken examens ons ook letterlijk kapot?

Het begon tijdens de examens: stapels boeken uit de Rodestraat en Campus Drie Eiken verdwenen in verhuiswagens. Professoren, personeel en studenten stonden erbij en keken ernaar. De Bibliotheek Humane en Sociale Wetenschappen raakte met die vracht rijkelijk gevuld, maar de seminaries van het R-gebouw slonken tot puin. Gelukkig vinden we begin september een laatste, voorlopig overlevende – al is het seminarie Romaanse intussen niet meer dan een karkas en zit verantwoordelijke Frederik Hulstaert er wat verloren bij.

Bij de Vlaamse partijen klinkt het bijna eenstemmig dat de moeilijke regeringsvorming de schuld van de Franstaligen is. Het antwoord is dan ook eenvoudig: meer regionaliseren en minder België. Of toch niet? Enkele prominente academici verzamelden zich en onder de naam Paviagroep pleiten zij voor een kieskring die de gewesten overstijgt. In deze federale kieskring zouden 15 van de 150 zetels toegewezen worden: Vlamingen kunnen dan ook op Waalse politici stemmen en vice versa. Spirit-voorzitter Geert Lambert is het niet eens met het pleidooi van Marnix Beyen en Dave Sinardet, twee UA-academici die verbonden zijn aan de Paviagroep.

“Aantal studenten die van OCMW leven verdubbeld in drie jaar tijd” kopte De Morgen deze zomer. Het aantal Vlaamse studenten met een leefloon steeg van 714 in 2002 naar 1.375 in 2005. Socioloog Koen Hermans voegde er zelfs aan toe dat zij slechts het topje van de ijsberg zijn. Wanneer heeft een student recht op steun van het OCMW en welke gevolgen heeft dit voor zijn of haar studies en levenskwaliteit? Zijn we over de piek heen of blijft het aantal studenten met een leefloon groeien? dwars ging op onderzoek.

Als je ouders voorstellen om nog een keer met “de familie” op reis te gaan, sla dat aanbod dan niet in de wind want wie weet beland jij ook wel met je moeder in Tokio. “Waar wil je naartoe?” betekent meestal een keuze tussen Frankrijk of Spanje, maar als je lang genoeg aandringt – en belooft alles zelf te zullen regelen – kan het gebeuren dat je plots op een 11 uur durende vlucht richting Narita zit, met naast je een zenuwachtige moeder die langzaam begint te beseffen waaraan ze begonnen is.