Van 25 september tot 10 januari stelt het Antwerps Fotomuseum ‘Dolen. Onderweg in Europa’ tentoon, het eerste volbloed fotoboek van gelauwerd fotograaf Michiel Hendryckx. dwars haalde de man van achter zijn fototoestel en plaatste hem even zelf in the picture.

De dagen worden steeds korter en de avonden des te langer. Reden te meer dus voor de Antwerpse student om het culturele nachtleven te gaan verkennen. Zie jij in deze wirwar van activiteiten echter geen hand meer voor ogen? dwars zette enkele lichtpuntjes voor je op een rijtje.

Het is vier uur 's ochtends. De kamer is gevuld met rook en de geur van zweet. Na uren spelen lacht het geluk me eindelijk toe. Het rumoer in de kamer is verdwenen en de andere spelers kijken met onverdeelde aandacht naar het uitvoerige duel. Een druppel zweet glijdt van mijn voorhoofd af, maar de blik in mijn ogen blijft star. Slordig worden kan ik me niet meer veroorloven. Daar is de inzet te hoog voor. Mijn tegenstander gluurt vluchtig naar zijn kaarten. In een vlaag van onbedachtzaamheid raakt hij zijn bovenste lip aan. Hij bluft. Dit is mijn kans. Ik duw de torens van pokerchips naar voor. “All-in”, zeg ik bedaard. “1 euro 35 cent.” Soms moet je risico's durven nemen.

Meer dan ooit tevoren begint men zich te storen aan de handelspraktijken van de human interest bladen. Zelfs over een gevoelig onderwerp als zelfdoding walsen zij zonder enige schaamte. Mediacritici, publieke figuren en kwaliteitsbladen keren zich nu al openlijk tegen dit gebrek aan mores. Waar ligt echter de grens? Bestaat daar een algemene consensus over? Hecht men nog veel waarde aan de deontologie? Omdat de roddelbladen zich zelf liever verstoppen achter hun bureaus dan uitspraken over ethiek te doen (we kijken vooral naar u, ‘Dag Allemaal’), liet dwars twee journalisten aan het woord.