Aan UAntwerpen bestaan meerdere initiatieven voor levensbeschouwelijke inclusie. Zo heeft UAntwerpen een pastorale dienst en zijn er op alle campussen bezinningsruimtes. Een minder bekend initiatief is het toekennen van levensbeschouwelijke faciliteiten. Net als voor de bijzondere faciliteiten kan je die elk semester aanvragen. Voor het huidige semester valt die deadline op 1 maart. Als je het nu in Keulen hoort donderen, dan ben je niet alleen. Uit cijfers van UAntwerpen blijkt dat vorig academiejaar slechts achttien studenten gebruik hebben gemaakt van levensbeschouwelijke faciliteiten. Daarom zet dit artikel alles kort voor je op een rijtje.

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Het roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doet ze naast mailen? Achter welke nieuwe initiatieven aan de universiteit schuilt stiekem de Studentenraad, op welke manieren beïnvloedt ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Deze editie sprak ik over de rectordebatten met Laurens Verhaegen, de voorzitter van de Studentenraad.

Als de muren van de universiteitsgebouwen konden spreken, zou het de moeite lonen om je oor er te luister te leggen. Bij gebrek aan zulke muren is het aan dwars om zelf het verhaal uit de doeken te doen. Want vergis je niet: al is UAntwerpen als prille twintiger de benjamin onder de Belgische universiteiten, de gebouwen van onze universiteit kennen een rijke historische waarde. Heb je bijvoorbeeld al gehoord van de geschiedenis van campus Mutsaard?

To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal ja. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over mijn ervaring met UAntwerpen Confessions.

Het moet gezegd worden: de meeste games hebben een zwakzinnig plot. Een boze macht spant zich de bretellen aan om de wereld eens goed te gaan vernietigen, waarna de archetypische held met enige inspanning het kwaad overwint. Enkel wat humor maakt het aanschouwen van onze immer succesvolle superhelden wat draaglijk, maar laat goed gebalanceerde en smaakvol gebrachte humor nu net het moeilijkste zijn om in een game te verwerken. In het beste geval blijken goed en kwaad in games toch wat meer ambivalent te zijn dan onze kleine hersenen spontaan bedacht hebben, maar veel stelt het tegenwoordig allemaal niet voor. In boeken is er middels inwendige monoloog nog wat plaats voor persoonlijke groei van het hoofdpersonage, maar de meeste games beperken zich tot de banale dichotomie tussen licht en duisternis en daar moet de speler het dan maar mee stellen. 

Lovelight Farms is een kerstroman van auteur B.K Borison over Stella, de eigenares van een kerstbomenboerderij waar heel wat misloopt. Zo gaan er veel bomen dood, is het hek kapot en leeft er een familie wasberen in haar schuur. Door al die problemen komt Stella in geldnood. Ze moet een moeilijke keuze maken: de boerderij opknappen of haar werknemers Beckett en Layla blijven betalen. Daarom schrijft ze zich in voor een wedstrijd van de bekende reisinfluencer Evelyne St. James. Als ze die wedstrijd wint zal Evelyne een artikel schrijven over haar boerderij. Dan zullen meer mensen de boerderij bezoeken, wat haar redding zou zijn. Het enige probleem is dat Stella zich voor de wedstrijd heeft ingeschreven met haar vriendje, maar die heeft ze niet. Daar bedenkt ze een oplossing voor:  Luka, Stella’s beste vriend, stemt ermee in om te doen alsof hij haar vriendje is. Dat zorgt dan weer voor een ander probleem: Stella is al jaren verliefd op Luka en nu moeten ze doen alsof ze een koppel zijn.  Ze denkt dat dat niet voor te veel verwarring zal zorgen, maar is dat ook zo? Als je net als Stella denkt van niet staat er je een hoop te wachten.