Als Antwerpen om één reden het centrum van de wereld zou zijn, dan wel omwille van haar haven. Eddy Bruyninckx hoorde het ons alvast graag zeggen aangezien hij al twintig jaar de leiding van het Gemeentelijk Havenbedrijf Antwerpen in handen heeft. Wel werd zijn werk er in die periode niet makkelijker op. Er liggen allerlei kapers op de kust, de concurrentie loert uit binnen- en buitenland, en toch wordt er meer samengewerkt in de maritieme sector dan ooit tevoren.

Het is acht uur ’s avonds. Achter de hoge, ultramoderne kantoorgebouwen van het Copernicuscomplex rond het Kievitplein en het vernieuwde, peperdure HST-station van het Centraal Station bevindt zich ’t Klooster, een kraakpand en opvangtehuis voor daklozen. Op de stoep staan een veertigtal mannen te wachten op de voedselbedeling die hier elke avond wordt georganiseerd. Binnen klinkt speedcore. Dit is een Antwerpen dat ik niet ken.

Tijd voor optimisme. Optimisme als kracht om uit ‘de crisis’ te geraken, uit zowel persoonlijke als maatschappelijke crisissen. Optimisme omdat het tegendeel nooit iets goed heeft voortgebracht. Tijd voor idealisme ook. Een idealisme voor de eenentwintgste eeuw. Een idealisme gespeend van dagdromen en gehard in het besef dat wij tot veel in staat zijn.

Als het van de Vlaamse Interuniversitaire Raad (VLIR) afhangt, voeren alle universiteiten per 1 december 2013 Full Cost Accounting in. Bij deze methode worden alle directe en indirecte kosten van een organisatie in kaart gebracht om efficiënter met middelen om te springen. Concreet zou zo actie ondernomen kunnen worden tegen de gebrekkige financiering van overheadkosten. Klinkt goed, maar de invoering lijkt ook een volgende stap in de commercialisering van het hoger onderwijs.