De vraag of TikTok een kunstvorm is, zal nog wel een tijdje op een hoongesnuif vallen – iedereen weet dat het enige dat in de buurt komt, Vine-imitaties zijn. Toch werd vijftien jaar geleden allicht hetzelfde gezegd over de talloze YouTube-filmpjes die om-ter-obscuurste humor poogden te etaleren. Van YouTubePoop met Samson en Gert thema tot Llama’s in hats met hun vleesdraken van dode babyhandjes. De donkere kant van YouTube wordt een decennium later nog steeds bezocht, niet zelden vergezeld door een pretsigaret.

Soms lijkt er niets op Netflix te zien door alle rommel die ze naar jouw netvlies gooien, maar het vinden van parels vraagt enig doorzettingsvermogen. Ik help je daarbij op weg!

Op zondag 26 februari trok ik met scherpe pen en nieuwsgierig hoofd naar KUUBFEST, een feestelijk evenement ter ere van de opening van de jongerenbib van bibliotheek Permeke. Uit het talrijke assortiment van workshops, lezingen, expo’s en andere gekkigheden koos ik om het panelgesprek over BookTok bij te wonen. BookTok wekt een enorme interesse in mij op omdat het fenomeen zo vaak besproken wordt op mediaplatformen, al merk ik dat enkele kritische vragen en bemerkingen onderbelicht worden in het mediadebat over BookTok. Ook tijdens het panelgesprek viel me op dat kritische reflectie uitbleef.

De Commissie Sustainable Finance is in het leven geroepen om een klimaatbestendige financiële investeringsstrategie uit te werken voor UAntwerpen. Probleempje: deze commissie die de beleggingen van UAntwerpen moet evalueren, krijgt geen inzage in de beleggingen.

De pastor en het bier, er is geen duo dat meer onafscheidelijk is. Als pastorale superheld schrijft Gert Van Langendonck ons met zijn geestelijk vernuft op weg naar de beste smaken in het bierlandschap. Prosit!

Een arm om mijn schouder. “Wij gaan nog drinken halen hé, love you.” Ik blijf alleen achter op een afgebladderde barkruk en kijk naar de talloze flesjes kriek en Jupiler die mijn gezelschap al naar binnen speelde. Ik heb de hele avond nog niets gedronken. Ik heb geen zin in water en nog minder in sommen geld betalen voor suiker zonder smaak in een flesje. Het leven als kotkonijn is maar saai, dus ga ik elke keer mee. Op die barkruk maak ik een voornemen: mijn innerlijke feestbeest zou op zoek gaan naar lekkere alternatieven.

Voor 420 euro heeft ze een slaapplaats om haar weken door te brengen en maandelijks een nieuwe roddel om aan haar vrienden te vertellen. Als je de keuken binnenwandelt, bots je op de speekselbol, een schema dat ophangt in de keuken en de kotgenoten die ooit gemuild hebben met elkaar verbindt. Verderop staat een oven, die er na een feestavond even verwoest uitzag als de bewoners toen de zon weer opkwam. Dit is het kot van Maud.

Om juridische redenen is identificeerbare informatie weggehaald.

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Hun roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doen ze naast mailen? Achter welke nieuwe initiatieven aan de universiteit schuilt stiekem de Studentenraad, op welke manieren beïnvloeden ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Deze maand staat in het teken van ECTS-fiches. Daarvoor moet ik aankloppen bij Laurens Verhaegen, Coördinator Onderwijs.

Twaalf. Dat is het aantal voetbalvelden aan open ruimte dat er in Vlaanderen dagelijks verdwijnt. Aan dit tempo wordt op minder dan 3 maanden tijd een nieuwe stad met de oppervlakte van Leuven toegevoegd aan Vlaanderen. Van de bouwshift tot het Vlaams kampioenschap tegelwippen dat van 21 maart tot 31 oktober plaatsvindt, schoorvoetend wordt erkend dat de open ruimte te gulzig wordt aangesneden. Ik sprak met Tom Coppens, hoogleraar aan UAntwerpen en medeauteur van het boek Met voorbedachten rade. De ondertitel ‘de sluipmoord op de open ruimte’ kan niet verbergen dat bij de Vlaamse ruimtelijke ordening meer dan een paar voetnoten horen.

“Groepswerken, in het hoger onderwijs ontsnap je er niet aan.” Met die gevleugelde woorden leidt Otto-Jan Ham steeds de voorlaatste ronde van De Campus Cup in. Als het aan de Vereniging Tegen Groepswerken (VTG) ligt, behoort die werkelijkheid weldra tot het verleden. De organisatie, die begin dit semester het levenslicht zag, nam een vliegende start met de publicatie van een kritisch manifest.