Mission Impossible III en Firewall

Mission Impossible III

Tom Cruise was de afgelopen maanden het middelpunt van een heuse mediastorm. Zijn relatie met Katie Holmes, de manische liefdesverklaring bij 'Oprah' en de stille geboorte van nakomeling Suri waren een hapklare brok voor de gespecialiseerde pers. Misschien had de verzamelde wereldpers even de buik vol van Cruise-bashing, en besloten ze het nieuwste "Mission Impossible"-vehikel wat te promoten. Het is de enige denkbare reden voor de stortvloed aan gematigd positieve recensies, want uw dienaar hield slechts één ding over aan dit gedrocht: gigantische hoofdpijn. Na heel wat regisseursperikelen werd ‘Lost'-regisseur en Tv-wonderkind J.J. Abrams bereid gevonden grootmeesters Brian de Palma en John Woo op te volgen in de "Mission Impossible"-reeks. Lange tijd leek dit huwelijk tussen superster en getalenteerd regisseur te zullen leiden tot een gigantisch succes, althans zo lieten de berichten vanop de set ons geloven. Jammer genoeg is het resultaat een non-stop aaneenschakeling van wazig en warrig gefilmde achtervolgingen en schietpartijen, zonder enige ruimte voor iets wat als 'verhaal' zou kunnen worden bestempeld. Er werd in de pers reclame gemaakt voor dit bigger, better and faster-festijn, maar waar vooraf ook veel aandacht werd besteed aan de zogezegde psychologie die J.J. Abrams over het actiescript zou hebben gegoten, blijkt dit nu een lege doos. De karaktertekening van de personages is belachelijk simplistisch, ondergetekende wilde met momenten de sloophamer boven halen om toch enige emotie op het betonnen gelaat van Cruise te boetseren. De nevenpersonages zijn zelfs nog bleker, want enkel Cruise komt aan meer dan drie volzinnen in het eindresultaat. Zelfs de Oscarwinnaar Philip Seymour Hoffman – die door minder getalenteerde filmrecensenten voor deze rol bejubeld wordt – komt niet verder dan een boze blik en schuine grijns. Logisch als je ziet met welk materiaal deze getalenteerde acteur moest werken. De actiescènes zelf zouden in zo'n lauw geval de redding kunnen betekenen, maar hoewel spectaculair opgezet en met veel geld verfilmd, is het resultaat van een fletsheid die doet vermoeden dat Abrams toch maar beter in de Tv-branche blijft. Misschien ook belangrijk dat een gemiddelde aflevering van een TV-reeks maximum een uur duurt? Blijkbaar is dat de maximum spanwijdte die Abrams kan opbrengen aan geïnspireerde verhalen. Twee uur aan een stuk van ontploffing naar helikopterstunt gesleurd worden, is echter zelfs voor de meest geharde actieliefhebber van het goede te veel. Dit is Hollywood-bandwerk, en het ergste van al is dat zelfs die kaap maar met moeite werd gerond. Foto: het op één na slechtste (zie hieronder voor nog slechter)

Firewall Stinker!

Gelieve tien meter te houden tussen uzelf en elke vertoning van deze ‘thriller. Tijgerkidnappings zijn wereldlang een rage geweest, en nu volgt de eerste reeks films die dit fenomeen gebruikt als verhaallijn. Harrison Ford slaagt er jammer genoeg op geen enkel moment in je te doen geloven dat hij echt onder immense druk staat. Zijn echtgenote, gespeeld door Virginia Madsen lijkt elke tegenslag wel met de hulp van een make-upteam te overleven, van stress ook hier geen sprake. Bovendien werd de huizenhoog overschatte Paul Bettany aangeworven om de slechterik van dienst te spelen. Deze acteur kan met moeite het flegma van een schoen evenaren, laat staan dat hij ons de stuipen op het lijf jaagt. Voeg aan deze mix van fletse en overgewaardeerde acteurs een compleet talentloos regisseur Richard Loncraine (“Wimbledon”, godbetert) toe, en je kunt het resultaat al van ver zien aankomen. Bovendien is het verhaal van een debiliteit die enkel proffen filosofie zou kunnen aanspreken, de plotwendingen zijn – hoewel spannend bedoeld – pijnlijk komisch. Resultaat: nu al een stevige kandidaat voor de felbegeerde titel ‘Slechtste Film van het Jaar'. Foto: de foto die het dichtst mijn onbeteugelde afgrijzen voor deze prent uitbeeldt...