de onzin van zen

Student en sport. Vloeken deze woorden? Nochtans leuzen genoeg om je te laten inspireren: van de gouwe ouwe ‘een gezonde geest in een gezond lichaam’ tot ‘zweet is slechts vet dat huilt’ of de gevleugelde woorden van Rocky Balboa: “It ain’t how hard you hit. It’s about how hard you can get hit and keep moving forward.” Neen? Weten ze je niet te raken? Te lui, te hard geleerd, te veel gefeest? Ik begrijp het en wil helpen. Daarom beoefen ik iedere maand een sport in jouw plaats. En laat dat stereotiepe potje voetbal of tennis maar varen; ik volg de mindset ‘hoe gekker hoe beter’. Deze maand zoek ik ontspanning in pilates.

de zaak Alzheimer

De vergrijzing van de bevolking is een feit. Eerder dit jaar waarschuwde het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) ons dat er een tekort is aan geriaters en verpleegkundigen met geriatrische expertise. Mensen worden ouder en dat brengt nu eenmaal gevolgen met zich mee. In België lijden 165.000 mensen aan dementie, 50 tot 75 procent hiervan onder de vorm van de ziekte van Alzheimer. Er zijn echter nog veel meer verschillende vormen van dementie, waarvan zelfs enkelen vermeden kunnen worden.

examenroosters op de rooster

Het is een beetje een traditie geworden aan onze universiteit, het jaarlijkse geklaag over de examenroosters. Vooral op de Stadscampus zijn studenten al enkele jaren vragende partij voor een vroegere publicatie van de examenroosters en een betere spreiding van de examens. Hoewel de uiterste publicatiedatum enkele jaren terug werd vervroegd van vijftien naar één december, blijft Universiteit Antwerpen hiermee nog steeds veel later dan UGent en KU Leuven. Bovendien stapte Universiteit Antwerpen dit jaar over op een nieuw systeem waarbij de roostering wordt geautomatiseerd en via SisA gebeurt. Een operatie die niet zonder de nodige flaters verliep …

de dubbele cohorte crisis

De opleiding Geneeskunde is een probleemkind in België. Tot 2011 waren we het enige Europese land waar de opleiding nog zeven jaar duurde. Uiteindelijk is België gezwicht voor de Europese Unie en in 2012 startten studenten de zesjarige opleiding. Deze ingreep is goed nieuws voor Europese uitwisselingen, omdat de curricula van de bestemmingen veel beter zullen matchen. Ook voor internationale samenwerkingen is dit een goede zaak. Keerzijde van de medaille is de crisis van de zogeheten dubbele cohorte die de geneeskunde in 2018 zal kennen. De studenten die in 2011 aan de zevenjarige opleiding begonnen zijn, zullen samen afstuderen met zij die in 2012 begonnen aan de zesjarige opleiding. Dat geeft een verdubbeling van het aantal afgestudeerden die de markt zullen overspoelen op zoek naar specialisatieplaatsen die nu al schaars zijn.

in het hol van de nerd

Hij studeerde theaterregie, waagde zich aan comedy en schrijft nu boeken, columns en naar eigen zeggen ‘heel weinig moppen’. Tom Lanoye noemde hem de interessantste stem van zijn generatie, maar volgens zichzelf blijft hij de man die in Vlaanderen eeuwige internetroem verwierf als ‘die harige man die van het podium viel in Canvas Comedy Casino Cup’. Joost Vandecasteele is een vreemde en intrigerende man. We zochten hem op in zijn appartement in Brussel voor een gesprek over zijn stad, het internet en zijn missie als schrijver.

het vlees is zwak

Van 30 november tot 11 december vond in Parijs de 21ste jaarlijkse klimaatconferentie van de Verenigde Naties plaats, kortweg COP21. Het doel was een nieuw internationaal akkoord om de opwarming van de aarde onder de grens van 2 graden Celsius te houden, door het inperken van de CO2-uitstoot. De afgevaardigden van ons land schoven hun voeten onder de onderhandelingstafel zonder dat er eerst een Belgisch klimaatakkoord bereikt was. Intussen is dat er wel, maar het lijkt vooral too little too late. Terwijl de regeringspartners de zwartepiet proberen doorschuiven, plannen wij, geëngageerde burgers, met z’n 300 naar Parijs te fietsen of houden we een klimaatmars om onze politici op hun verantwoordelijkheden te wijzen. Dit zijn toe te juichen initiatieven, maar tegelijk moeten we ook de hand in eigen boezem durven steken: hoe ver reikt onze individuele verantwoordelijkheid en hoe ver zijn we bereid daarvoor te gaan?