Pjeroo Roobjee is een Gents kunstenaar die in elke culturele onderverdeling zijn gading vindt: van literatuur tot muziek, van tekeningen tot gedichten. Door het volk/met het volk past in dat rijtje. De acht litho’s combineren poëzie en tekeningen, in zwart-wit en in fleurige kleuren. Het gebruik van de lithografietechniek creëert een zekere afstand. Door te inkten op bijvoorbeeld kalksteen bekom je in spiegelbeeld een gedrukte prent, zoals de acht te zien in de gang. Roobjee staat bekend om zijn bonte verzamelingen van allusies naar demonen, boeken en theaterstukken, satire en natuur die doet denken aan een oerwoud. Hij ziet creativiteit als een erg dubbel iets: kunst zit vol wil om de realiteit zoals die nu is te veranderen, maar zulke wil leidt even vaak tot zelfdestructie als tot revolutie. Die dubbelheid keert terug in Door het volk/met het volk: de verschillende werken vormen paren. De zwart-wit tekeningen vinden hun bontgekleurde tweelingzus in de gang. Tussen hen in hangen frasen in drie talen. Zonder meer zonder context meegegeven – wie, in vredesnaam, zijn Hans, Roger en Zulma? – of misschien, ach, misschien ken ik er wel simpelweg niet genoeg van. Wie ben ik, tenslotte? Ik heb niets te zoeken in de gang. 

Op het eerste gezicht komen de gekleurde litho’s ietwat kinderlijk over, bijna alsof ze niet helemaal thuishoren op een universiteit. De kleuren kloppen wel – aarde is bruin, lucht is blauw – maar zijn net te fel om realistisch te zijn, te artificieel om rustgevend te zijn. Maar schijn bedriegt. Niet zozeer de kleuren, maar wel de composities en texturen zijn ingewikkelder dan het op het eerste zicht leek.  De litho’s beelden landschappen af, maar ze zijn eerder te vinden in een fantasieland dan in België. Bonte bergen, heuvels met strikjes, biefstukken die als planten uit de bodem groeien … Roobjee speelt met de werkelijkheid in zijn kleur. De ongekleurde versies tonen meer complexiteit dan verhuld wordt in de onstuimige kleurenpaletten: hoewel de strikjes en biefstukken blijven, krijgen de kunstwerken een rouwende air. De exuberantie verdwijnt, de fantasie blijft. Maar wat heb je aan creativiteit zonder vrolijkheid? Wie ben ik om het te zeggen? Uiteindelijk ben ik slechts een studentje en wordt Pjeroo Roobjee niet in mijn lessen besproken. Ik heb niets te zoeken in de gang. 

De humoristische, misschien platvloerse noot in de werken is kenmerkend voor Roobjee, dat weet ik wel. Vooral de zwart-wit lijntekeningen tonen hun fallische voorliefde in de hoekjes van hun rechthoekig bestaan maar al te graag. Verborgen in het gras, zwemmend in de zee, vogelvrij in de lucht. De Gentse kunstenaar neemt de ernst van de hedendaagse kunstwereld liever niet al te serieus en is graag wars van allerlei normaliteiten, ondanks de ogenschijnlijke banaliteiten van boompjes, huisjes, beestjes in Door het volk/met het volk. Het contrast tussen de kunstwerkstelletjes brengt vervreemding teweeg, enig onbegrip wellicht. Welke reeks komt door het volk? En welke reeks toont zich bereid om met het volk te zijn? De frasen tussendoor, waar gaan die over? Ik mis iets, maar tegelijkertijd heb ik elk werk al minstens tien keer gezien. Is er niets anders te zien in de overdaad aan kleurvlakken en lijnen dan de absurditeit van wat een landschap kan zijn? Opvallend is dat het volk waarover de titel spreekt afwezig blijft. Zie het volk in de lijnen, zoek maar. Wat overblijft, lijkt meer de gevolgen van het volk te zijn. De frasen als flarden uit conversaties, sluimerende gedachten doorheen de landschappen die wij achtergelaten hebben. Het volk is nooit weg. En ik ook niet. Maar ik heb niets te zoeken in de gang. 

De verschillen tussen de paren intrigeren me. Kleur omvat meer, biedt meer, maar de zwart-wit versies tonen wat ze hebben in meer detail. De een kan niet zonder het ander, maar de flarden van frasen scheiden hen. Een obstakel, of maïzena voor de niet-identieke tweelingen. Het blijft in het midden, denk ik, maar tegelijkertijd is dat een beslissing van mijn kant. Daar hangen ze, netjes in het midden, zo recht als het volk ze hangen kan. Ze zeggen veel, maar niets waarmee ik tot een ander besluit kan komen. De fantasie is verdronken in de kleuren en zwarte lijnen; die van mij heeft zich ten gronde gestort. Door het volk/met het volk nodigt uit tot reflectie, maar geeft geen geheimen prijs. De frustratie van net niet begrijpen heerst, trekt aan, stoot af. Elk werk is omvat door bladeren of door stenen, maar evengoed door een guirlande van een eigengereide mening. Hier zijn, hier staren en wachten tot de rode draad me te binnen valt, lijkt even eigenwijs. De wijsheid in pacht voor het finale antwoord lijkt overmoedig, binnen handbereik tegelijkertijd. Wil ik het nog vinden? Uiteindelijk heb ik niets te zoeken in de gang. 

1. Snijd 200 gram paddenstoelen in plakjes van een halve centimeter. Je kan allerlei paddenstoelen gebruiken, maar een mix van bijvoorbeeld wilde paddenstoelen zoals shiitake en oesterzwammen smaakt het beste.  
2. Neem een soeppot en fruit hierin 2 fijngesneden sjalotten in olijfolie. Voeg twee teentjes fijngesneden look en de gesneden paddenstoelen toe. Kruid af met peper en zout. Kurkuma kan de paddenstoelen mooi geel kleuren, fenegriek voegt een gegrilde smaak toe. 
3. Roer niet te veel, je zal merken dat er stukjes champignons onderaan de pot blijven kleven; wanneer dat gebeurt voeg je een eetlepel tomatenpuree toe. De tomatenpuree zal snel karamaliseren. Blus met een goede scheut sherryazijn om de aanbaksels los te weken. Witte of rode wijn(azijn) zijn goede alternatieven; experimenteer ook zeker eens met sojasaus! 
4. Giet er vervolgens een liter groentebouillon bij en eventueel een scheutje kokosmelk. Breng de soep aan de kook. 
5. Voeg 200 gram conchiglie (schelpjes) of een ander type pasta toe. 
6. Kook de pasta zoals aangegeven op de verpakking. Kruid nog wat bij naar smaak en klaar! 

Hier  wordt  dé  maat  geslagen. Die 

gaat  trager  dan  je  denkt.  Je 

kan  haar  schaduw  van  je  linker- 

schouder  over  wang,  neus,  wang,  rechter- 

schouder  voelen  kruipen. Ze  haast  niet.   

De maat  sleept  haar  vinger  loom  langs  de  hemel, 

trekt  met  haar  nagels  voren  in  de  mulle  tijd. 

Op haar tempo veranderen de glasscherven weer  

in zand. Dat duurt. Precies lang genoeg. 

Op het tweede gesprek kwam ik er niet veel beter van af. Of ik misschien andere mensen uit haar wereldje kende. Weifelend zei ik dat Wannes Van de Velde ergens wel een belletje deed rinkelen. Weer een schuine blik. Hoofdschuddend stuurden de organisatoren ten slotte de partituren door. “Zie het maar als een inburgeringscursus”, klonk het.  

Zo leerde ik Mia al vóór die vrijdag kennen, wel niet voordat minstens drie Vlamingen mij er fijntjes aan herinnerden dat ze toch al jaren in de top 5 van Studio Brussels tijdloze 100 staat, om vervolgens spontaan de felle o’s en ij’s in mijn steeds meer ambigu wordende accent aan te duiden. Die dag heb ik dan toch maar iets meer patriottisch in mijn stroopwafel gebeten. Borst vooruit, mooie open kaak. Misschien morgen toch maar Vlaanderen inlijven. Vredelievend, welteverstaan.  

Maar soit. Mia kan niet wachten, wel dromen. Gorki’s magnum opus ademt kleinkunst-sfeer uit, zonder technisch gezien binnen dat genre te vallen. Luc De Vos’ hese, bibberende stem is intiem, imperfect. Zijn stembanden lijken zich met moeite door het nummer te slepen, raken soms maar ternauwernood de goede toon. Die stem staat in schril contrast met het gepolijste ritme van de andere bandleden. Maar juist in dat contrast ligt voor mij de charme van het nummer: het voelt echt, een kijkje in de ziel van iemand die nog net zijn stem kan vinden terwijl de wereld onverbiddelijk doordraaft.  

Op mijn gitaar krijg ik Mia's rifje al snel in de vingers. Het muzikale idee is eenvoudig, voornamelijk gebaseerd op drie van de meest toegankelijke gitaarakkoorden, toch heeft het duidelijk een eigen identiteit. Gelukkig vermijdt de band het motief altijd exact te herhalen en hij voorkomt zo dat alles maar een saaie boel wordt. Vooral de twee gitaren duwen en trekken binnen de tussenstukken goed aan het tempo, ze antwoorden op elkaar zonder te botsen. En dan de pianosolo. Tja, mooi toch?  

Maar bon, geen tijd om lang te mijmeren. Het was tijd om Mia de wijde wereld van onze theecantus binnen te brengen. Vastberaden om geen flater te slaan stond ik op met Mia en ging ik met haar slapen. Ik ging zelfs zover om onze cantuszangers over mijn gekozen toonaard in te lichten. Die konden hun gegniffel uiteraard niet onderdrukken. “Een toonaard op een cantus? Ge moogt al blij zijn a ge tusse da lawaai een juiste noot hoort.”  

Met bevende handen liep ik na de oefensessies de spiegeltent in. Gewapend met een kop thee begon ik mijn tweede gesprek van de dag met Mia. Wegdromend vloog mijn inburgeringsexamen voorbij, het boekje ligt weer voor me op de tafel, Wannes blaast door de speakers. Mijn gitaar staat tot nader besluit in de hoek. Morgen zal ik wel aan de pianosolo beginnen. 

Toen een verbolgen webmaster in 2009 het roemruchte forum Flopclass van de ene op de andere dag offline haalde, ontwaakte Universiteit Antwerpen met een fikse kater uit haar roddelende, achterklappende en min-of-meer-illegaal-notities-uitwisselende roes. Flopclass was de officieuze plaats binnen onze gezegende instelling waar frustraties geventileerd konden worden en waar informatie werd verkondigd die eigenlijk niet met meer dan twee personen tegelijk mocht worden gedeeld. Semi-geïnstitutionaliseerd roddelen dus, waarvan de therapeutische werking door sociologen niet genoeg onderstreept kon worden. 

Intussen werd de therapeutische en ook wel recreatieve rol van Flopclass overgenomen door het alom geprezen UAntwerpen Confessions. Een Facebookpagina waar volledig anoniem de meest persoonlijke berichten al dan niet met een knipoog gepost kunnen worden. De term confessions verwijst natuurlijk naar de Confessiones van Sint Augustinus van Hippo, een kerkleraar die in het jaar 397 uitlegde hoe hij zich bekeerde tot het christendom na een leven met te veel pintjes en schoon vrouwvolk. “Bedankt God dat u mij gered heeft … maar niet te vroeg”, is een uitspraak die – niet geheel gespeend van enige boosaardigheid – aan de heilige wordt toegeschreven. 

De gelijknamige Facebookpagina ligt volledig in het verlengde van dat soort bekentenissen, maar bleek de afgelopen jaren ook een uitermate heilzame gemeenschap te zijn. In volle crisis werden noodkreten van studenten met veel liefde en zorg behandeld en studenten voelden feilloos aan wanneer hun gezwans en gezever even moest plaatsmaken voor welgemeende aanmoediging en ondersteuning. Bierman, en samen met hem de hele universitaire gemeenschap, kreeg er regelmatig een warm gevoel bij. 

Inmiddels heeft een ondernemende student het Tripel Confession-bier gemaakt. Het gaat om een relatief kleine batch van 250 bakken, gebrouwd in de ketels van brouwfirma Beerselect. Dat betekent dat professionals aan de roerstok stonden, maar verder is het een bier dat helemaal door studenten en voor studenten werd gemaakt. De Amarillohop in combinatie met dry hopping zorgt voor een goed wegdrinkend bier met een verfrissende bitterheid en redelijk originele smaak bij een stevige 8% alcohol. Ook plezant is dat een QR-code op het etiket de argeloze consument naar de Facebookgroep van UAntwerpen Confessions leidt, wat voor sommigen een openbaring mag heten. Ook Bierman heeft op de site dingen geleerd over het leven die ieder fatsoenlijk en weldenkend mens in opperste verwarring zouden achterlaten, twijfelend over de zin van het bestaan in het algemeen en het vermogen tot zelfbehoud van jongere generaties in het bijzonder, hoewel het vermogen tot procreatie duidelijk niet op de helling staat. Gelukkig is Bierman geen fatsoenlijk, noch een weldenkend persoon, behalve wanneer het over bier gaat. 

Trots op de studenten en alweer een mooie bierervaring rijker verblijft Bierman alvast met de meeste hoogachting.  We zien elkaar wel, op café, in de wandelgangen of in Zomaar een Dak. Rest Bierman nog u te zeggen dat het bier te verkrijgen is via www.tripelconfession.com en in het Agora Caffee.  

Bernt (en niet Brent of enige andere variatie daarop) Sales Segarra (24) is bachelorstudent Wijsbegeerte. Hij heeft al een lerarenopleiding (secundair onderwijs, Engels en Nederlands) achter de rug en is een gegadigde voor het woord. En fotografie. En theater. En film. En musicals. Enzoverder. Tussen 2 en 23 maart was de expo Goden en Mijtische Figuren te bewonderen in Kavka (een jongerencentrum op de Oudaan in hartje Antwerpen n.v.d.r.), waar Bernt een fotoreeks vergezeld van een atypische audiogids tentoonstelde: in plaats van het gebruikelijke museumpraatje geeft hij een poëtische interpretatie van zijn eigen werk. 

“Het idee is best random ontstaan”, begint Bernt. “Ik had weinig te doen deze zomer en ben dan maar beginnen fietsen met mijn camera bij de hand. Als iets me inspireerde, nam ik daar een foto van, die foto’s leidden op hun beurt tot woorden; voor ik het wist, kwam ik terecht bij het pantheon van de Griekse goden. Pas bij het lezen van een stukje tekst, I was an Atheist until I realised I was a God, kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk één geheel was. Dat leunde goed bij een expositie aan.”  

Tekst was Bernts eerste liefde: “Ik ben aanvankelijk uit verveling beginnen schrijven, maar ik ben het blijven doen omdat ik het gevoel kreeg dat ik schrijvend dingen over mezelf te weten kom die ik anders niet zou ontdekken.” In zijn zesde middelbaar raakte Bernt, tegen eigen verwachtingen in, door de audities van een musical, wat op zijn beurt weer leidde tot toneel; wanneer sommige van die stukken gemaakt werden in samenwerking met de cast, kwam Bernt uiteindelijk toch weer bij schrijven terecht. “Van alle verschillende creatieve uitlaatkleppen is dat hetgeen waar ik steeds naar teruggrijp. Als je zeventien, achttien jaar bent, denk je al snel dat je eigen werk enorm diepzinnig is. Achteraf denk je dan: ‘dit is gewoon een typische angsty teenager’, maar het is fijn om te merken dat je gegroeid bent.” Toch blijft het Bernts ambitie om via tekst tot een diepere waarheid te komen. “Het gaat dan om een persoonlijke waarheid die ik een universeler karakter wil geven. Iets kleins tot iets groters maken; niet door te overdrijven, maar door het in metafysisch opzicht meer geldig te maken, herkenbaarder.” 

Die drang verklaart gedeeltelijk Bernts keuze voor een major Wijsbegeerte, die hij aanvult met een minor Theater-, film- en literatuurwetenschappen. De keuze was naar eigen zeggen erg makkelijk: “Na mijn middelbaar faalde ik voor een toelatingsproef van een dramaopleiding. Ik moest dus iets anders vinden, liefst iets nuttigs, want ik heb zoals velen van thuis uit meegekregen dat ik een diploma moet hebben om werk te vinden. Dat heb ik dan ook gedaan, zij het met lichte tegenzin. Nu wil ik iets voor mezelf doen.” Technisch gezien zou Bernt nu aan de slag kunnen als leerkracht, maar die carrière kan wachten tot later. “Ik heb in die opleiding een liefde voor lesgeven ontwikkeld en ben ook gepassioneerd door zowel Engels als Nederlands, maar ik zou echt iets missen in mijn leven als ik gewoon was beginnen werken. De extra studie heeft ook deels te maken met dat ik mezelf meer tijd wil geven om dat creatieve te ontwikkelen. Het leek me dat je als student toch meer mogelijkheden hebt op dat gebied.”  

Bernt kreeg gelijk: “Als er een open podium aan te pas komt, teken ik steeds present. Het wil nu dat mijn departementsclub Lingua erg veel van dat soort activiteiten op poten zet. Met veel van dezelfde mensen ben ik trouwens nu een musical aan het maken, @ Fundum. Dat is exact wat ik wou: mijn creativiteit een plaats geven die niet enkel mijn harde schijf is. Voor mij is iets niet volledig af, zonder dat er een willend publiek naar gekeken heeft, al is dat slechts een handvol mensen.” Ook binnen zijn opleiding voelt hij zich thuis. “Niet alleen is er bij filosofie een natuurlijke ruimte voor eigen invulling; na al een opleiding te hebben genoten voel ik weinig schroom om alle vrijheid te nemen die ik heb. In een universitaire context gaat dat makkelijker dan op de hogeschool; daar had alles een praktische kant.” 

Als filosofiestudent lijkt Bernt een typische afstand te nemen van dat praktische. Hij produceerde bijvoorbeeld de voorstelling Waardevolle nonsense. “Ik vind het onderscheid tussen nuttig en waardevol erg belangrijk. Ik denk dat ik doorheen de jaren een zodanig bepaalde invulling van het woord ‘praktisch’ heb gecreëerd dat ik er een aversie voor gekregen heb. Alles waar ik meer waarde aan hecht, plaats ik bijna reflexmatig niet bij het woord praktisch. Uiteindelijk zit er ook in mijn opleiding een zekere prakticiteit, als dat een woord is, maar tegelijk bevat het ook het tegenovergestelde.” Nochtans stelt zich de vraag hoe Bernt al dat niet-praktische praktisch volhoudt? “Ik drink veel koffie,” lacht hij, “dat helpt.” 

“Uiteraard moet ik ook denken aan zaken zoals een inkomen”, gaat hij verder. “Ik werk soms in het fakkeltheater en voor deze expo kreeg ik een kleine vergoeding die net niet mijn kosten dekt. Ik vind het niet erg om daar (nog) geen geld aan te verdienen. Het is een eigen beloning, het geeft me energie.” Dat betekent niet dat het soms niet overweldigt. “Het zijn een paar drukke weken geweest, zangles in de weekends, studeren, lessen volgen … soms moet je dan eens een maaltijd verzetten; dat doe je dan gewoon. Objectief gezien is het veel werk, maar ik doe het zo graag dat het niet lastig aanvoelt.” 

“Wat wel een probleem kan zijn,” aarzelt Bernt ten slotte, “is dat er in zo’n drukke periode soms deadlines aan de creativiteit vasthangen; je kan het niet altijd forceren om iets geweldigs uit jezelf te halen. Er zijn dagen waarop ik drie gedichten schrijf op zes uur en dan passeren er drie weken waarin ik geen letter op papier krijg. Veel hangt af van de omgeving, of ik de tijd heb om te reflecteren. De ambacht zit in het nadenken en aanvoelen; het is zeker geen schematisch gebeuren.” Gelukkig voor Bernt spuit de inspiratie snel weer uit zijn heetwaterbron. “Ik stort me gewoon op het volgende project dat me inspireert en, ja, soms doe ik ook wat schoolwerk.” 

De gemiddelde student zit weinig verlegen om een (al dan niet coherente) mening over het een of het ander. Gooi een onderwerp op en hij slam dunkt de eigen opinie zo hard door de ring dat het niet enkel duidelijk wordt wat hij denkt, maar dat zijn omgeving duidelijk weet dat anderen er ook net zo over zouden moeten denken. De ene keer is dat een weloverdachte reflectie na weken van academische overdracht en denkbeeldige douchedebatten, de andere keer is het een halfslachtige copypasta van een cursusdeel dat de vorige dag met een half oog dicht bekeken werd. Ik geef met ongepaste trots toe dat ik daarop geen uitzondering ben, maar wat vind ik nou écht belangrijk om uit mezelf over te schrijven?  

Een ‘vrije opdracht’, een ‘open podium’, een ‘editoriaal’ ... iets dat naar eigen dictatoriaal goeddunken kan worden ingevuld? Het is slechts zelden mijn ding. Ik voel me te snel een door keuzestress geplaagde betekenisconsument, verloren lopend in een winkel met tot de nok gevulde rekken aan bruikbare onderwerpen. De doorbrekende lentezon, de opstapelende deadlines, een commutatief doofstom rectoraat, een oorlog die met al haar verschrikkingen dichter bij huis voelt dan ooit … Er is weinig waarover geen pagina’s te vullen zijn. Daarbij is elks van die onderwerpen ook nog eens onderworpen aan een zee van mogelijke spielerei. Het houdt me een spiegel voor die me doet verdrinken in optionaliteit. 

Het lege tekstvlak daagt smalend uit. “Vul mij maar. Kies eender wat”, lijkt het te zeggen, “en zeg er wat over; het hoeft niet eens zinnig te zijn.” Op zulke momenten dringt door dat die Gedanken helemaal niet zo frei zijn. Een onderwerp alleen is niet genoeg, het moet ook geschreven en, uitdagender, begrepen worden. Elk taalproduct dat ik van schap haal, zal een eigen plaats hebben, met slechts een beperkt aantal bereidingswijzen en combinaties, een functie waarin het gedijt en een context waarzonder het niet ademen kan. Eens je eindelijk begrijpt wat het wil, wordt de vrijheid van eender welk onderwerp slechts schijn die veelal verlammend voelt. Leg verbanden, speel wat met taal, refereer hier en daar naar een artikel. Zeg iets, maar niet te veel. Denk aan je tekenaantal, aan de lezer, aan de heersende taalnormen en politieke gevoeligheden, maar doe voor de rest je ding maar hoor.  

Op onze redactie zitten we met een boel taalfanaten. Amateurs van het woord, zeg maar. Ik vraag me af of zij ook zoveel moeite hebben met woorden kiezen.  Hun ontzag voor de voorgevormde entiteiten die me steeds weer richting platgeslagen paden duwen, deel ik alvast niet. De (mis)concepties schuilen onder hun letterige vel, klaar om als etterbuilen open te barsten. Ik ben dan ook eerder laatdunkend over kunde in de taal, het is een spel met ongelijke regels. Je mag denken dat je ermee kan spelen, maar eigenlijk bespeelt het jou. 

De werkelijke vrijheid is de stilte: de paper niet indienen, de voorstelling afzeggen, de pagina leeg houden. Zeggen dat wat er te zeggen valt wel zonder jou kan. Zolang dat geen optie is, word ik van vrijgelaten worden vrij gelaten. 

ASK-Stuwer organiseerde al 38 edities van de Go-Kart Race. Na een paar coronajaren is de vertrouwde race back in business. In die coronajaren werd de Go-Kart Race in een alternatief jasje gestoken: in plaats van in gocarts, reden de Wilrijkse clubs te fiets naar de overwinning. De cheerleaders hadden hun choreografie laten filmen en verschenen in een livestream in plaats van aan hun vertrouwde zijlijn. Maar nu is het dus terug naar de gocarts, enthousiaste cheerleaders aan de zijlijn incluis die hun club komen aanmoedigen. “De Go-Kart Race is altijd op die manier verlopen”, zegt Tine, “Het is fijn dat ze nu opnieuw ‘zoals normaal’ kan doorgaan.”  

“Oorspronkelijk vond de Go-Kart Race plaats op campus Middelheim, maar door omstandigheden werd die verplaatst naar Groenenborger”, vertelt ze. Dit jaar racen de Wilrijkse clubs opnieuw op Middelheim. “Omdat er nu werken zijn op Groenenborger, kunnen we gelukkig opnieuw op Middelheim terecht. De campus is wat kleiner dan Groenenborger en Drie Eiken, maar het parcours zelf is wel leuk om te doen.” Zelf heeft Tine nooit deelgenomen aan het gocarten, maar ze kan wel meespreken over het cheerleaden. “Veel clubs nemen dat serieus. Het is oefenen en oefenen geblazen tot het dansje perfect is!” Alles voor de club? In principe wel, maar Tine nuanceert: “De race is voor de studentenclubs, maar de clubs verwelkomen elke student die wil meedoen. Je hoeft niet aangesloten te zijn bij die specifieke club om mee te racen of te cheerleaden.”   

31 maart gaat de Go-Kart Race door op campus Middelheim. De kwalificaties beginnen om 13u, het startschot wordt gegeven om 14u30. 

Angst voor de vluchtigheid van het moment zorgt ervoor dat ik het probeer te verankeren. Ik maak foto’s, filmpjes en Instagramstories in de hoop de vergankelijkheid van het moois om mij heen te slim af te zijn. Maar, als het verankeren van die schoonheid mijn enige drijfveer is, vanwaar komt dan die drang om alles te delen op sociale media? In dat geval zou het toch moeten volstaan dat het beeldmateriaal gewoonweg bestaat? 

Misschien gaat het niet om wat ik zie, maar om wat ik erbij voel. Ik zei al dat schoonheid zien tegenstrijdige gevoelens in mij teweegbrengt. Geluk en weemoedigheid, die twee gaan vaak hand in hand, want met geluk komt ook de angst voor het voorbijgaan ervan. Ik ben een geluksjunkie, ik krijg er maar geen genoeg van. 

Misschien is het dus niet zozeer de schoonheid van het moment die ik zo wanhopig graag wil vastleggen maar wel wat ik voel als ik ernaar kijk. De eerste zonnestralen die de lente aankondigen, een prachtige roze avondhemel, een vallende ster ... zulke momenten beleven we toch allemaal het liefst in de nabijheid van anderen? Er bestaan maar weinig mensen die een regenboog zien maar dat verzwijgen voor het gezelschap waarin ze vertoeven. Net als schoonheid zijn gevoelens vluchtig maar door ze te delen worden ze echt, of zoals Alexander Supertramp (oftewel Christopher McCandles) het ooit verwoordde: “Happiness is only real when shared.” Ik leg schoonheid vast met mijn smartphonecamera en probeer het gevoel dat erbij hoort te consolideren door dat beeldmateriaal te delen met anderen. Ik wil niet beweren dat een moment delen op sociale media dezelfde voldoening geeft als de fysieke nabijheid van een geliefde, maar het lijkt me een mogelijke verklaring voor die deeldrang. Want gedeelde momenten worden gedeelde herinneringen en daarop staat geen vervaldatum. 

Hoe staat het ondertussen met uw nieuwjaarsvoornemens? Ik had een hele waslijst, maar heb ondertussen zowat alle goede voornemens voortijdig opgegeven. Nochtans was ik zo goed bezig! Roken, zo dacht ik, dat is toch helemaal niet meer van deze tijd? Ieder weldenkend mens weet dat u zowel uzelf als uw naasten daarmee schade berokkent. Ook alcohol had ik afgezworen: iedereen die nu wekelijks AA-meetings afstruint, is ooit begonnen met een paar biertjes per week. U kon me in de gure januariochtenden ook vaak vinden in de sportschool. Ze vertelden mij dat ik voor slechts 150 euro lidgeld een goddelijk lijf zou krijgen en zij zijn toch de experts, nietwaar? Mijn laatste mislukte voornemen was een bekering tot het vegetarisme. Eet u nog vlees? Och, sadist! Hoe zou u het vinden als uw kinderen bij u weggesleurd worden om vervolgens in de spaghetti bolognaise van één of andere dikzak terecht te komen? Denk daar maar eens over na, als u binnenkort weer eens aan een bord lamsvlees zit. 

Door de weken heen merkte ik echter dat mijn motivatie om een beter mens te worden zienderogen afnam. Dat kwam echter niet doordat ik het mezelf nu zo moeilijk maakte. Integendeel, ik voelde me fantastisch! De blok ging gesmeerd, ik sliep niet langer tot elf uur uit en mijn kot was netter dan ooit. Wat stoppen met sigaretten wel niet allemaal met je kan doen! Nee, aan dat alles lag het niet; er schortte iets aan mijn redenering. Waaróm was ik hier nu eigenlijk zo fanatiek mee bezig? Ineens daagde het. Mijn onderbouwingen zaten van persoonlijke aanvallen, retorische trucjes, schimmige logica en andere sofismen aan elkaar. Ik hoef u als intelligente lezer natuurlijk niet te vertellen dat goed handelen niets waard is als er geen goede redenering aan ten grondslag ligt. Daarom heb ik besloten al die resoluties maar te laten varen. 

Al die verwoede pogingen om een gezonder en beter mens te worden waren toch helemaal niet nodig? Na een week of drie van de sigaretten af te zijn, steek ik nu weer vrolijk peukjes op. Ik rook immers veel minder dan m’n overgrootopa, en die is drieënnegentig geworden. Met drinken ben ik ook weer begonnen. Ik heb ergens op een zeer betrouwbare site gelezen dat rode wijn juist de bloeddruk zou verlagen. Een sporter noem ik mezelf ook niet meer. De mensheid heeft het er zonder sportscholen tienduizenden jaren goed vanaf gebracht; zo broodnodig zal die lichamelijke beweging nu ook weer niet zijn. 

En vegetarisch eten? Kom nou. Weet u welke temperamentvolle Oostenrijker ook vegetarisch was? Juist ja.