In de dwars van oktober gaven we jullie, beste studenten, het woord in onze enquête Raad voor de Studentenraad en in het daaropvolgende artikel 'Het rapport van de Studentenraad'. Tegelijkertijd beloofden we jullie plechtig om op het einde van het academiejaar met dezelfde vragen bij jullie terug te komen, zodat er hopelijk een evolutie te schetsen viel. De examens komen in zicht, de thesisdeadlines staan al voor de deur, dus bij deze: dwars houdt zich aan haar woord.

Naast de examens staat straks ook het WK voetbal voor de deur. Een feest, ongetwijfeld. Maar wat is nu eigenlijk de maatschappelijke bijdrage van zo'n opgeblazen voetbaltornooi? We legden de vraag voor aan een panel van vier menswetenschappers: een econoom, een filosoof, een socioloog en een historicus.

Het is bijna tien jaar geleden dat Iron Man in de cinemazalen terechtkwam, de film die het Marvel Cinematic Universe (MCU) in gang zette. Er waren daarvoor al succesvolle superheldenfilms. De X Men- en Spider-manfranchise brachten al heel wat geld binnen en de Batmantrilogie van Christopher Nolan viel in de prijzen. Buiten de X Men-films bestonden deze franchises uit een trilogie, één held en een wereld die niet verder ging dan de stad waarin deze held woont. Het MCU veranderde dit. 

Duurzaamheid is al sinds jaar en dag een van de paradepaardjes van komida, maar tijdens mijn regelmatige bezoekjes aan het studentenrestaurant vind ik hier niet zo veel van terug. Zo'n duurzaam beleid is slim, want het plaatst hen in een goed daglicht. Toch lijkt het hier echter meer op greenwashing. 

Het proffenprofiel toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken, maar die ze zelf niet durven stellen. Trijntje Cornelissens doceert aan het departement Engineering Management van de faculteit TEW en de Antwerp Management School, na een lange carrière in de bedrijfswereld. Ze heeft een doctoraat Theoretische Fysica, en ook op sportief vlak is Trijntje Cornelissens een topper: ze speelde jarenlang voor de nationale basketbalploeg.

De stemplicht heeft in België lange tijd voor een goede representatie gezorgd. Opkomstcijfers hebben in de jaren 70 en 80 rond de 95% gelegen. Maar die tijden zijn voorbij. Misschien zouden we dat kunnen oplossen door kiesplicht ook werkelijk als een plicht te handhaven. Maar misschien is het veel interessanter om te kijken naar waarom mensen niet meer komen opdagen.  Heeft stemmen nog wel zin? Is de impact niet zó klein dat het irrationeel is om daar je bed voor uit te komen? Laat staan de deur voor uit te gaan?

Huis Klaas. Het klinkt je wellicht niet heel bekend in de oren. Het is een kleine, Antwerpse vzw met het hart op de goede plaats, beter bekend als: de shop zonder kassa voor kankerpatiënten. Vorig jaar werd de organisatie opgericht door enkele medewerkers van het GZA ziekenhuis in Antwerpen. Ze wouden proberen het leven van kankerpatiënten een beetje aangenamer te maken. Ondertussen blijven ze groeien en zijn ze een vast gegeven geworden in de stad. 

Zijn brein half verkankerd van het vele zuipen en zijn tong getraind door al het pseudo-intellectuele getheoretiseer, heeft de zotgestudeerde student de vervelende gewoonte ontwikkeld om zichzelf te verliezen in eindeloze monologen. Verketterd en verstoten door zijn vrienden zoekt hij zijn toevlucht in een troosteloos bruin café. Daar vindt hij een luisterend oor voor zijn absurd gebral. Daar vervult hij zijn lot. Daar wordt hij: de toogfilosoof.

Het zal de meeste studenten niet ontgaan zijn dat het afgelopen week kiesweek was. De normaal al levendige Stadscampus schakelde een versnelling hoger en het aantal studentikoze activiteiten was haast niet te tellen. Maar waarvoor dient zo'n kiesweek nu eigenlijk? Waar kies je precies voor? Zijn er grote verschillen in aanpak tussen de studentenverenigingen? En kan jouw stem wel als democratisch beschouwd worden?